Chris Martin en co brachten Coldplay, de welgeoliede popformatie naar Antwerpen. Te welgeolied, want er waren weinig verrassingen in dit soms routineus aandoend optreden. Toch blijft de Britse groep garant staan voor vrolijk vertier.
THE GIG: Coldplay in het Sportpaleis op zondag 18 december 2011.
IN EEN ZIN: Coldplay bracht meer show dan songs, maar liet daarmee wel een heel Sportpaleis overstag gaan.
HOOGTEPUNTEN: Politik en Viva la Vida.
DIEPTEPUNTEN: The Scientist.
BESTE QUOTE: “Goedenavond and bonsoir. Sorry dat ik niet meer Nederlands, Vlaams of Frans spreek, maar uit mijn brede glimlach kunnen jullie wel afleiden dat we blij zijn hier te zijn, he?”
Noem Chris Martin gerust een oversentimentele pannenkoek, er moet een reden zijn waarom de man maagd bleef tot zijn 22ste, maar wat je niet kunt ontkennen is dat hij verdomd goed weet hoe je sfeer moet scheppen in een zaal als het Sportpaleis. Met bovendien weinig pretentie, zo sympathiek als Martin zie je ze zelden. Coldplay mag dan wel een wereldact zijn, als de zanger iets zegt – wat dan ook – geloof je hem. Enkel die knieval aan het eind met de bekentenis dat we ‘de beste fans’ zijn ging er een beetje over. Maar goed, op dat moment hadden we al anderhalf uur hit na hit na hit achter de kiezen dus daar tillen we niet te zwaar aan.
Al bij de drie openingsnummers kregen we lichteffecten, reuzeballonnen en een stortvloed aan confetti over ons hoofd. Dat zorgde ervoor dat je meteen deel uitmaakte van de show. Bij binnenkomst kreeg iedere toeschouwer een armbandje dat op aansturen van de technische ploeg opflikkerde tijdens verschillende momenten in de set waardoor de mensenzee tijdens nieuwtje ‘Hurts Like Heaven’ transformeerde in een wuivende kaleidoscoop. Leuke trucjes, maar het leek alsof de leraar met het vingertje stond te wijzen dat we nu echt wel moesten opletten.
Je zou denken dat een classic als ‘The Scientist’ dat klusje zelf wel zou kunnen klaren, maar helaas. Dat moment werd compleet verpest door enkele schreeuwlelijkaards die zich niet konden bedwingen over te gaan tot een salvo aan ooooh-oh-ooooooh-oh’s. Waarin ze werden bijgestaan door Martin zelf, kun je nagaan. De Brit was er schijnbaar op gebrand dat soort gemakzuchtige rondjes crowdpleasing de hele avond door toe te passen. Toegegeven, ‘Viva La Vida’ bestaat alleen maar uit dergelijk voetbalwedstrijdgeschal, en zorgde desondanks toch voor een hoogtepunt in de set, maar dat wil nog niet zeggen dat je het deuntje om de haverklap op gang moet brengen. Daar haal je zelf je geloofwaardigheid mee onderuit.
Toch schoven we even naar het puntje van onze stoel bij de akoestische intro van ‘God Put a Smile Upon your Face’ om vervolgens recht te veren nadat gitarist Jonny Buckland het nummer finaal in de fik stak met zijn gitaarvuur. Ook ‘Politik’ werd meesterlijk gebracht. Beukend zelfs, als we dat woord mogen gebruiken voor Coldplay. Feit is dat er terstond enkele verloren geblazen blaadjes confetti van de stelling naar beneden dwarrelden als ware het de sneeuw die voor het eerst neerdaalde in Antwerpen die avond. Vrieskou ten spijt kregen wij het net niet warm genoeg van Martin en co.
Tinne Strauven
DE SETLIST: Mylo Xyloto / Hurts Like Heaven / Yellow / In My Place / Major Minus / Lost / The Scientist / Violet Hill / God Put A Smile Upon Your Face / Up In Flames / Us Against The World / Politik / Viva La Vida / Charlie Brown / Paradise // Clocks / White Christmas / Fix You / Every Teardrop Is A Waterfall
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier