Met de veelbelovende fluitiste Esinam, de virtuoze jazzrock van Nordmann en de poëtische volksmennerij van Brihang serveerde Gent Jazz op donderdagavond een gevarieerd menu. Het was die laatste die voor de extra ster zorgde. Of zoals Brihang zelf debiteert: ‘Sniejen in twee is kiezen voor een helft/Ik neem altied et grotste stuk voeme zelf/Oelalala.’
Esinam: fluitend de toekomst tegemoet (***)
De klassiek geschoolde fluitiste en pianiste Esinam Dogbatse brengt op 3 september haar eerste langspeler uit. Dat dat iets is om naar uit te kijken, bewees ze op Gent Jazz. Met een creatieve set, die niet op voorhand vastlag, toonde de Brusselse met Ghanese roots hoe breed haar palet is. Ze begon met een Sahelvibe in opener Birds Fly, waarin veel ruimte werd gelaten voor een gitaarsolo en zij sporadisch tussenkwam op dwarsfluit. Na het tweede nummer, Lost Dimensions, kreeg drummer Martin Méreau een glansrol, waarna de Moog erbij werd gehaald, gitarist Pablo Casella een bedwelmende riff uit zijn instrument toverde en Esinam daar met haar dwarsfluit als een vlinder boven cirkelde. De nog niet uitgebrachte single Run run pakte ons voor het eerst bij het nekvel.
Voor Deep in my soul werd de basgitaar ingeruild voor een contrabas en ging Esinam voor het eerst aan de microfoon staan. Een ‘Deep in my soul, deep in my dreams’ als mantra boven de bezwerende basgeluiden. Het werd intiemer en mysterieuzer. Alleen jammer dat het geroezemoes van het toestromende publiek en het gsm-gerinkel die opgebouwde magie bij momenten doorbrak. Met Let it be schakelde Esinam van jazz over op een meer bluesy vibe, ook weer gedreven door contrabas en waarbij ze gepast switchte tussen zang en fluit. Dan met catchy, later weer met wisselende ritmes. Soms veranderde de vibe in het midden van een song, zoals Infinity dat halverwege vervelde in een hypnotiserend dancenummer.
Ook dat pad werd even later weer verlaten en ingeruild voor een meer Afrikaanse context. Gavoe, uit Esinams naamloze debuut-ep, met die zuivere stem van haar en enkele Afrikaanse gezangen op de backing track, voerde je zo mee naar Ghanese dorpsfeesten. Ook de volgende nummers hielden die uptempo exotische sfeer aan. Met conga, dwarsfluit en synth die afwisselend door Esinam bediend werden. Nooit wist je waar een song zou eindigen, laat staan de set. Net dat maakt een optreden van Esinam zo boeiend en onderhoudend.
Nordmann: degelijk, zonder vuurwerk (***)
‘Wij zijn geen band van veel woorden, dat laten we over aan Brihang straks’, zei Mattias De Craene net voor het ingaan van het slotkwartier van hun set. Waarna ze zich in de perfect georkestreerde chaos van hun afsluitende nummers April en The King stortten.
Woorden heeft Nordmann inderdaad niet nodig om de mensen te charmeren of mee te trekken in hun verhaal. Met een mix van rock, jazz, elektro en soundscapes componeert de Gentse band een fluwelen taal. Hun recentste album heet niet voor niets In Velvet. Het merendeel van deze set op Gent Jazz stond in het teken van die veel gelouterde plaat, die vorig jaar in flink wat eindejaarslijstjes belandde.
De set ving aan met het subtiele Jade: een paarse backdrop, een ijle soundscape, een aftastende sax, gerinkel van belletjes en echoënde gitaren. De ideale soundtrack bij een film over dwalende zielen in de woestijn, denk Gerry van Gus van Sant. Vervolgens leverde de vijfkoppige band – met nieuwkomer Thijs Troch op synth en gitaar – met Submarine, Holden, Star Fluff en Blue Rose Case een mooi portfolio van hun kunnen. Soms kort, soms uitgesponnen. Soms speels, soms serieus. Een fusie van rock en jazz, met nummers die bij wijlen neigen naar het meer kunstzinnige werk van Radiohead (vooral in Blue Rose Case leek het alsof Thom Yorke elk moment mee op het podium kon verschijnen voor een invalbeurt).
Halfweg kende de set een dipje, een moment waarop ons plots begon te dagen: het klonk toch allemaal nogal braaf, te beleefd. Gelukkig kwam dan Cascade aangerold, wat ons betreft het strafste nummer op In velvet. Een fantastische wiegende saxmelodie van De Craene, perfect ondersteund door de drums en het gitaarwerk van Edmund Lauret, Thijs Troch en Dries Geusens. Alleen ook hier: het had wat onstuimiger gemogen.
Alsof de Nordmannen onze gedachten konden horen, brachten ze vervolgens met het breed uitwaaierende Boats animo in de keet. Op de valreep. Slotsom: knappe en degelijke set, een accurate weergave van hun volprezen album In velvet, maar het miste net dat tikkeltje peper. Een rapport dat misschien nog het best geïllustreerd werd door het applaus naderhand: een deel van het publiek veerde recht voor een staande ovatie, het grootste deel bleef ‘braaf’ zitten, maar wel met een stevig handjeklap.
Brihang: heerser van de avond (****)
Wellicht – neen, vrijwel zeker – had die verdeelde waardering ook te maken met de headliner van de avond: Brihang, de charmante woordkunstenaar uit Knokke-Heist. Sinds zijn hitsingle Steentje een ware publiekstrekker overal te lande. Zo ook op deze corona-editie van Gent Jazz. Zowel jonge, hippe vogels als iets minder hippe moederkloeken wilden liefst zo dicht mogelijk tegen het podium aan schurken.
En het moet gezegd: Brihang bracht wat van hem verwacht werd. Na twee voorgaande acts die weinig hadden met bindteksten – wat uiteraard ook geen must is om een goed concert te geven – of amper interactie zochten met het publiek, voelde het verfrissend aan dat de West-Vlaamse rapper van meet af aan de dialoog zocht met zijn toehoorders. Na opener Rommel – nochtans koel begonnen met een spaarzame gitaarpartij – riep hij al enthousiast ‘We zijn hier!’ en stelde hij meteen zijn twee kompanen op de bühne voor: dj SNS en gitarist Mick Lemaire. Zonder hen is Brihang een dichter, met hen is hij Vlaanderens finest hiphopact. Nu eens jazzy, zoals in Binnenkant, dan weer funky, zoals in Morsen, of begeleid met een streepje gospel (Ik wil alles, behalve).
Los van de puike nummers, met als hoogtepunten een passievol gebracht Ver Weg – we zagen een vrouw net niet in zwijm vallen voor onze neus – en een zelfverzekerd Steentje, is Brihang een geboren entertainer en verteller. De naturel waarmee hij op een podium staat, is weinig hiphopartiesten gegeven. En daarmee bedoelen we: zonder dat hij een pose hoeft aan te nemen. Meer cabaratier dan rapper.
‘Ik heb de neiging om tussen de nummers door mijn hand in mijn broekzak te steken, dan voel ik me een comedian’, vertelde hij halfweg de show. ‘Mijn collega’s hier zien dat niet zo graag gebeuren.’ Waarna hij grinnikend toch wat mopjes lanceerde. Wanneer hij na Alles Draait op een speaker ging staan en een tijdlang nietszeggend in het publiek staarde, wachtend op reactie, kreeg hij de zaal op zijn hand. ‘Dat was een bindtekst zonder tekst. Een bind’, legde hij zijn opzet uit.
Boudy Verleye, zoals Brihang op zijn paspoort heeft staan, vertelde ook blij te zijn terug te kunnen optreden. ‘Goed voor de conditie, want er waren toch wat kilo’s te veel. Ik zou ook kunnen gaan lopen, maar ja, waarheen hè?’ Wanneer hij het nummer Avenue Deschanel introduceerde met de anekdote dat hij daarmee zijn verloofde ten huwelijk heeft gevraagd, eindigde hij de song met: ‘En ze heeft ja gezegd.’ Voor Steentje liet hij zich het podium oprijden op een gouden box. Brihang: ‘Speciaal voor dit nummer laten maken. Want het heeft mij een gouden plaat opgeleverd. En nu we toch headliner zijn, hebben we wat meer budget, hè.’
Brihang heeft de gave van het woord én van het gebaar. Hij ment het publiek door nu eens zijn verzen te fluisteren, en zo een vocale steun te vragen, en dan weer vurig een van zijn gevatte refreinen door de micro te blazen. En wanneer het allemaal te pompeus dreigt te worden, haalt hij zichzelf onderuit met wat relativerende zelfspot.
Afsluiten deed Brihang in stijl en onder luid applaus, zoals het hem betaamt: staand op een tafel in het midden van de zaal, iedereen recht in de ogen kijkend. Dat dat slotnummer Balanceren heette, was ongetwijfeld geen toeval. Brihang is een Artiest. En de duidelijke heerser van deze avond.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
