Band of Skulls laveert handig in de slipstream van The White Stripes en The Kills. Het Leuvense Depot lustte er dinsdag wel pap van.
Het trio uit Southampton koos voor een ingehouden start, al wilde zanger-gitarist Russell Hayward zich al meteen frontaal aanschurken tegen bassiste Emma Richardson. Gezien zijn kleine gestalte en haar ellenlange benen had dat veeleer iets van een dwerg die even mag loeren in het décolleté van Sneeuwwitje. Hun paringsdans en samenzang deden ook onvermijdelijk denken aan de duetten die Jamie Hince en Allison Mosshart van The Kills steevast uitvechten. En dat was zeker niet het laatste trucje dat Band of Skulls onmogelijk aan zijn eigen creativiteit kon toeschrijven.
Behalve aan The Kills zat je als toeschouwer ook voortdurend aan de White Stripes te denken, zeker toen Death by Diamonds and Pearls werd ingezet. Na de ultieme opwarmers Fires en Light of the Morning deed die bescheiden hit de voorste rijen van het Depôt wel helemaal chaufferen. ‘That was fun’, toonde Hayward zich even goed in zijn element als het publiek. ‘Let’s play that again.’ Geen kat die dat op dat moment erg zou hebben gevonden.
In het beatloze Honest bewees Richardson dat haar zoete stem het iets vaker zou mogen overnemen van de schreeuwerige Hayward. Maar mannen met baarden zijn toch steeds op hun best als ze kunnen stampen als paarden. Hayward en drummer Russell Marsden deden dat uitvoerig in de resterende nummers voor de bisronde. Echt strak was het allemaal niet meer. De Britten kunnen na een uitgebreide tournee met slechts één album absoluut een pauze gebruiken. Het Depot kreeg niettemin nog een stevig degustief. De live-versie van Impossible klonk bijzonder maf.
Band of Skulls zien we zeker terug, al zijn we wel benieuwd uit wiens vaatje ze op een volgende plaat zullen tappen.
Hannes Cattebeke
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier