Voor wie hem al eens eerder had gezien bevestigde Daniel Norgren dat hij een hoogst begaafde songschrijver en performer is. Wie op Cactus voor het eerst met zijn muziek kennismaakte, zal het wellicht willen voortvertellen. Want iedere keer dat de Zweed een podium bestijgt, maakt hij tientallen fans voor het leven.
Niets is mooier dan een artiest, die je al jaren koestert, finaal te zien doorbreken. Ook al heeft Daniel Norgren er een vijftal platen voor nodig gehad, dankzij meesterwerkjes als ‘Alabursy’ en ‘The Green Stone’ begint hij ook bij ons tot het collectieve bewustzijn door te dringen. Norgren oogt als een natuurmens en dat is hij ook: hij groeide op diep in de bossen van Zweden en hield aan die achtergrond een gezonde ‘no nonsense’-attitude over.
Daniel Norgren is een rootsartiest, zij het niet van het belegen type. In zijn songs hoor je weliswaar invloeden van de jonge Van Morrison en de beste jaren van The Band (‘Stuck in the Bones’), maar de man is getalenteerd genoeg om aan de singer-songwritertraditie zijn eigen draai te geven. In Brugge verscheen hij op het podium in gezelschap van zijn vaste band die uit een contrabasist en een drummer bestond (beide heren beroerden ook af en toe een keyboard). Norgren zelf wisselde af tussen een grofkorrelige elektrische gitaar (het op herkenningsapplaus onthaalde grimmige kindersprookje ‘Why May I Not Go Out And Climb the Trees?’), accordeon (‘Everything You Know’) en vleugelpiano (de soulballad ‘People Are Good’) en imponeerde op alle drie evenveel.
Net als bij Wilco noteerden we tijdens zijn set een topscore, die er alvast voor zorgt dat we deze editie van Cactus niet licht zullen vergeten.
Het is een kenmerk van grote artiesten dat ze in staat zijn hun songs telkens opnieuw uit te vinden, en dat deed de zanger op Cactus met ‘If You Look at the Picture Too Long’, een song die drastisch afweek van de plaatversie en verraste doordat dit keer de geest van New Orleans in het ivoor was geslopen. Dat Daniel Norgren een expressieve gitarist is, bewees hij dan weer met het uitgesponnen ‘Moonshine Got Me’, een repetitief bluesnummer dat niettemin geen seconde verveelde en niets te maken had met een hemellichaam maar alles met het soort geestrijk vocht waar een mens zich weleens vreemd door gaat gedragen.
Ook met ‘Black Vultures’, ‘Are We Running Out Of Love?’ en ‘Whatever Turns You On’ toonde Daniel Norgren aan dat hij tot het topje van de hedendaagse songwriters behoort. Net als bij Wilco noteerden we tijdens zijn set een topscore, die er alvast voor zorgt dat we deze editie van Cactus niet licht zullen vergeten.
Hoogtepunten: ‘Moonshine Got Me’, ‘I Waited For You’, ‘Black Vultures’, ‘Are We Running Out Of Love?’…
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: I Waited For You / Stuck in the Bones / Why May I Not Go Out And Climb The Trees / Everything You Know Melts Away like Snow / People Are Good / If You Look At The Picture Too Long / Moonshine Got Me / Though It Aches / Black Vultures / Highbird / Are We Running Out of Love? / Whatever Turns You On.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier