Buffalo Tom is terug van weggeweest. Het trio uit Boston, Massachussetts, bracht zopas met ‘Skins’ eindelijk weer een fijne langspeler uit en bewees in een goedgevulde AB dat het, qua emotionaliteit en energie, nog steeds het niveau haalt van zijn piekperiode in de nineties.
DA GIG: Buffalo Tom in AB, Brussel op 6/3.
IN EEN ZIN: Een bruisende Greatest Hits-set, met af en toe een nieuw nummer: meer had Buffalo Tom niet nodig om het publiek ervan te overtuigen dat de groep, na een kwarteeuw, nog steeds bestaansrecht heeft.
HOOGTEPUNTEN: ‘Taillights Fade’, ‘I’m Allowed’, ‘Summer’, ‘Mineral’.
DIEPTEPUNTEN: kunnen we ons niet herinneren.
BESTE QUOTE van Chris Colbourn: “Hier vooraan staat iemand met een bordje waarop te lezen staat: ‘Wat zijn jullie oud geworden’. Ik ga er maar van uit dat je zoiets in België als een compliment dient op te vatten.”
Zanger-gitarist Bill Janovitz, bassist-zanger Chris Colbourn en drummer Tom Maginnis zijn inmiddels veertigers geworden, maar de passie en de gedrevenheid die hun beste platen kenmerkt, is er nog steeds. De heren stonden met zichtbaar plezier op het podium en hoewel ze haast ongemerkt een vijftal nieuwe nummers in hun set wisten te smokkelen, leken ze goed te beseffen dat de toeschouwers vooral hun vroegere radiohits wilden horen. Het openingssalvo, met ‘Velvet Roof’ en ‘Summer’, viel dus meteen in goede aarde: dit was bruisende powerpop, aangezwengeld door een strakke ritmesectie en gestuurd door een gitaar die zich net zo dartel toonde als een pony tijdens zijn allereerste weidebezoek.
Wie ‘Skins’ al heeft gehoord, zal tot de vaststelling zijn gekomen dat Buffalo Tom op die nieuwe cd ouder, wijzer en iets bezadigder klinkt dan ten tijde van ‘Let Me Come Over’ of ‘Big Red Letter Day’. Toch vielen pasgeboren songs zoals ‘Down’ of ‘Guilty Girls’ in de AB tussen de vele klassiekers allerminst uit de toon. De groep, ooit begonnen als een soort Dinosaur light, grossiert nog altijd in hartverscheurende maar catchy popliedjes waarin Bill Janovitz het steevast opneemt voor de losers en outsiders van deze wereld. De man draagt het hart op de tong, maar put kracht uit zijn melancholie en durft het aan tijdens het eerste half uur al prijsbeesten los te laten die anderen tot het eind op stal zouden houden: het onstuimige ‘Sodajerk’, het springerige ‘Treehouse’ en het onsterfelijke ‘Taillights Fade’, allemaal versierd met even snijdend als expressief snarenwerk.
Janovitz is al 25 jaar de onbetwiste kapitein op het schip, maar dat neemt niet weg dat ook Chris Colbourn zich met een zekere regelmaat op de brug mag begeven. Zo stond hij in Brussel achter de microfoon én in de schijnwerpers tijdens zijn eigen ‘Rachael’, waarvan de akkoorden deden denken aan Lynyrd Skynyrds ‘Sweet Home Alabama’, de countryrocker ‘She’s Not Your Thing’ en prachtige nummers als ‘Late At Night’ en ‘CC and Callas’. Colbourns composities zijn lichter en minder getormenteerd dan die van zijn collega en ’s mans stem klinkt, zeker live, soms een beetje dunnetjes. Daar staat tegenover dat Janovitz zich wel eens durft te bezondigen aan overacting. Beide muzikanten houden elkaar dus min of meer in evenwicht.
Tijdens de tweede helft van de set had Buffalo Tom zowel gevoelige, melodieuze songs als hartig krachtvoer in de aanbieding. Tot de eerste categorie behoorden ‘I’m Allowed’ (kippenvel!), ‘Mineral’ (rechtopstaande nekhaartjes!) en de ballad ‘You’ll Never Catch Him’ (uit ‘Three Easy Pieces’, de plaat waarmee de groep, na negen jaar stilte, in 2007 haar come-back maakte); tot de tweede ‘Your Stripes’ en ‘Tangerine’. “Kunnen jullie nog op en neer springen? Of zijn jullie al te oud?”, jende Janovitz het publiek. Ja en neen, zo konden we zelf vaststellen. Bovendien werd de melancholische teneur van de liedjes regelmatig gecountered met een fikse dosis humor. Toen de politieke stuurloosheid van ons land ter sprake kwam, werd Colbourn voorgesteld als de president die de kibbelende partijen in een oogwenk zou weten te verenigen. “Lach maar”, schamperde Janovitz, “maar overmorgen is het hier net als in Egypte.”
De geestdrift van de toeschouwers werd beloond met een gul rondje toegiften, waarin we de fonkelende countrysleper ‘Don’t Forget Me’ (live helaas zonder Tanya Donelly) en het stuiterende ‘Sunflower Suit’ herkenden. Buffalo Tom gaf in Brussel veeleer een voortreffelijk dan een spectaculair concert, maar voor velen was het op zijn minst een blij weerzien. Zij die het trio al hadden afgeschreven, mogen bij deze dus hun hart opvreten.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Velvet Roof / Summer / Down / Rachael / Guilty Girls / Taillights Fade / Sodajerk / Late At Night / Treehouse / ? / I’m Allowed / Arise, Watch / She’s Not Your Thing / Your Stripes / Mineral / You’ll Never Catch Him / Tangerine // Don’t Forget Me / CC and Callas / Sunday Night / ? / Sunflower Suit
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier