Dat het moeilijk zou worden voor Belgium’s finest om nog beter te doen, concludeerden we vrijdag, na het verbazende aftrapconcert van dEUS’ Europese tournee, in Istanbul. Een dag later lijken die woorden profetischer te zullen worden dan ze waren bedoeld, wanneer Tom Barman na een koortsige nacht als een hoopje ellende aan de soundcheck begint…
DA GIG: Tweede concert van dEUS in club Salon, Istanbul op 21/05
IN EEN ZIN: Alles waar dEUS voor staat in de overtreffende trap.
HOOGTEPUNTEN: Het hartveroverde gestuntel van een door de wol geverfde frontman die zich de intro van ‘Serpentine’ maar niet meer voor de geest kon halen.
DIEPTEPUNT: Geen.
De dEUS-frontman had zich nochtans gespaard, de vorige avond. Terwijl het grootste deel van band, crew en tutti quanti nog zat na te kaarten in het broeierige en hippe centrum van Istanbul, ging de zanger al vroeg onder zeil. Daar is deze middag niks van te merken. Wanneer een fotograaf de kleedkamer van de groep binnenstapt, met de camera in de aanslag, dekt een asgrauw Barman de lens meteen af met z’n hand: “Nie van mij, ik zie d’er nie uit. Sorry.” Hij heeft blijkbaar een heel apart soort demonen moeten uitdrijven. “Een hele nacht doodziek geweest”, legt Barman even later uit. Iets verkeerd gegeten, gisteravond, vermoed ik. Het kwam er langs neus en oren uit, koorts … Niks geslapen, maar ik voel me nu toch al een ietsje beter dan gisteravond …” Maar z’n gevoel voor humor heeft hij er alvast niet bij ingeschoten. Tijdens de soundcheck heeft hij een verzoek voor de lichtman: “Legde gij voor mij straks dan een speciaal filterke op het licht? Zo’n ik-ben-doodziek-maar-wil-toch-spelen filter? Of misschien een ik-heb-een-slechte-mossel-gegeten-maar-ik-wil-er-nog-ok-uitzien filter?”
Een uur of vier later heeft Barman opnieuw kleur gekregen. In de backstage schudt hij handen en begroet elegant en met flair de familie van de Belgische ambassadeur. Tegen de tienerzoon: “Dag jongeman, alles goed? Welkom”. En tegen de ambassadeur: “Zou u niet kunnen regelen dat de Turkse ambassadeur òòk nog komt? Ah, neen! natuurlijk niet, die zit in Brussel! Maandag dan? Dan spelen we in de Botanique …”
Het kick-off trio is hetzelfde als gisteren. Maar van bij de eerste noten zet de groep er nog zwaarder de bijl in dan gisteren. Waar Barman gisteren Little Arithmatics nog alleen zong, neemt Mauro nu als vanouds de tweede stem en allerlei vocale interpunctie voor z’n rekening. ‘Fell off the Floor man’ is nog heftiger dan gisteren. Barman zet het meteen op een dansen: “Disco Time!”. Misseghers zorgt tussendoor voor moordende AK-47 drumsalvo’s, de adrenaline en het spelplezier gutsen àlle bandleden uit alle poriën.
De nieuwe harde, gemene en donker rocker ‘Dark sets in’ zit onverwacht en zelfs wat bevreemdend vroeg in de set. ‘The real Sugar’, met alweer wondermooie zang van Misseghers, komt geen seconde te vroeg, om het publiek even naar adem te laten happen. Maar dan is het uit met de rust. ‘Slow’ dreunt als vertraagde techno, Alan Gevaerts bas zal trouwens het heel concert lang een hoofdrol opeisen. De perfecte geluidsbalans in deze waanzinnig goed uitgeruste club zorgt ervoor dat het meervoudig gelaagde geluid van deze groep al z’n nuances prijsgeeft. Prachtig. Die balans en dat goede geluid maken duidelijker dan ooit wat voor een uniek geluidsuniversum dEUS wel heeft gecreërd. En wat voor een zorgvulig ge-crafte verzameling van parels Barman & co in de loop der jaren wel bijeen hebben geschreven.
Het concert is slordiger en ruiger dan gisteren. En nòg beter. De straightforwardness en ruwheid van de nieuwe songs straalt af op de rest van de set. Het heeft er alle schijn van dat ‘Keep you close’ van de laaste drie dEUS platen de allersterkste wordt. Barman blijkt op bijna-miraculeuze wijze hersteld van z’n voedselvergiftiging, en ook de rest van de band gooit lijf en leden in de strijd. Het is een erg fysiek concert. Er wordt gesprongen en ge-headbangd, Klaas Janszoon verschijnt af en toe vanachter de keyboards om center-stage het gewoel te vervoegen, en tijdens ‘If you don’t get what you want’ voeren Barman en Mauro eens soort van sabeldans/gitaarduel uit. Tussen de nummers in zie je Barman naar adem happen, maar het schijnt ‘m niet te deren: ‘Smokers Reflect’ is ronduit prachtig gezongen. ‘Sun Ra’ is net als gisteren een van de absolute hoogtepunten. Hét moment van de avond komt er wanneer Barman ‘Serpentine’ inzet en de intro vergeten blijkt. Hij probeert het tot 2-3 maal toe, maar krijgt ‘m niet te pakken. Mauro vraagt het publiek om hulp: “heeft iemand het misschien gedownloaded?”, en speelt de intro voor aan Barman, die het tenslotte opgeeft en aan ‘Serpentine’ begint zònder intro. Wat ‘m niet belet om een prachtversie neer te zetten van een van dEUS’ mooiste songs.
Na een uitgebreide bisronde, met een uitgesponnen, rammelende en allesverwoestende versie van Suds & Soda, horen we de groep – achter de gesloten deuren van de kleedkamer – discussiëren. Even later keren ze terug voor nòg een nummer: een splinterbom-versie van Morticia Chair, dat absurd genoeg door bijna het voltallige Turkse publiek woord voor woord wordt meegezongen. Gisteren was verbluffend, daar blijven we bij. Vanavond was, ondanks de omstandigheden en tegen alle logica in – nòg beter.
Wie wil zien hoe een reeds in bloedvorm verkerende groep zichzelf nog overtreft: do whatever it takes om nog aan een ticket te geraken, zet Tom Barman een bordje slecht gekoelde mosselen voor, and pray for the best.
De setlist: Little arithmatics /Fell off the floor man /The architect /Dark sets in /The real Sugar /Slow /Instant Street /If you don’t get what you want /Theme from Turnpike /Smokers reflect /Constant Now /Sun Ra /Roses
Bisnummers: Bad Timing /Second Nature /Favourite Game /Suds & Soda /Morticia Chair
Peter Lissens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier