De groep opereert tegenwoordig vanuit het iets minder onveilige Los Angeles, waar ze met platen als ‘Oro’, ‘Mar’ en ‘Sangre’ in geen tijd tot één van de lievelingen van de Spaanstalige gemeenschap is uitgegroeid. Zoals de bezetting -een drummer, percussionist, bassist en toetsenman- al aangaf, combineert Palenke Soultribe de aanstekelijke Afro-Colombiaanse ritmen van de cumbia met elektronische dansmuziek, die steunt op voorgeprogrammeerde backingstracks en de niet altijd even sterke tweestemmige zangpartijen van Juan Diego Borda en frontman Andres ‘Popa’ Erazo.
De band gaf een energieke show waarin het leven doorgaans van zijn luchtigste kant werd bekeken. Tijdens één van de nummers droegen drie van de vier muzikanten zelfs een apenmasker. Ook legden ze een merkwaardige voorliefde aan de dag voor broeken waarvan het kruis zich ongeveer ter hoogte van hun knieën bevond. Op Couleur Café neemt men het nu eenmaal niet zo nauw met de vestimentaire regels.
‘Palenque’ (letterlijk: ‘omwalde stad), het lijflied van de Colombianen, verwees naar de dorpen in de jungle die in de zeventiende eeuw werden opgericht door de eerste ontsnapte slaven, maar dat hoefde je niet te weten om van hun optreden te kunnen genieten. Want waar het bij de Latijns-Amerikaanse feestmuziek van Palenke Soultribe op aan kwam was: op het juist moment ‘hey’ te roepen en, vooral, nooit stil te blijven staan.
Toegegeven, wanneer je de overrompelende ritmen even wegdacht, bleven er enkel vrij schrale melodieën over. Maar nu de tropische hitte op het festivalterrein stilaan werd verdrongen door een zacht briesje, waren wij wel de laatsten om daar over te kniezen.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier