Cold Specks @ ABClub: Een stem als een klok

Cold Specks © .

Ten tijde van haar debuut uit 2012 kreeg Cold Specks nog de etiketten ‘doom soul’ en ‘gothic gospel’ opgekleefd. Op het nieuwe ‘Neuroplasticity’ kiest de zangeres echter voor een weidser en kleurrijker geluid. En ook op het podium geeft ze haar songs nu een forse rockinjectie.

DA GIG: Cold Specks in ABClub, Brussel op 20/9.

IN EEN ZIN: Cold Specks had sinds haar vorige Belgische passages aan zelfvertrouwen gewonnen, werd ondersteund door een puike band en liet in haar nieuwe songs een rijkere en vollerde sound horen dan twee jaar geleden.

HOOGTEPUNTEN: ‘Old Knives’, ‘Blank Maps’, ‘Absisto’, ‘We No Who U R’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Mag ik jullie vragen niet te filmen tijdens het concert? Voor je het weet staan die dingen op youTube en dat is een verdomde nachtmerrie. So please, be respectful and I’ll love you back.”

Niets zo erg voor een jonge artieste als meteen in een stilistisch hokje te worden geduwd. Want Al Spx, een 26-jarige Canadese van Somalische afkomst, heeft méér in haar mars dan af te leiden viel uit ‘I Predict A Graceful Expulsion’, de plaat waarmee ze zich opwierp als één van de interessantste talenten die de jongste jaren waren opgestaan. Haar akoestische soulsongs, bestoven door folk- en bluestradities uit het Amerikaanse Zuiden, klonken even eerlijk als brutaal en handelden over eenzaamheid, frustratie, fysiek en geestelijk geweld, emotionele chantage en de breuk met het geloof dat door haar familie zo onvoorwaardelijk werd beleden.

Cold Specks’ grote troef was haar rauwe, raspende soulstem die zowel kracht als kwetsbaarheid uitstraalde en perfect bleek te passen bij haar intense, afgekloven liedjes. Het materiaal uit ‘I Predict A Graceful Expulsion’ dateert uit een moeilijke levensfase, die de zangeres nu achter zich heeft gelaten. Dat verklaart waarom de plaat in kwestie in de ABClub nog slechts mondjesmaat aan bod kwam. De chanteuse, die zelf elektrische gitaar speelde, begon haar set met het huiveringwekkende ‘The Mark’, waarin ze enkel werd bijgestaan door een saxofonist. Ook het vertrouwd aandoende ‘Blank Maps’ zou ze in haar eentje brengen. Maar het grootste deel van haar set werd ingenomen door het onlangs verschenen ‘Neuroplasticity’, dat op één nummer na integraal aan bod kwam.

Kopje kleiner

Op die nieuwe cd komt Cold Specks aanmerkelijk krachtiger en gedrevener uit de hoek dat op haar debuut. De songs zijn rijker en avontuurlijker gearrangeerd en steunen iets vaker op potige riffs en dwingende ritmen. Aangezien de zangeres zich in haar teksten niet langer bloot wil geven, schrijft ze ook cryptischer, al is ze, getuige zinsneden als “All is calm, nothing is right” of “I’ve got an unrelenting desire to fall apart” nog steeds niet het zonnetje in huis.

Wél viel in Brussel op dat Al Spx, vergeleken bij haar vorige Belgische passages, minder verlegen en met veel meer zelfvertrouwen op het podium stond. Sinds ze werd uitgenodigd om het verjaardagsfeestje van Joni Mitchell op te luisteren en haar medewerking verleende aan ‘To Be Kind’, de jongste cd van Swans, is haar geloof in eigen kunnen duidelijk toegenomen en weet ze beter hoe ze met een publiek om moet gaan. Dat ze tijdens haar huidige Europese tournee in de rug wordt gesteund door een voortreffelijke band, met de muzikanten die ook op ‘Neuroplasticity’ te horen zijn, helpt natuurlijk ook. De heren zetten er vanaf ‘A Broken Memory’ flink de beuk in en ook het op motorik beats en grillige tempowisselingen drijvende ‘Bodies at Bay’ spatte trefzeker uit de luidsprekers.

De zangeres droeg een opzichtig zwart jurkje dat met gouddraden was bestikt. “It’s hot”, verzuchtte ze op een bepaald moment. “But I’m keeping my gold on”. Noblesse oblige, nietwaar? Cold Specks beschikt nog altijd over een stem als een klok: wendbaar en met het vermogen de luisteraar het ene moment te troosten en het volgende van streek te brengen. “Dit liedje kwam tot stand na een wonderlijke droom waarin ik mijn minnaar een kopje kleiner maakte. Een echte lovesong dus”, grapte ze uitdagend, net voor ze ‘Old Knives’ inzette. Even later verraste ze met een prima cover van Nick Caves ‘We No Who U R’, waarin en statig kerkorgel en een sensueel kronkelende bas als earcatchers dienst deden.

Pyschedelisch

Ondanks de vollere, breder opgezette sound, waren de invloeden van gospel en blues nog altijd manifest. Dat was bijvoorbeeld het geval in het a capella ingezette ‘When The City Lights Dim’, maar ook tijdens het zonder enge instrumentale begeleiding gezongen traditional ‘Old Stepstone’ (de enige bis) en het gitzwarte ‘There Was A Time In The Death Cave’. De rest van de set balanceerde tussen vrij ingehouden songs als ‘Exit Plan’ of ‘Let The Dog Loose’ en nerveuzere nummers van het type ‘A Quiet Chill’, waarin Al Spx een tweede microfoon gebruikte om haar stem te vervormen. Het kolkende ‘Absisto’ kreeg een psychedelisch jasje aangemeten en groeide uit tot één van de piekmomenten van de set. Wel grappig dat de artieste er zich over beklaagde dat al haar videoregisseurs haar tot dusver als ‘gothic’ hadden geportretteerd en ze vervolgens ‘Living Signs’ aankondigde als “a song about raising the dead”.

Cold Specks en haar band wisten in Brussel moeiteloos te overtuigen, maar haar expressieve soulstem ontbeerde voorlopig nog de veelzijdigheid van een An Peebles of een Aretha Franklin. Als ze er dus in slaagt zich van haar maniërisme te ontdoen en een breder emotioneel palet te bestrijken, gaat de zangeres een grote toekomst tegemoet.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: The Mark / A Broken Memory / Bodies At Bay / Old Knives / Lay me Down / We No Who U R / When The City Lights Dim / A Quiet Chill / There was A Time / Exit plan / Let Loose The Dogs / Blank Maps / Absisto / Living Signs / A Formal Invitation // Old Stepstone.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content