
Ze zijn al bijna dertig jaar actief en jagen de modale r&b- of dubstepfan wellicht prompt de gordijnen in, maar de heren van Dinosaur Jr wisten toch maar mooi de grote zaal van Trix uit te verkopen. Resultaat: een feest voor liefhebbers van catchy pop, luide gitaren en gierende feedback.
DA GIG: Dinosaur Jr in Trix, Antwerpen op 9/2.
IN EEN ZIN: Dinosaur Jr gaf nog altijd overtuigend aan waar het zijn pioniersstatus aan dankt, maar zijn set werd helaas ontsierd door een onevenwichtige klankmix.
HOOGTEPUNTEN: ‘Sludgefeast’, ‘Out There’, ‘Freak Scene’, ‘Feel the Pain’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE van Lou Barlow: “J en ik zaten vroeger bij de hardcoreband Deep Wound, die alles in vijfde versnelling speelde. Maar nu we ouwe knarren zijn, kunnen we dat tempo niet meer aan. Dus hebben we veiligheidshalve voor één van onze traagste songs gekozen.”
Opperdino J Mascis wordt wel eens de ‘bastaardzoon van Neil Young’ genoemd. Die omschrijving dankt hij niet alleen aan zijn wat klagerige, lethargische stem, maar ook aan zijn hoogst expressieve, in fuzz en noise gedrenkte gitaarspel. Mascis is echter méér dan een epigoon, want zijn speelstijl is net zo goed bevrucht door metal, hardcore en klassieke rock.
Dinosaur Jr behoort, samen met Sonic Youth, de Wipers en de Pixies, tot de pioniers van wat later grunge zou worden genoemd en had destijds een ingrijpende invloed op de sound van Nirvana. Mascis & Co zijn dan ook geen groene blaadjes meer: hun titelloze debuutplaat verscheen al 28 jaar geleden en hun geschiedenis valt in drie periodes uiteen. Tussen 1984 en ’89 bestond de groep, naast Mascis, uit bassist Lou Barlow en drummer Patrick Murphy, en de drie cd’s die ze in die legendarische line-up uitbracht zijn één voor één klassiekers. Toen Mascis en Barlow elkaar naar het leven begonnen te staan, ging de frontman naar nieuwe medeplichtigen op zoek, maar bleef hij zich nog acht jaar van de naam Dinosaur Jr bedienen. Toen in 2005 de strijdbijl tussen de twee oude vrienden alsnog werd begraven, begon het oorspronkelijke trio aan een nieuwe creatieve fase, die tot vandaag aanhoudt en zijn muziek bij een nieuw publiek introduceerde.
Muur van versterkers
Bij de ingang van de zaal weren oordopjes uitgedeeld. Geen overbodige luxe, want dat de dino’s behoorlijk luid spelen, viel, vóór de eerste noot weerklonk, al af te leiden uit de muur van Marshallversterkers die op het podium was opgetrokken. Eigenlijk dient de huidige tournee van Dinosaur Jr ter promotie van het vorig najaar verschenen ‘I Bet on Sky’, een cd die wat luchtiger en zachtmoediger maar zeker niet minder vitaal klonk dan hun vorige. Vreemd dus dat slechts vier nummers uit dat werkstuk de setlist hadden gehaald. ‘Watch the Corners’ en het traag gezongen maar snel gespeelde ‘Don’t Pretend You Didn’t Know’, namen je immers meteen mee naar een suite in Dinosaur Heaven.
De groep bracht in Antwerpen een soort ‘greatest hits’-set die haar hele carrière bestreek. Op zich goed nieuws, ware het niet dat J Mascis’ stem al vanaf opener ‘The Lung’ volledig door de andere instrumenten werd weggedrukt. Doorgaans duurde het dus even voor je in de gaten kreeg welke song het drietal precies onder handen nam. Die slordigheid was frustrerend, vooral omdat Dinosaur Jr zoveel prachtige popsongs in de aanbieding heeft en de heren, vooral dan Murph en Barlow, met zichtbaar plezier op het podium stonden.
Mascis zelf klonk, ondanks zijn grijze manen, nog altijd als een verongelijkte, contactgestoorde adolescent. Van conflicten of spanningen met de overige bandleden viel echter niets te merken. Integendeel: Dinosaur Jr putte dit keer zelfs uit de cd’s die destijds zonder Barlow waren gemaakt, zodat het publiek werd getrakteerd op ‘The Wagon’ (uit ‘Green Mind’), het door voortdurende tempowisselingen getypeerde ‘Feel the Pain’ (uit ‘Without A Sound’) en drie nummers uit ‘Where You Been’, een plaat die, zo meldde de zanger, dag op dag twintig jaar geleden uitkwam. ‘Out There’ inspireerde enkele toeschouwers vooraan tot een wilde pogo en ‘Start Choppin’ was zowaar voorzien van een funky intro uit het arsenaal van The Doobie Brothers.
Monolitisch
Lou Barlow, die zich ook nu weer deed opmerken door zijn beukende maar melodieuze basverrichtingen, speelde dat materiaal met evenveel overgave als, pakweg, ‘Freak Scene’, wat erop lijkt te wijzen dat Dinosaur Jr in zijn huidige vorm nog wel een poosje meekan. Maar Mascis was wél zo verstandig zijn kompaan af en toe een plek in de spots te gunnen, zoals tijdens de neurotische countryrocker ‘Rude’, het uitgesponnen ‘Forget the Swan’ en dé verrassing van de avond, ‘Training Ground’, een flard punk uit de tijd dat tweederde van Dinosaur Jr nog deel uitmaakte van het hardcoregezelschap Deep Wound.
Tijdens de verlengingen beten de heren zich vast in het van The Cure geleende ‘Just Like Heaven’ (yep, de cover was beter dan het origineel) en putten ze tot tweemaal toe uit het onsterfelijke ‘You’re Living All Over Me’. ‘Raisans’ was een verzoekje van een fan, terwijl Mascis in ‘Sludgefeast’ nog eens etaleerde hoezeer zijn spel beïnvloed is door dat van Tony Iommi van Black Sabbath.
We hadden de monolitische sound van Dinosaur Jr ooit al veel beter tot zijn recht weten komen (de songs zijn zoveel sterker als je de zangpartijen écht kunt horen), maar het blijft een plezier dit op decibels terende clubje uit Amherst, Massachusetts lijflijk aan het werk te zien. Niet dat we een aversie hebben tegen synths of elektronische machines, alleen gaat er niets boven echte rock-‘n-roll, gespeeld door geschubde reptielen van vlees en bloed.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Lung / Almost Fare/ The Wagon / Don’t Pretend You Didn’t Know / Watch The Corners / Crumble / Rude / Out There / Feel The Pain / Training Ground / Get Me / Start Choppin / Freak Scene / Forget The Swan // Raisans / Just Like Heaven / Sludgefeast.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier