Concertverslag: The Residents – 28/4 – AB, Brussel

Onze man was alweer niet helemaal mee met de Residents.

Gisteravond zagen wij voor de tweede keer de Residents aan het werk, een hoogst mysterieus drietal (nummer vier, een zekere Carlos, heeft het naar verluid onlangs voor bekeken gehouden) dat ons al sinds de vroege jaren zeventig op regelmatige basis voorziet van een bevreemdende mix van theater en muziek, waarin afzichtelijke figuren met vervormde stemmen sterke kampvuurverhalen vertellen, onder begeleiding van bevreemdende avant-gardistische muziek vol akelige synthersizerklanken, jankende gitaren en onheilspellende echo’s.

Laat maar komen, denken wij dan: hoe minder we ervan begrijpen, hoe fascinerender het wordt. Helaas moeten we toegeven dat we al twee keer niet echt mee waren met wat de heren (we hebben toch sterke vermoedens dat het heren zijn) kwamen doen op het podium van respectievelijk Het Depot en de AB. In Leuven vorig jaar werden we geacht ons in te leven in het verhaal van een zekere Bunny Boy, een verwarde couch potato in een konijnenpak, die als we het ons goed herinneren zijn broer kwijt was. Die was verdwenen tijdens een trip naar Griekenland, en op alle vakantiekiekjes bleek er zich in de achtergrond een duistere figuur schuil te houden.

Dat is op zich al een beetje suske en wiske, maar we houden wel van een ouderwets spannend verhaal op zijn tijd, en dus bleven we zelfs aandachtig telkens er een nieuw vreemdsoortig synthesizerdeuntje Konijnjongen aanzette tot twijfelachtige danspassen en schorre zanglijnen waarin hij zijn grote problemen uitvoerig uit de doeken deed. Groot was echter onze teleurstelling toen tegen het einde aan bleek dat de mysterieuze verschijning Bunny Boy zelf was, en toen wat voor de clou moest doorgaan te maken had met één of ander antichristelijk monster dat in de nabije toekomst in één of ander gat in de Verenigde Staten zijn grijnzende opwachting zou maken – dát vonden we nu toch echt op geen enkel niveau interessant.

Maar goed, op de site van de AB kwamen we te weten dat de Residents zelf ook niet helemaal tevreden waren met die laatste tour, en dus trokken we opnieuw naar één van hun shows, deze keer onder het thema Talking Light. De man met het konijnenpak speelde deze keer voor enge clown, die in een ouderwets huiskamerdecor filmpjes projecteerde en verhalen vertelde over babyskeletjes en spiegelmensen en andere onderwerpen waarvan schrijvers van griezelboeken voor kinderen zich vast afvragen waarom ze er zelf niet zijn opgekomen.

Veel samenhang viel daaruit niet op te maken en de verhalen kwamen alweer vaak nauwelijks respectabel aan hun einde, maar goed: wie weet is dat wel gewoon de bedoeling. We zouden dan ook makkelijk de wonderbaarlijke muziek, de vertelkunst van de ‘zanger’ of de bizarre trip die de Residents telkens weer bij elkaar fantaseren de hemel in kunnen prijzen en doen alsof we het als slimme recensent allemaal begrepen hebben, alle symboliek en dubbele bodems en de oorsprong van de verschillende elementen die ze bij elkaar brengen in hun performances, maar eigenlijk moeten we zeggen dat we er niet veel van begrepen hebben, dat we het jammer vinden dat de heren steevast vertikken om eens wat uitleg te geven bij wat ze nu al zo lang doen doen en dat we vinden dat de verhalen die ze kwamen vertellen beter konden.

Natuurlijk hebben de Residents in het verleden heel knappe platen gemaakt: God in Three Persons is terecht één van de beroemdste en ook River of Crime bijvoorbeeld is een luisterspel zonder weerga, maar nu bedachten we net als de vorige keer dat de heren best veel goede ideeën hebben op het vlak van muziek en sfeerschepping, maar dat die veel beter zouden renderen in samenwerking met iemand die dat allemaal een beetje (een beetje maar) zou kunnen stroomlijnen en integreren in een goed verhaal, in een theatervoorstelling, in een film. Akkoord, dan zouden de creaties van die koppige Residents plots ten dienste staan van een groter geheel in plaats van in volslagen vrijheid door elkaar te hollen op de podia van concertzalen, maar we denken echt dat dat hen deugd zou doen. Al is het natuurlijk niet uitgesloten dat de heren al lang in die branche werkzaam zijn, en dat de Residents fungeren als stiekeme uitlaatklep.

Tim Vernimmen