Beirut @ AB

Aardrijkskundige knobbels zullen het tegenspreken, maar volgens ónze gps bevond Beirut zich woensdag ter hoogte van de Brusselse Anspachlaan. In een uitverkochte AB grasduinde de door Zach Condon aangevoerde groep anderhalf uur lang in haar zesjarige geschiedenis.

DA GIG: Beirut in AB, Brussel, op 14/9.

IN EEN ZIN: Beirut serveerde een representatieve dwarsdoorsnede van zijn repertoire, hield het midden tussen feestelijk en melancholisch maar reed zich uiteindelijk een beetje vast in eenvormigheid.

HOOGTEPUNTEN: ‘East Harlem’, ‘Nantes’ ‘Elephant Gun’, ‘Goshen’.

DIEPTEPUNTEN: geen, maar het had best iets gevarieerder en bevlogener gemogen.

BESTE QUOTE van Zach Condon, nadat iemand hem vroeg de taal van Molière te spreken: “I’ve given up on speaking French.” Om meteen daarna toch maar “une nouvelle chanson” aan te kondigen.

We kennen lieden die van oordeel zijn dat Beirut slechts één kunstje beheerst, zijn nummers onderling verwisselbaar zijn en de stem van zanger Zach Condon zo vlak is als de West-Vlaamse polders. We zijn het niet noodzakelijk met hen eens, al moeten we toegeven dat hun scepsis voor een deel te rechtvaardigen valt. Condon en zijn sextet hebben met bouwstenen uit Oost-Europese folk, meditteraan en Frans chanson en Mexicaanse mariachimuziek weliswaar hun eigen klankuniversum geschapen, maar hun songs zijn al te vaak opgebouwd volgens hetzelfde procédé. In de meeste gevallen geeft een op zeemansbenen voortstrompelende accordeon de toon aan, terwijl er in vrijwel ieder nummer duchtig op los wordt getoeterd. Het is dan ook geen toeval dat de helft van de bandleden een blaasinstrument meezeult. Mocht het financieel haalbaar zijn, dan zou Zach Condon wellicht de aardbol rondreizen met een hele fanfare achter zich aan.

Sinds Beirut in onze streken een radiohit scoorde met ‘Nantes’ is het Amerikaanse gezelschap tot de mainstream doorgedrongen en beschikt het over een loyaal publiek dat tijdens optredens zijn liedjes uit volle borst meezingt en geestdriftig reageert op iedere vertrouwd klinkende passage. Op zijn vierde cd ‘The Riptide’, die onlangs het licht zag, komt Beirut iets minder exotisch uit de hoek dan gewoonlijk. Condon zocht de inspiratie dit keer niet langer buiten zichzelf, maar liet zich leiden door zijn jeugd en de omgeving waar hij opgroeide. Van de weeromstuit werden zijn liedjes persoonlijker en gestroomlijnder, zij het zonder hun herkenbare karakter te verliezen.

Van die nieuwe cd hadden in de AB slechts vijf nummers de setlist gehaald. Beirut plukte materiaal uit zijn hele discografie en dat was vooral goed nieuws voor fans van het eerste uur: met ‘Scenic World’, ‘Elephant Gun’ en ‘Carousels’ stonden zelfs drie songs uit ‘Lon Gisland’, de obscure debuut-ep van de groep, op het menu. Met uitzondering van de door elektrische stroom gevoede bas bediende Beirut zich van een uitsluitend akoestisch instrumentarium, zodat ‘Santa fe’ het dit keer zonder zijn synthlijntje moest stellen. Voorman Zach Condon speelde afwisselend trompet en ukulele en tijdens het eerste halfuur werden vooral het sober aangezette ‘Postcards From Italy’ en ‘A Sunday Smile’ op gejuich ontvangen. Tijdens ‘The Shrew’, ‘Forks & Knives’ en ‘Mount Wroclai’ legde de groep een nadrukkelijke voorliefde voor walstempo’s uit de dag, want de lenigsten onder de toeschouwers occasioneel tot eeen danspasje aanzette.

Qua sfeer laveerde de set tussen weemoed en hitsige feestvreugde, wat het best werd geïllustreerd door het in Balkankleuren gehulde ‘The Gulag Orkestar’. Ook het traag gecroonde ‘After the Curtain’ transformeerde zich halverwege in een huppelend Motownwijsje, alsof Beirut wilde bewijzen dat ze toch vooral een popgroep is.

Van het nieuwe materiaal onthielden we vooral het gedreven ‘East Harlem’, waarbij stevig op de pianotoetsen werd gehamerd; ‘Vagabond’, waarin het koper richting Bacharach wees en Perrin Cloutier Philip Glassachtige motiefjes uit zijn trekzak toverde en ‘Goshen’, de eerste bis, waarvoor Condon voor het eerst zelf aan het klavier plaatsnam. Naar de warme reacties te oordelen waren de fans tevreden, maar zelf voelden we tijdens de set onze gedachten af en toe toch behoorlijk ver afdwalen. Neen, dan was tUnE-yArDs, dat het publiek mocht opwarmen met haar loops, beats, vervormde ukuleleriffs en uit Afrika aangewaaide gezangen, toch enkele graadjes opwindender.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Scenic World / The Shrew / Elephant Gun / Vagabond / Postcards From Italy / The Concubine / Santa Fe / A Sunday Smile / East Harlem / Forks and Knives (La Fête) / The Akara / Nantes / Mimizan / Port of Call / Serbian Czek / Cherbourg // Goshen / After The Curtain / Carousels / Mount Wroclai (Idle Days) / The Gulag Orkestar.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content