David Crosby in OLT Rivierenhof: een strijdlustige veteraan

David Crosby is een overlevende van vele oorlogen: hij is een exponent van de Woodstockgeneratie en de tegencultuur uit de sixties, notoir ex-junkie en een voormalige bajesklant. Maar als artiest staat hij op zijn 76ste nog altijd pal overeind, zo bleek uit zijn concert in het Rivierenhof.

DA GIG: David Crosby in OLT Rivierenhof, Antwerpen op 8/9.

IN EEN ZIN: David Crosby gaf aan dat er in zijn wereld nog steeds geen plaats is voor onverschilligheid en dat zijn creatieve vuur bij momenten nog altijd hoog kan oplaaien.

HOOGTEPUNTEN: Long Time Gone, Déjà Vu, Wooden Ships, Ohio, Eight Miles High, Guinevere…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: ‘Bij alle groepen waar ik ooit deel van uitmaakte, werden de hits door iemand anders geschreven. Bij mij moest je zijn voor de ‘weird shit’. En laat dat nu toevallig zijn wat ik vanavond zal opdienen.’

‘I have the feeling this is going to be a very good night’, sprak Crosby, na de warme reacties van het publiek op de eerste nummers die hij in Antwerpen uit zijn mouw schudde. En inderdaad, de artiest mocht dan al lang geen groen blaadje meer zijn, op het podium was hij nog steeds een toonbeeld van vitaliteit. Een veteraan die halverwege de jaren 1960 aan de wieg van de folkrock stond, als mede-oprichter van The Byrds, en later tot een superster uitgroeide als onderdeel van Crosby, Stills Nash (& Young). Ook díe groep werd geplaagd door ego-fricties, maar de onderliggende rivaliteit tussen de leden zorgde er wél voor dat David Crosby, als songwriter, boven zichzelf uit steeg.

Op het podium van het Rivierenhof gaf de Californische muzikant onomwonden toe dat hij in de loop van zijn carrière zowat alle denkbare fouten had gemaakt. Lange tijd was hij, als gevolg van zijn vele verslavingen, een ongeleid projectiel. Met het fortuin dat in zijn neusgaten en zijn aderen verdween, zou je van een doorsnee ontwikkelingsland met gemak een welvarende natie kunnen maken. In 1982 verdween hij in Texas negen maanden achter de tralies wegens verboden wapendracht en het bezit van heroïne en cocaïne. Later werd hij ook nog gearresteerd omdat hij dronken achter het stuur zat.

Iemand met zijn levenswandel had eigenlijk al lang dood moeten zijn. Dat Crosby vandaag nog onder ons is, dankt hij vooral aan een levertransplantatie, waar vriend Phil Collins in 1994 de nodige fondsen voor ophoestte, en aan zijn vrouw, Jan Dance, die ondanks alles al 41 jaar aan zijn zijde staat. David Crosby is een taaie, maar dat kan van zijn vriendschappen helaas niet altijd gezegd worden. Toen hij Neil Youngs nieuwe vlam Daryl Hannah in het openbaar ‘een roofdier’noemde, verklaarde The Loner dat hij alleen nog met ‘Croz’ zou samenwerken op de dag dat de hel bevroor. En sinds boezemvriend Graham Nash in zijn autobiografie Wild Tales enkele ontluisterende dingen over Crosby wereldkundig maakte, kunnen ook zij niet langer door dezelfde deur.

Renaissance

Los van die conflicten, maakt David Crosby als zanger en songschrijver sinds zijn zeventigste een merkwaardige renaissance door. Drie van zijn zes soloplaten verschenen na 2014 en met Here If You Listen ligt er vanaf volgende maand alweer een nieuwe in de rekken. In Antwerpen werd Croz geruggensteund door Sky Trails, een groep van vijf topmuzikanten, waarin vooral de snijdende (slide)gitaarsolo’s van Jeff Pevar en het klavierwerk van Michelle Willis en James Raymond de aandacht opeisten. Samen stonden ze garant voor een twee uur durend concert, opgedeeld in twee sets, waarbij de zanger stilstond bij alle fases van zijn haast zes decennia omvattende carrière.

Op het menu stonden dus niet alleen nummers uit zijn eigen platen, maar ook uit zijn samenwerkingen met Crosby, Stills & Nash (In My Dreams, Naked in the Rain) en CPR (zie Morrison, over de zanger van The Doors, en At the Edge). Met de laatst genoemde band, geleid door zijn zoon James Raymond, die na de geboorte ter adoptie werd afgestaan en die hij pas 35 jaar later voor het eerst ontmoette, had hij, naar zijn eigen zeggen, zijn allerbeste songs geschreven.

Veel van de nummers op de setlist klonken een beetje jazzy, wellicht onder invloed van Joni Mitchell, die ooit nog met David Crosby de sponde deelde en haar eerste plaat opnam onder diens productionele leiding. Op andere momenten serveerde de man potige Westcoast rock met fraaie, meerstemmige harmonieën, terwijl Guinevere het moest hebben van subtiel akoestisch gitaarwerk.

Crosby is al sinds jaar en dag een politieke activist, wat onder meer bleek uit het a capella gebrachte What Are Their Names. ‘Ik zing dit al tijdens ieder optreden sinds 1971, maar we zijn er vandaag nog slechter aan toe dan toen’, grijnsde de zanger. ‘Het is misschien een bewijs dat je met protestsongs de wereld niet verandert, maar het loont de moeite het te blijven proberen’. Dus volgde een bijtend Long Time Gone, destijds geschreven naar aanleiding van de moordaanslag op senator Robert Kennedy, en verteld vanuit het standpunt van het individu dat de autoriteit van politici ter discussie stelt.

Speelplezier

Andere oude bekenden, zoals het uitgesponnen Déjà Vu, waarin zowat alle muzikanten om beurten hun plekje in de spots mochten opeisen, hadden dan weer een uitgesproken spirituele inslag. The Lee Shore was meanderende folk, Homeward Through the Haze een halfhartige ode aan L.A. en Delta een overblijfsel uit Crosby’s stuurloze junkieperiode, dat enkel levensvatbaar bleek door de stimulerende invloed van Jackson Browne en Warren Zevon. Het tussen funk en soul zwalkende Janet werd geschreven en gezongen door toetsenvrouw Michelle Willis, een dame die zo getalenteerd was dat de baas graag voor haar en stapje opzij zette.

Met Eight Miles High verwees David Crosby naar zijn jaren bij The Byrds, maar het waren toch vooral de prijsbeesten aan de staart van het optreden die op het publiek de diepste indruk maakten: een wild rockend Wooden Ships, over de gevolgen van een nucleaire oorlog, en het in snijdend gitaarwerk verpakte hippie anthem Almost Cut My Hair, waarin de energie en het speelplezier zo manifest waren dat Crosby van de weeromstuit veertig jaar jonger leek.

De intensiteitsgraad werd nog opgedreven met afsluiter Ohio, een classic van Neil Young, geschreven nadat de Nationale Garde, tijdens een betoging tegen Richard Nixon en de Amerikaanse bombardementen op Cambodja, aan Kent University in 1970, vier ongewapende studenten doodschot. Crosby’s voordracht was dermate doordrongen van woede en verontwaardiging dat hij je het gevoel gaf dat de zaken met ’the orange haired disaster in the White House’ alleen nog zouden verergeren.

Zeker, David Crosby is vandaag een oude man, maar in zijn wereld is nog steeds geen plaats voor onverschilligheid. Zo lang zijn creatieve vuur niet is uitgedoofd, blijft hij aanspraak maken op relevantie. En neen, zijn haar heeft hij nog altijd niet laten knippen.

DE SETLIST: In My Dreams / Morrison / Naked In The Rain / Thousand Roads / At The Edge / Guinevere / What Are Their Names / Long Time Gone / Déjà Vu // The Lee Shore / Homewards Through The Haze / Sky Trails / Delta / Janet / Eight Miles High / Wooden Ships // Almost Cut My Hair / Ohio.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content