Ooit het onbehaaglijke gevoel ervaren dat u deel uitmaakte van een uurtje ramptoerisme? Neen? Dan was u niet aanwezig tijdens de passage van Eagles of Death Metal te Kiewit.
What’s the fuss?
Goede vraag.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Dat deed u in grote getale, vermoedelijk. Zelden zo weinig animo mogen aanschouwen voor het hoofdpodium, of het moet die keer zijn van Björk in 2012, toen een halve wei zich openlijk stond af te vragen waarom ze naar die rare mevrouw met haar rare muziek en haar koor stond te kijken.
‘How you doing tonight?’, riep opper-Eagle Jesse Hughes, tegen een publiek onder een helder blauwe hemel. Dat de heer Hughes er niet helemaal bij was in het hier en nu stond met andere woorden vrijwel meteen vast. Ze hadden de boel net in gang getrapt met I Only Want You, die eerste single uit hun debuut Peace, Love, Death Metal uit 2004. Ene Tim Vanhamel maakte toen nog deel uit van de band, Josh Homme van Queens of the Stone Age amuseerde zich op drums. Was het daar maar bij gebleven, dan was Eagles of Death Metal nu een cultband met een cultplaat. Maar neen, in de plaats daarvan werd Eagles of Death Metal een carnavalsband, een grap waarvan de punchline al vier albums lang op zich laat wachten.
Kijk, niks op tegen, dat gitaargroepen niet uitblinken in originaliteit. Dat deden de Stones eigenlijk ook niet. Niks tegen ouderwets dollen met rock-‘n-roll. Riffs pikken van Bo Diddley en Chuck Berry. Dat deden de Stones eigenlijk ook. Maar er zijn groepen in het cafetariacircuit van Kentucky die het beter klaar spelen dan Hughes en zijn kompanen. En Jesse Hughes is geen Mick Jagger, wat hij zichzelf ook mag wijsmaken, in z’n spierwitte outfit met bretellen. En die hele prekersroutine doet Per Almqvist van The Hives met veel meer vuur en veel meer stijl.
Een collectieve geeuw maakte zich meester van Pukkelpop, tijdens de fratsen van Eagles of Death Metal, die het op de koop toe nodig achtten om Moonage Daydream van David Bowie te verkrachten. Hij draaide zich vast en zeker om in z’n graf, net als Lux Interior van The Cramps. Die waren ook trashy, niet altijd politiek correct of origineel – maar wél met oprechte fierheid, of fiere oprechtheid, ook goed. Alles beter dan deze zielige vertoning, een kaakslag voor de rock-‘n-roll.
En neen, liefste trollen, dat schrijf ik niet omdat Hughes een vies, conservatief, wapengek, dolgedraaid mannetje in een string is. We wensen Eagles of Death Metal bij deze zelfs een welverdiend verlengd verlof toe. Iemand moet het doen.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
Wie zich omdraaide zag een beeldige ondergaande zon.
Bekijk ook de concertfoto’s.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier