Couleur Café, dag 1 – Hiatus Kaiyote: Een grillig landschap zonder wegwijzers (***)
Hiatus Kaiyote serveerde geen vanzelfsprekend festivalvoer. De nummers van het kwartet uit Melbourne waren grillig, steunden op bevreemdende tempo’s en vertoonden zelden iets wat op een herkenbare melodie geleek. ‘Muzikantenmuziek’, oordeelde iemand links van ons, en inderdaad: de groep klonk alsof ze iets teveel jaren aan de jazzacademie had doorgebracht.
Blikvanger van dienst was de excentrieke zangeres Nai Palms, die een oude vliegeniersmuts en oorringen van minstens vijftien centimeter diameter droeg. Zij speelde afwisselend elektrische gitaar en piano, terwijl één van haar collega’s instond voor de elektronische keyboards en de twee anderen de behoorlijk inventieve ritmesectie vormden.
Met nummers als ‘Jekyll’, ‘Boom Child’ en ‘Nakamarra’ putte Hiatus Kaiyote afwisselend uit de cd’s ‘Tawk Towahawk’ en ‘Choose Your Weapons’. Er werd best wel strak gemusiceerd, maar in structureel opzicht hingen de songs als los zand aan elkaar. Ze waaierden twintig richtingen tegelijk uit, verwezen zowel naar de jazzrockfusion van Weather Report als de prog van Gentle Giant, en wezen tussendoor ook nog naar West Afrikaanse soul, samba, seventies funk en psychedelia. Beslagen muzikanten, daar niet van, maar zelf raakten we snel de weg kwijt in hun hobbelige universum.
“Mochten we dat willen, dan zouden we met gemak lovesongs kunnen schrijven”, aldus Nai Palms. “Maar we vinden het veel interessanter het over dinosaurussen, legpuzzels of spelconsoles te hebben.” Welja, it’s a free world. Maar wij zagen vooral een gezelschap aan het werk dat teveel wilde bewijzen en er net daardoor slechts half in slaagde de hoge verwachtingen waar te maken.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier