Les Nuits, het tiendaagse voorjaarsfestival van de Brusselse Botanique, werd vrijdag op gang getrokken met een eclectisch programma, gespreid over vijf podia. Wij pendelden van de ene zaal naar de andere en pikten zo prima optredens mee van Murder, Archie Bronson Outfit en We Have Band.
Les Nuits, het tiendaagse voorjaarsfestival van de Brusselse Botanique, werd vrijdag op gang getrokken met een eclectisch programma, gespreid over vijf podia. Wij pendelden van de ene zaal naar de andere en pikten zo prima optredens mee van Murder, Archie Bronson Outfit en We Have Band.
De museumruimte van de Botanique heette voor de gelegenheid Le Grand Salon en was gedecoreerd met planten, oosterse tapijten en sofa’s. Een even gezellig als intimistisch kader voor het Deense folk-noirduo Murder, dat stilistisch het midden hield tussen Leonard Cohen en een stekkerloze Joy Division. Zanger Jacob Bellens, ook bekend als frontman van de rockband I Got You on Tape en onlangs nog te gast op ‘Standing on Top of Utopia’, de jongste cd van het jonge Deense dancewonder Kasper Bjørke, en gitarist Anders Mathiasen speelden vooral materiaal uit hun in oktober te verschijnen derde cd ‘Gospel of Man’. Dat leidde tot een set vol sobere songs waarmee Bellens de vele geesten in zijn hoofd trachtte te bezweren. “I’m a singer of nonsense / Often losing control”, zong hij laconiek, terwijl zijn kompaan een fraaie fingerpickingstijl hanteerde die af en toe aan die van Nick Drake herinnerde.
Die sobere aanpak werkte uitstekend en toen de heren met ‘Feast in My Honour’ en ‘When the Bees are Sleeping’ enkele liedjes opdiepten uit ‘The Stockholm Syndrome’, de plaat die enkele jaren geleden ook bij ons een bescheiden doorbraak teweegbracht, klonken die de luisteraar onderhand als klassiek in de oren. Murder verstaat de kunst prachtige melodieën te schrijven, maar is, zoals bleek uit slotnummer ‘Help the Dead’, niet gespeend van humor. Het publiek luisterde zo aandachtig dat je in de zaal een speld kon horen vallen. Een bewijs dat de ‘slow songs’ van de Denen nooit verveelden maar juist diep onder je huid kropen.
Intussen puilde de Rotonde uit voor de furieuze doortocht van de Britse Archie Bronson Outfit, waarbij de volumeknop een fiks eind naar rechts werd gedraaid. De vier groepsleden, allemaal gekleed in lange Afrikaanse gewaden, pleegden met hun dwarse gitaarrock alras een dodelijke aanslag op je zintuigen en schoten met scherp: songs als ‘Hoola’ en ‘Wild Strawberries’ ratelden zowaar als mitrailleurvuur. Opvallend: het aandeel van de elektronica was in de nummers uit de pasverschenen cd ‘Coconut’ aanzienlijk toegenomen. Het hoekige ‘Chunk’ en het op een martiale beat geplante ‘Shark’s Teeth’ vertoonden zelfs manifeste disco-invloeden. In het oudere ‘Kangoroo Heart’ klonk Archie Bronson Outfit als ZZ Top op Speed, op andere momenten kwamen de heren met verzengende spacerock à la Hawkwind op de proppen. Het publiek liet zich met plezier murw meppen door de rammelende staccatoritmen van het gezelschap en verliet halfdoof maar voldaan de mini-arena, waar de adrenaline letterlijk van de muren liep.
Toch zou de avond alsnog in feeststemming eindigen. De danslustigen werden in de Orangerie immers vergast op een show van We Have Band, een Londens trio dat uit voormalige werknemers van EMI bestaat. Sinds ze door de crisis hun baan kwijtraakten maakten ze van de nood een deugd en koppelden ze hun voorliefde voor elektropop uit de eighties aan de dansritmen van vandaag. Het resultaat, waarin regelmatig echo’s opdoken uit het oeuvre van ESG, The Human League, Depeche Mode en A certain Ratio, klonk bijgevolg onweerstaanbaar. Livebas en -drums werden gecombineerd met geprogrammeerde klanken en hoewel niet alle songs uit het debuut van We Have Band even sterk zijn, maakte het zichtbare enthousiasme en het spelplezier van het driespan veel goed. Wie zijn heupen en middenrif in toom wist te houden tijdens veerkrachtige discopunkdeunen als ‘Divisive’, ‘You Came Out’, het lichtvoetige ‘Oh!’ of het als bis opgespaarde ‘Honey Trap’, krijgt van ons de Houten Klaas-award. Dit was het soort dansvoer dat je niet op je bord liet liggen en tegen het einde van het concert sprongen de toeschouwers dan ook als kangoeroes op en neer.
De toon is gezet: Les Nuits heeft zijn entree duidelijk niet gemist. Wie ons een van de komende avonden dringend nodig heeft, weet bij deze waar hij/zij ons moet komen zoeken.
DIRK STEENHAUT
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier