Zondag geen Crossing Border voor ons. Dan maar Den Haag.
Vorig jaar streek het Nederlandse Crossing Borderfestival voor het eerst neer in de Antwerpse Arenbergschouwburg. De mix van literatuur en muziek-met-wortels was ons toen geweldig bevallen, en dus stond de editie 2010 al een tijdje met stip in onze agenda. Helaas kwam daar enkele weken geleden een familiefeest tussen, maar geen nood: dan gaan wij toch gewoon naar Den Haag om daar alvast voor u uit te zoeken wie u zeker niet mag missen zondag.
Allereerst willen we u alvast John-Cooper Clarke, Spoon en Low warm aanbevelen, acts die we in Den Haag helaas niet gezien hebben. Daarnaast doet u vast uw voordeel met het volgende:
Nee danku: Mercury Rev Clear Light Ensemble
Laten we beginnen met het slechte nieuws: Mercury Rev vanavond, dat zouden we niet doen, als we van u waren. Wat de heren in het kader van het Clear Light Ensemble uitrichten – muziek improviseren bij oude films – deed ons gisteren erg weinig.
De eerste film was de wonderlijke ‘Le Ballon Rouge’ van Albert Lamorisse, die onophoudelijk een brede glimlach op ons gezicht zou hebben getoverd, ware het niet van de donkere, zware, akelige soundtrack die het zelfverklaarde ensemble daarbij stond uit te zweten. Die film sméékt verdorie om dromerige, lichtvoetige deuntjes – desnoods met een hoek af – maar toch niet van die hoogdravende moeilijkdoenerij?
Die sound accordeerde veel beter met de beelden van kokende vulkaankraters en halfnaakte dames bij Egyptische monumenten in de tweede film, ‘Lucifer Rising’ van Kenneth Anger, maar die was dan weer zodanig belachelijk dat hij ook al snel op onze zenuwen werkte. Behoorlijk vervelend concert, eigenlijk.
Niet te missen: Jesse Malin & the St. Marks Social
Nadien werd het beter: in de gezellige blokhut genaamd Cuatro speelde de gewéldige Jesse Malin met zijn nieuwe band the St. Marks Social. Malin was eerder al de frontman van hardcoreband Heart Attack en de band D-Generation, die jaren vooruitliep op de garagerockrevival rond the Strokes en the Stripes.
Met zijn nieuwe band brengt de bonkige Amerikaan energieke songs die qua sound heen en weer zwalpen tussen Green Day (let zondag op de wijdbeense bassist) en de E-Street Band: hart op de tong, toegankelijke melodieën, en potige rocksongs om op te dansen, ook als je de vijftig nadert, onder een trui altijd een kraagje draagt en graag dichtbundels leest.
Hoogtepunt: tijdens een cover van ‘Bastards of Young’ van The Replacements vlijde een met zweet doordrenkte Malin zich neer op de plankenvloer voor het podium en nodigde het publiek uit om hetzelfde te doen. Qua interactie met het publiek onovertroffen, dachten we, tot we Ed Harcourt zagen (zie onder).
Niettemin: zorg dat je erbij bent, nu zondag, en, geachte Schuer, als je dit leest, laat dan Danko Jones en de Dropkick Murphys eens thuis dit jaar en haal deze meneer naar Werchter, please.
Niet te missen: Ed Harcourt
Nog veel en veel beter was Ed Harcourt, helemaal alleen met een hoop instrumenten op de plek waar vroeger het altaar van de Duitse Kerk in Den Haag stond. Afwisselend op piano, akoestische of elektrische gitaar, percussie en schuiftrombone (en met zijn voeten in de aanslag om de sampler te bedienen) stommelde Harcourt een prachtige lo-fi begeleidingsband bij elkaar waarvan hij vervolgens de frontman werd.
Openen deed de man met de prachtige titeltrack van zijn nieuwe plaat ‘Lustre’ en ook nadien werd er gretig uit die plaat gegrabbeld – zodanig dat de zanger nog uren had kunnen doorgaan als er niet iemand van de productie rond tien voor twaalf twee vingers naar hem had opgestoken.
Net als verwante ziel Richard Hawley beheerst Harcourt het oude vak van troostende hartzeer en romantische ondergang zonder ook maar één keer uit te glijden over een verdwaalde klodder schmalz. De man was ook prachtig gecast in deze oude kerk: de galm accentueerde de eenzaamheid in zijn songs en hij maakte daar meesterlijk gebruik van.
Tijdens een prachtig klein liefdesliedje wandelde hij met zijn gitaar al zingend door de middengang, ‘Church of No Religion’ paarde zingen aan knarsetanden, ‘I’ve Become Misguided’ echode waanzin en aan het einde verscheen Harcourt zelfs op de kansel als een halvegare predikant die elk woedend woord meent.
Dat zal u dus moeten missen zondag, want de kerken in het Antwerpse doen voorlopig niet mee aan Crossing Border, maar neem het van ons aan: Harcourt blijft altijd en overal overeind.
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier