‘Komaan, België, een beetje meer fut! We’re very good you know!’ Baxter Dury heeft precies hetzelfde soort onderkoelde humor als zijn vader Ian. Maar tijdens de intimistische voorstelling van zijn nieuwe cd ‘Happy Soup’ in Gent bewees hij toch over een eigen stijl en sound te beschikken.
DA GIG: Baxter Dury in de Domzaal van Vooruit, Gent op 21/9.
IN EEN ZIN: Dury is geen grote zanger, maar wist met zijn Cockney-accent, zijn lijzige parlando en eenvoudige maar catchy liedjes, het publiek moeiteloos te charmeren.
HOOGTEPUNTEN: ‘Isabel’, ‘Claire’, ‘Fungus Hedge’, ‘Cocaine Man’.
DIEPTEPUNT: dat Dury het, na amper drie kwartier, al voor bekeken hield.
BESTE QUOTE: “When you’re swimming downstream, it’s much easier to get nowhere fast.”
Dury Jr prijkte als vijfjarige al op de hoes van ‘New Boots & Panties’, één van de populairste cd’s van Ian Dury & The Blockheads. Inmiddels is hij veertig en sinds 2002 bouwt hij in de luwte aan een eigen carrière. Dat heeft tot dusver al drie uitstekende langspelers opgeleverd die door de critici weliswaar op schouderklopjes werden ontvangen, maar de kassa nog niet tot luid gerinkel wisten te bewegen. Hopelijk lukt dat alsnog met ‘Happy Soup’, zijn eerste teken van leven in zes jaar, want het is een heerlijke, bitterzoete popplaat die, wat ons betreft, geknipt is voor de radio.
Net als bij zijn pa is Baxter Dury’s laconieke frasering doorspekt met Cockneyklanken en droge humor. Zijn muziek is echter aanzienlijk minder exuberant, leunt dichter aan bij Gainsbourg dan bij de Britse music-halltraditie en wordt occasioneel versierd met een laagje elektronica. Dury Jr’s nieuwe cd staat vol halfgefluisterde, semi-autobiografische verhaaltjes waarin spijt en verlangen afwisselend de hoofdrol spelen. De personages uit Dury’s universum zijn niet van het type dat met een Ferrari rijdt. Ze nemen de bus. En als ze vakantie houden, doen ze dat niet op de Bahama’s maar in een troosteloze badplaats aan de Engelse kust, tegen een decor van uitgewoonde pensions en kitscherige disco’s. Als je Baxter Dury’s liedjes met één adjectief zou moeten vatten, is ‘druilerig’ dus wellicht de beste keuze.
In de Domzaal van Vooruit liet de zanger, die zich voorstelde als Maxwell Fury, zich bijstaan door een puike, vierkoppige band waarvan ieder lid evenveel essentiële ingrediënten bijdroeg. Toonvastheid bleek niet meteen één van Dury’s grote kwaliteiten te zijn: de man mompelt meer dan hij zingt, maar dat werd gelukkig gecompenseerd door de vocale kwaliteiten van de Australische toetsenspeelster Madelaine Hart. In ‘Hotel in Brixton’ en ‘The Sun’ stuurde haar heldere stem steevast warme luchtstromingen de zaal in en ook de andere muzikanten brachten, met uitzondering van de drummer, mooie meerstemmige harmonieën aan.
In enkele van Baxter Dury’s nieuwe songs staan ex-liefjes centraal en daarvan was het stuiterende ‘Isabel’ (“I think my mate slept with you / When you were in Portugal”), met zijn expressieve gitaarsolo, verreweg de beste, al klonk ook ‘Claire’ ons ontwapenend charmant in de oren. In ‘Leak at the Disco’ en ‘Happy Soup’ beperkte Dury zich tot een lijzig parlando, maar als hij in een hoger register zong, zoals in de Poor Man’s Bacharach van ‘Afternoon’ (met synthetische strijkers en blazers) deed hij af en toe aan Robert Wyatt denken.
Het dichtst in de buurt van het geluid van zijn vader kwam hij met veerkrachtige, uptemponummers als ‘Trellic’ -stuwende bas, loosgaande snarengeselaar- en ‘Picknick on the Edge’. Bijna alle songs uit de nieuwe cd kwamen voorbij, maar af en toe blikte de artiest ook terug op vroeger werk. Uit zijn debuut ‘Len Parrot’s Memorial Lift’ plukte hij bijvoorbeeld ‘Lucifer’s Grain’ en ‘Fungus Hedge’, terwijl de opener en afsluiter van de set (‘Francesca’s Party’ en ‘Cocaine Man’) uit zijn vorige cd ‘Floorshow’ was gelicht.
Tussendoor vertelde Baxter Dury grapjes over het onverwachte effect van Duvel (“I only had one third of one and I already feel a little feverish”), over de Domzaal (“deze plek lijkt me meer geschikt voor een autopsie dan voor een concert”), maar ook over zichzelf: “I look more intellectual sitting down”, merkte hij met enige zelfspot op toen hij aan de plaatsnam. Jammer dus dat het er na 45 minuten, inclusief bis, al opzat. Het had best iets méér mogen zijn. Maar één ding staat vast: we mogen van Baxter Dury in de toekomst nog mooie dingen verwachten.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Francesca’s Party / Isabel / Leak at the Disco / Afternoon / Happy Soup / Trellic / Picnic on the Edge / Fungus Hedge / Lucifer’s Grain / Claire / Hotel in Brixton / The Sun // Cocaine Man.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier