dEUS @ Istanbul

Met een nieuwe plaat achter de riem warmt dEUS zich – ver van huis – op voor De Nachten van de Botanique en hun zomertour. De verwachtingen zijn hoog gespannen. Net als de zenuwen …

Er heerst een opgewonden buzz in de straatjes rond Club Salon, een hippe, perfect uitgeruste en kraaknette club in het oude stadsgedeelte van Istanbul. Jet-setfiguren, een – oogverblindend mooie – lokale tv-presentatrice, Turkse fans en enkele Belgische Erasmus-studenten verdringen zich rond de ingang. Ook aan de achteruitgang van de club, bij de backstage stijgt de spanning. Toen ik drummer Misseghers enkele jaren geleden vroeg of hij nog wel eens echt zenuwachtig werd, keek hij me met grote ogen aan: “zòòò-ot’. Vanavond loopt Misseghers rusteloos te ijsberen. ‘Nerveus, ja, ik weet ook niet hoe het komt. Maar we hebben ook een vol jaar niet gespeeld, behalve die drie nummers op het dak van het Glazen Huis, dan. De nieuwe plaat is klaar, we beginnen weer te touren, het is spannend…” De sfeer in de backstage heeft alles van een reünie. Er is wat spanning en onwennigheid, maar het is vooral een blij en bijzonder hartelijk weerzien met de crew, tourmanagers Steven en Ton – die ook tourt met Grinderman – zijn weer van de partij. Net als geluidsman Vincent, eveneens een veteraan van vele oorlogen. De stemming is zenuwachtig, maar ook vrolijk en uitgelaten. Als de eerste schooldag na een lange schoolvakantie. Enkele minuten voor de aanvang van de show nemen de groepsleden elkaar nog eens stevig vast. De gezichten staan ernstig en Tom Barman – wie anders? – checkt de laatste details: “Zijn de flesjes water op het podium al opengedraaid, Ton?” en “Opletten voor de kopkes, iedereen wanneer jullie het podium opstappen, want het plafond is daar belachelijk laag!”.

Het concert begint verrassend en bijna achteloos met trage en erg laid-back versie van ‘Little arithmetics’. Gevolgd door een luid en hard ‘fell-off the floor man’ “Come on Istanbul, shake your money maker!”, roept Barman. Nog geen 5 minuten in de set, staat de zaal op z’n kop alsof de groep al aan de bisronde bezig is. ‘The Architect’ is minder lichtvoetig geworden en klikt zwaar en dreigend. ‘Second Nature’ is de eerste nieuweling in de set: een bezwerend mid-tempo nummer dat klinkt als een mini-soundtrack bij een 21ste eeuwse film-noir. De sfeer en intensiteit blijven de hele tijd hoog. ‘Slow’ dendert als een hoge snelheidstrein waarop zich een psychologisch drama afspeelt. ‘The Real Sugar’ krijgt uitbundig herkenningsapplaus en drijft op de prachtige tweede stem van Stéphane Misseghers. Het nieuwe ‘Constant Now’ zit vol soul. Pure sex, op een Stax-groove, en met een snerpende gang of four gitaar. “That was a new song and I hope you like it! Goddamn!”, roept Barman met een southern accent. ‘Instant Street’ showcaset vervolgens alle troeven van dEUS anno 2011. De groep speelt ongezien strak, maar ook soulvoller, ruiger en vuiler dan we de laatste twee jaar van hen gewoon waren. Het is ongelofelijk wat er op het podium allemaal gebeurt qua geluid: de ene laag verweeft zich met de andere, het piept, jankt, knettert en huilt. dEUS klinkt ‘zwarter’ dan ooit. Alsof ze net een tijd in de studio hebben doorgebracht met Jon Spencer. Als dit kenmerkend is voor de volledige nieuwe plaat dan zal de band in september vriend en vijand verbazen. ‘If you don’t get what you want’ heeft een andere intro gekregen. Sneller, bijtender. De groep speelt het nummer met een punk-drive, Misseghers zorgt met verrassende fills voor onverwachte versnellingen en vertragingen. Het ene hoogtepunt volgt het andere op en van adempauzes is geen sprake: ‘Theme from Turnpike’, Nothing really Ends’, ‘Roses’ – niet voorzien in de set, maar toch gespeeld na een aanhoudende smeekbede van het volledig uit z’n dak gaand publiek -, ‘Pocket Revolution’. ‘Sun Ra’ toon Mauro op z’n Robert Plantst en ook dit nummer kreeg een nieuwe, ruige behandeling. Het klinkt bij momenten als psychedelische bijna-metal. Maar toch niet. Het stuitert en botst en bulkt van passie en paranoia, met een Barman die zich helemaal inleeft in het personage van de song. ‘Dark sets in’ is rauwe power. Heftig, hard en donker, nog rauwer dan de rest. En naar verluidt ‘heel representatief voor de nieuwe plaat’. Barman brult het refrein at the top of his lungs. Het nummer wordt zo intens gebracht dat we ons afvragen hoeveel dagen na elkaar z’n stembanden dit zullen kunnen verdragen. ‘Bad Timing’, ‘Morticia Chair’ en als vanouds daverend ‘Suds en Soda’ ronden af na een set van een uur en vijftig minuten. Opvallend: slechts twee nummers – ‘The Architect’ en ‘Slow’ – uit ‘Vantage Point’ halen voorlopig de selectie … “See you again soon”, neemt Barman afscheid. Morgen speelt de groep hier opnieuw. Nog beter doen wordt moeilijk.

De set

Little arithmatics

Fell off the floor man

The architect

Second Nature

Slow

The Real Sugar

Constant Now

Instant Street

If you don’t get what you want

Theme from Turnpike

Nothing Really ends

Sun Ra

Pocket Revolution

Dark sets in

Bad Timing

Bisnummers

Morticia Chair

Suds and Soda

Door Peter Lissens