Britney Spears in het Sportpaleis: go-go dansen voor gevorderden

Twintig jaar na haar doorbraak en zeven jaar na haar laatste Europese doortocht wil Britney Spears graag haar iconische status onderstrepen. In Antwerpen bleef het echter bij een greatest hits-playbackshow.

Bij kind- en tienersterren zijn een strikte opvoeding en een dominante ouder à la Joseph Jackson of Cissy Houston zelden veraf, en daarop is Britney Spears geen uitzondering. De zelfverklaarde “Miss American Dream” was als kind al geabonneerd op talentenjachten en belandde op haar elfde in Disney Channels Mickey Mouse Club, samen met onder meer Justin Timberlake en Christina Aguilera. Met dank aan moeder Lynne dus, die haar aandeel in Britney’s steile opmars (en vroege alcoholgebruik) later betreurde en haar eigen biografie naar verluidt “It’s All My Fault” wilde dopen.

Al word je uiteraard niet ’s werelds meest succesvolle tienerster aller tijden zonder het zelf te willen. “Een legende worden zoals Madonna” – voor minder doet Britney het niet. Een streefdoel dat rond de eeuwwisseling een stuk dichterbij kwam dankzij het stormachtige succes van haar eerste albums ‘…Baby One More Time’ (1999) en ‘Oops!… I Dit It Again’ (2000). Voor ze twintig werd had de “Princess of Pop” al meer dan 37 miljoen platen verkocht en was Britneymania – vergelijkbaar met de Madonna-woede in ’85, maar dan met haarvlechten en schooluniformen – wereldwijd een begrip.

Annus horribilis

Na het vierde album ‘In the Zone’ (2003) keert het tij echter snel: een huwelijk met jeugdvriend Jason Allen Alexander dat nauwelijks 55 uur standhoudt, dronken uitjes en foto’s waarop Britney een auto bestuurt met zoon Sean op de schoot doorprikken het onschuldige imago, en dat is slechts het begin.

2007 wordt Britneys annus horribilis. Een tweede scheiding, opnames in ontwenningsklinieken, Britney die een kapsalon in Los Angeles binnenstapt en zich daar eigenhandig kaal scheert, een veelbesproken comebackoptreden tijdens MTV’s Video Music Awards waarop de zangeres een schim van zichzelf lijkt: de roddelbladen hebben hun handen vol. Begin 2008 wordt Spears gecolloqueerd, verliest ze het hoederecht over haar twee kinderen en wordt de zangeres onder de voogdij van haar vader James geplaatst, die tot vandaag haar activa controleert.

Comeback Queen

Hogergenoemde privéperikelen zijn wel degelijk het vermelden waard. Nadien leverde Britney immers opnieuw succesvolle albums als ‘Circus’ (2008) en ‘Femme Fatale’ (2011) af, volgden samenwerkingen met artiesten als will.i.am, Iggy Azalea, Giorgio Moroder en G-Eazy en bleef ook haar zakelijk imperium groeien. Zo heeft Spears een uiterst succesvolle parfumbusiness onder de vleugels van Elizabeth Arden en is ze weldra het gezicht van het Franse modehuis Kenzo. Om maar te zwijgen van de residentieshow die ze van 2013 tot 2017 opvoerde in Las Vegas. Na de slotvoorstelling op 31 december vorig jaar stond de teller op 248 shows, meer dan 916000 toeschouwers en voor bijna 138 miljoen dollar aan verkochte tickets.

Om maar te zeggen: de Britney Spears die dezer dagen Europa rondreist met de Piece of Me Tour wordt niet voor niets een icoon, een vechter en een “comeback queen” genoemd. Links en rechts wordt zelf de vergelijking met die andere levende legende en “survivor” Cher gemaakt – met dat verschil dat die 72 jaar is en Britney slechts half zo oud.

Uptempo

De laatste keer dat Europese fans hun idool aan het werk konden zien dateerde van 2011, en dus was het op papier geen slecht idee om niets te veranderen aan de greatest hits-formule van Britneys Las Vegas-show. Ook in het nagenoeg uitverkochte Sportpaleis knalde negentig minuten lang de ene hit na de andere uit de speakers, te beginnen met EDM-kraker ‘Work Bitch’ en de al even opzwepende monsterhit ‘Womanizer’. Al werd het wel een selectieve wandeling door de eigen catalogus, zónder zelfs maar een knipoog naar ballads als ‘Everytime’ of het door Sia geschreven ‘Perfume’.

De volumineuze trench coat waarin Spears de show aftrapte werd dan ook al na enkele seconden uitgezwierd, waarna de zangeres zich in weinig meer dan lingerie tussen haar dertien dansers opstelde. Die werden door de uptempo setlist geen moment rust gegund en stalen met hun energieke, vaak gymnastische choreografieën en al dan niet fluorescerende pakjes aanvankelijk de show. Ook zij konden echter niet verhullen dat de Piece of Me Tour op de videowall, laserstralen en het confettikanon na een vereenvoudigd afkooksel van Britneys residentieshow is, dus zónder de fontein, bewegende podiumonderdelen, zweefvluchten over het publiek of pyrotechnische effecten die in Las Vegas wel te zien waren.

Vals argument

De afgeslankte vorm was eens zo problematisch omdat deze show het uitsluitend van de visuele verwennerij kon hebben. Muzikaal gesproken was er immers veel om je aan te ergeren.

Dat de 23 songs op de setlist stuk voor stuk stevig ingekort waren bijvoorbeeld en soms afgehaspeld werden, waardoor elk nakend hoogtepunt op een coïtus interruptus uitdraaide, maar vooral: het vermoeden dat niets van wat je hoorde live gebracht werd.

Sowieso Britneys vocals niet – haar entourage noemt playbacken een artistieke keuze en dus deed de ster dat ook nadrukkelijk – of die van het eveneens in Las Vegas achtergelaten achtergrondkoortje, maar wellicht ook de begeleiding door de band niet. Een enkele keer leek er een echte drumpartij of gitaarsolo bovenop de studio track te liggen, maar we zouden er ook geen geld op durven te zetten.

Het argument dat je als artiest nu eenmaal moet kiezen tussen zingen of een show brengen, houdt trouwens weinig steek. Middelmatige zangeressen als Madonna vallen al jaren terug op backing tracks zonder hun engagement om live te zingen helemaal op te geven, en met Lady Gaga en Katy Perry verwelkomde het Sportpaleis dit jaar al ambitieuzere spektakels. Wat Britney liet zien daarentegen deed op zijn best denken aan de go-go dansers die grote clubs en dansfestijnen opluisteren: huurlingen die met een minimum aan emotionele betrokkenheid en interactie de massa opzwepen.

Dat laatste lukte de Britney en co trouwens maar half. Fans van het eerste uur en nostalgiezoekers onthaalden de bekendste songs op gejuich, maar op de tribunes regende het verveelde blikken in de tweede concerthelft, en massaal gedanst werd er pas op het einde, tijdens ‘Stronger’, dat naadloos overging in ‘(You Drive Me) Crazy’, en tijdens het (helaas ingekorte) bisnummer ‘Till The World Ends’.

Robot

Niet dat de ster zich veel van de reacties van het publiek lijkt aan te trekken. Dat sprak ze ook in het Sportpaleis nauwelijks toe – de twee keer dat ze het wel deed werd haar hoge, cartoonachtige stem hier en daar op gelach onthaald. Introspectieve momenten waren er al helemaal niet. Nochtans vormde deze tour, bijna twintig jaar na haar doorbraak, het ideale moment voor Britney om niet alleen terug te blikken op de hits, maar ook op haar eigen parcours.

Kenners zeggen dat ze meer dan ooit zichzelf is op het podium en zich nog nooit zo goed amuseerde, maar daar viel woensdagavond dan toch weinig van te merken. Spears marcheerde over het podium als een generaal die zijn troepen aanvoert en bewoog soms zo druk dat je je afvroeg waar de batterijen zitten, maar om nu te zeggen dat het plezier ervan afdroop? Dat de emoties en energie heen en weer vlogen tussen het podium en de zaal? Nee, daarvoor blijft Britney te zeer een robot. Veel van die drukke armbewegingen en gekunstelde gelaatsuitdrukkingen leken er trouwens vooral op gericht om de al bij al beperkte danskunsten te camoufleren.

Die machinale, lichtjes over-geëxciteerde verschijning maakte van deze dure playbackshow helemaal een afstandelijke bedoening. Zozeer Britney ons herinnerde aan de karrevracht hits die ze de voorbije twintig jaar verzamelde, zo weinig verduidelijkte deze avond waarom ze een icoon, laat staan een levende legende is.