Bruce Bherman @ ABClub

Terwijl Noel Gallagher en Intergalactic Lovers voor een uitverkocht huis aantraden, trotseerde Bruce Bherman in het clubzaaltje van de AB moedig de concurrentie om er, voor minder volk maar geruggensteund door een briljante band, opnamen te maken voor een live-dvd.

DA GIG: Bruce Bherman & Friends in ABClub, Brussel op 2/12.

IN EEN ZIN: Met een fantastische band in de rug bewees Bruce Bherman andermaal dat hij beter verdient dan de stiefmoederlijke behandeling die hij in Vlaanderen al jaren moet ondergaan.

HOOGTEPUNTEN: ‘Slowdown’, ‘Darkened Canyon’, ‘I’ll Wait For You in Line’, ‘To the Office’.

DIEPTEPUNTEN: geen

BESTE QUOTE: “Ik heb een pianist meegebracht die bij een geweldige band uit Nashville speelt. Helaas kan ik me er even de naam niet meer van voor de geest halen.”

Bruce Bherman, een Gentse Oostendenaar met Britse wortels, heeft het niet gemakkelijk. Bij de radio vinden ze altijd wel een excuus om zijn muziek niet te draaien en ook in de pers valt slechts mondjesmaat iets over hem te lezen. Veel collega-artiesten zouden er in die omstandigheden allang de brui aan hebben gegeven, maar hoe meer weerstand Bherman ondervindt, hoe gedecideerder hij tegen de stroom oproeit. Dat deed hij vorig jaar bijvoorbeeld met de prima dubbelaar ‘Untagged Friends’, waarvoor de helft van de songs was opgenomen in Nashville. Dat gebeurde met producer Mark Nevers, die eerder al zijn diensten verhuurde aan artiesten als Bonnie ‘Prince’ Billy, Andrew Bird en wijlen Vic Chesnutt, met zangeres Cortney Tidwell en met enkele leden van Lambchop. Die plaat werd vooral door Nederlandse critici prima ontvangen en bezorgde Bherman zelfs een podiumplek tijdens Crossing Border in Den Haag. De Vlaamse media volhardden echter in hun neerbuigende houding: de een houdt niet van Bruce Bhermans stem, de ander struikelt over zijn teksten of zijn niet altijd even orthodoxe Engels. Niet dat die kritische kanttekeningen helemaal onterecht zijn, alleen gaan ze net zo goed op voor artiesten van eigen bodem die wèl worden grijsgedraaid door StuBru en Radio 1. Daardoor kun je je niet van de indruk ontdoen dat er in radioland verschillende maten en gewichten worden gehanteerd.

Bherman laat het hoe dan ook niet aan zijn hart komen en vervolgt koppig zijn eigen weg. Zijn beide clubconcerten in de AB werden gefilmd met het oog op de release van een live-dvd en op muzikaal vlak had de zanger alvast niets aan het toeval overgelaten. Zo liet hij zich assisteren door één van de beste bands die momenteel binnen onze landsgrenzen te vinden zijn. Gitarist Wowo Spaens manifesteerde zich andermaal als een natuurtalent met het vermogen op een achteloze manier de inventiefste licks uit zijn instrument te toveren. Ook snarengeselaar Tim Coenen (zie Admiral Freebee) en bassist Dick Deschamps (bekend van Whodads en Ozark Henry) zijn absolute topcats. Bovendien had Bruce Bherman voor de gelegenheid twee vrienden uit de VS laten overvliegen: drummer Marc Pisapia (doorgaans in de weer bij kd Lang of Josh Rouse) droeg, onder meer in ‘Darkened Canyon’, intrigerende ritmen aan, terwijl Tony Crow van Lambchop op smaakvolle wijze het ivoor bewerkte. Dat leidde in ‘Dreamer’ tot een gelaagde, rootsy sound die de toeschouwer een idee gaf van hoe The Band anno 2011 had kunnen klinken.

De groepsleden droegen er wèl zorg voor dat hun subtiele vondsten de songs nooit overwoekerden. Niemand bezondigde zich aan egotripperij: iedere partij versterkte de sfeer van het nummer en in ‘Tinseltown’ liet Spaens zijn gitaar zelfs als een harmonica klinken. Bherman zelf, met cowboyhoed, was behoorlijk in zijn schik, maakte voortdurend grapjes met Tony Crow en trok de aandacht met een prachtballad als ‘I’ll Wait For You in Line’ en een zeer fijne popsong als ‘Radiogirl’, al dient te worden opgemerkt dat hij niet altijd even toonvast zong. Het als antracietkleurig omschreven ‘Slowdown’ was dan weer wurgend intens en mondde uit in een muzikale big bang waarvan de brokstukken vandaag nog nasmeulen. Zelfs een vrij doordeweeks, luchtig liedje als ‘Big Sized Girl’ werd ter plekke opgekrikt tot iets opwindends.

Tijdens de bissen werden we vooral geïmponeerd door ‘To the Office’. Crow ontlokte dissonante motiefjes aan zijn keyboards, de gitaren mochten vrolijk derailleren en creëerden een broeierige, claustrofobische atmosfeer die qua weirdness niet hoefde onder te doen voor de verrichtingen van dEUS in zijn jonge dagen. Eens te meer bewees Bruce Bherman dat tegendraadsheid een kwaliteit is die gekoesterd dient te worden. Een gouden plaat zit er voor hem voorlopig niet in, maar dat neemt niet weg dat de afwezigen ongelijk hadden.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: White and Blue / I Was Smiling / You Said / Dreamer / Darkened Canyon / Tinseltown / I’ll Wait For You in Line / Radiogirl / Slowdown / Big Sized Girl // To the Office / Goodbye Song.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content