Daughter @ AB: Gedeelde smart is halve smart

Voor dolle pret hoef je niet meteen bij Daughter aan te kloppen. Niettemin speelt het Britse indiefolktrio dezer dagen voor volle zalen. Dat was ook het geval in de AB, waar de groep haar nieuwe cd ‘Not To Disappear’ kwam voorstellen en tegelijk op een fijne manier haar Europese tournee afsloot.

Fragiel, melancholisch, langzaam voortschrijdend en een tikje glaciaal. Mocht iemand ons, bij wijze van examenvraag, verzoeken de songs van Daughter in adjectieven te vatten, dan waren dàt wellicht de eerste woorden die we neer zouden krabbelen. Want naar haar teksten te oordelen, ligt zangeres en gitariste Elena Tonra behoorlijk in de knoop met zichzelf en de wereld. Gelukkig weet ze, samen met haar medemuzikanten, haar intrieste mijmeringen in sfeerrijke, transparante songs te gieten. Een kleine drie jaar geleden leidde dat al tot ‘If You Leave’, een debuut dat door prille twintigers meteen aan de boezem werd gedrukt. Geen toeval dus dat net díe bevolkingsgroep ook in de AB ruim in de meerderheid was.

Daughter mag dan vanuit Londen opereren, eigenlijk staat het gezelschap symbool voor een Europa zonder grenzen. Elena Tonra is van Iers-Italiaanse afkomst; haar levensgezel, gitarist Igor Haefeli, heeft een Zwitsers paspoort en drummer Remi Aguilella is een landgenoot van François Hollande. Van de nationaliteit van de extra kracht die het trio op het podium aanvulde op bas, toetsen en gitaar hebben we geen idee. Van belang was vooral dat de muzikanten hun instrumenten eensgezind dezelfde taal lieten spreken. Dat leidde tot een aantrekkelijke mengvorm van in reverb gedrenkte droompop, postpunk en shoegaze, met een sound die beurtelings deed denken aan The Sundays, Beach House, The XX en Cocteau Twins, maar toch moeiteloos op zichzelf kon staan.

Zelfvertrouwen

De nieuwe plaat van Daughter ligt in grote lijnen in het verlengde van de vorige. Toch heeft de New Yorkse producer Nicolas Vernhes, bekend van Animal Collective, op ‘Not To Disappear’ voor een dynamischer geluid gezorgd en hebben de liedjes een iets universeler karakter gekregen. Waar Tonra vroeger haast uitsluitend uit haar eigen dagboek leek te citeren, legt ze tegenwoordig ook al eens empathie voor anderen aan de dag. De songs handelen nog steeds over emotionele trauma’s: eenzaamheid, verlies, liefde, haat. Elena Tonra draagt het veelvuldig gebroken hart nog steeds op de tong en is blijft vruchteloos zoeken naar het soort contactlijm waarmee ze de opgelopen averij zou kunnen herstellen.

Tijdens de set in de AB was de verhouding tussen de oudere en nieuwe songs van Daughter precies fifty-fifty. Meer dan vroeger straalde de groep zelfvertrouwen uit en slaagde ze erin de inhoudelijke tristesse in een energieke vorm te verpakken. Wat hoewel het gezelschap zich het comfortabelst leek te voelen bij trage tempo’s, bracht de inventieve manier waarop Haefeli de songs van allerlei motiefjes voorzag, regelmatig leven in de brouwerij.

‘How’, de melodieuze opener, zette de toon. Het ingetogen ‘Tomorrow’ verwees nog naar de tijd toen Elena Tonra de clubpodia afschuimde als folkchanteuse en ‘Numbers’ (“I feel so numb in this kingdom”) was het eerste, maar zeker niet het laatste nummer dat in de AB gelardeerd was met elektronische effecten. Het publiek, dat song na song uiting gaf aan zijn enthousiasme, leefde nog méér op toen Igor Haefeli bekende dat de AB zijn meest geliefde concertzaal ter wereld was.

Tonra vertoefde vooral in haar eigen universum en had het in ‘Alone/With You’ over de irritatie die je voelt wanneer je te lang met jezelf zit opgescheept: “Talking to myself is boring conversation” klonk het, terwijl Igor Haefeli op keyboards een vaag reggaesfeertje opriep. ‘Doing the Right Thing’ schreef de zangeres over haar dementerende grootmoeder, met Alois Alzheimer als ongenode ‘special guest’, en ook ‘Shallows’ zat dermate vol droefenis dat je keel erdoor werd dichtgesnoerd.

Gespierd

In Elena Tonra’s hart is het altijd winter en in de songs van Daughter staan steevast de druilerigheid van alledag, ongezonde relaties en identiteitsverlies centraal. Maar in al hun breekbaarheid kwamen ze soms toch onverwacht stevig voor de dag. ‘Human’ klonk aanzienlijk gespierder dan op ‘If You Leave’, ‘Amsterdam’ zat vol onderhuidse nervositeit, aangezwengeld door een ragfijne postpunkgitaar en in ‘New Ways’ school, dank zij het jachtige drumwerk van Rémi Aguillella, méér agressiviteit dan je bij de groep voor mogelijk had gedacht. Zelfs de frêle zangers liet met de ontboezeming “I have a dirty mind” serieus in haar kaarten kijken. Vanaf ‘Home’ ruilde Elena Tonra haar gitaar voor een bas, wat even voor een Joy Division-achtige vibe zorgde en in het rauwe ‘No Care’ viel zelfs een zekere woede en agressie te bespeuren.

‘Youth’, tot dusver wellicht het populairste nummer van Daughter werd door talloze aanwezigen mee gepreveld alsof het een gebed betrof, maar met ‘Fossa’ bewees de groep, middels enkele verwoestende noise-uitbarstingen, dat ze ook het plaatsje Postrock op haar wegenkaart had staan. “Oké, nog één spijker om de doodskist definitief mee dicht te meppen”, meldde Haefeli, vóór de band, als enige extraatje, ‘Made of Stone’ inzette.

Zijn ietwat ongelukkige metafoor dreigde Elena Tonra even de slappe lach te bezorgen, maar de zangeres wist zich nog net op tijd te herpakken. “It’s true we have a lot of very sad songs”, giechelde ze. Van het publiek echter geen klachten. Want zoals Goethe destijds al wist: gedeelde smart is halve smart.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: How / Tomorrow / Numbers / Alone/With You / Amsterdam / Human / Doing the Right Thing / Shallows / Home / No Care / Winter / Smother / New Ways / Youth / Fossa // Made of Stone.