‘Fuck it! I got it! You feeling me now?’ spuwde Coely in een volgepropte AB. Haar collega-rappers Darrell Cole en DVTCH NORRIS voelden haar, wij voelden haar én jullie voelden haar. Op het podium stond dan ook een geboren performer, met een joekel van een soulstem en een internationaal geluid. Straight outta Antwerpen.
DA GIG: Coely in de AB, 30/3.
IN EEN ZIN: Coely mocht in het verleden het publiek van Kendrick Lamar, Snoop Dogg en Nas opwarmen, maar in de AB maakte ze duidelijk dat de voorprogrammafase voorgoed voorbij is.
HOOGTEPUNTEN: My Tomorrow, Don’t Care, The Rise, All I Do en de chemie tussen Coely en DVTCH NORRIS.
DIEPTEPUNT: Blu Mood.
QUOTE: ‘We zijn hier stilaan doof aan het worden’, zei gastrapper DVTCH NORRIS toen er voor de zoveelste keer een oorverdovend applaus losbarstte.
Op het balkon van de AB stond een meisje van een jaar of negen. Ze droeg een zilveren vestje, roze laarzen en gigantische oorbeschermers. En ze rapte mee met Coely, DVTCH NORRIS en Darrell Cole, met véél meer swag dan ons bovendien. En niet alleen de allerjongsten waren in de ban van Coely. Ook de oudere generatie was gisteravond goed vertegenwoordigd. Om maar te zeggen: hiphop lééft in België.
Noem Coely gerust een van dé voortrekkers van de opkomende lichting belhoppers. Vijf jaar geleden brak ze al landelijk door met de scherpe rapsingle Ain’t Chasing Pavements. Vier jaar geleden werd ze door StuBru verkozen tot de koningin van de festivalzomer. Twee weken geleden was ze zelfs bijna tot in de Verenigde Staten geraakt, maar Amerika ontzegde haar op het laatste moment de toegang tot het vliegtuig richting showcasefestival South by Southwest. En de AB, die moest haar show van de Club naar de grote zaal verplaatsen vanwege de te grote vraag. Capaciteit: 2.000 man. Uitverkocht en al.
Rrrrraaah
De 23-jarige Coely Mbueno kijkt naar eigen zeggen op naar Michael Jackson, James Brown en Sharon Jones. Allemaal performers, en dat merkte je in de AB, waar Coely zélf ook een onweerstaanbaar energieke show neerzette. Ze rapte en zong met elke vezel in haar lijf. Ze danste, spuwde, knuffelde, schreeuwde rrrrraaah en maakte nederige buigingen. Tijdens de bisronde begon ze zelfs te beatboxen. En ze nodigde het publiek uit om, in de handen klappend, met haar mee te doen. ‘Nu weet je hoe je een beat moet maken’, zei ze.
U moet weten: wat Coely daar stond te doen was allesbehalve eenvoudig. Ze ging aan de slag met elementen uit hiphop en soul, r&b en funk, en incorporeerde zelfs drum-‘n-bassgeluiden in haar sound. Naadloos dan nog. Akkoord, die panfluit in Celebrate blijft een gekke keuze, en het trage intermezzo Blu Mood werkt beter op plaat. Maar daartegenover stonden wél een dozijn knallers. My Tomorrow deed de AB vroegtijdig ontploffen. The Rise zal nog enkele dagen in ons hoofd blijven hangen. De funky beat van No Way ontlokte de sensueelste danspasjes. Met succes mixte Dj Ephonk de baslijn van Bob Marleys Could You Be Loved in Ain’t Chasing Pavements. En samen met DVTCH NORRIS bracht Coely de zaal andermaal tot ontploffing tijdens Don’t Care.
Het publiek at uit haar hand. Toen Coely om applaus vroeg voor haar moeder, kreeg ze er nog veel méér vreugdekreten bovenop. Toen ze ‘de Mozes’ voorstelde, splitste het volk zich in twee zoals de Rode Zee. En toen ze ons de zaklampen van onze smartphones – de aanstekers van de eenentwintigste eeuw – liet aanzetten, trakteerde het publiek haar op een sterrenhemel.
Afsluiten deed Coely met All I Do, een single uit 2013. ‘All that I do, well I do it with love’, zong ze in het refrein. En die liefde was wederzijds.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
