‘Mirage Rock’, de onlangs verschenen vierde cd van Band of Horses, was niet bepaald hun beste. Maar live zagen we het vijfspan uit Seattle toch weer vervaarlijk steigeren. Het concert in een uitverkocht Trix was dan ook één en al vitaliteit.
DA GIG: Band of Horses in Trix, Antwerpen op 14/11.
IN EEN ZIN: De groep wist met haar energie geen blijf, blaakte van het speelplezier en diepte opvallend veel oude nummers op.
HOOGTEPUNTEN: ‘No One’s Gonna Love You’, ‘Cigarettes, Wedding Bands’, ‘Laredo’, ‘Detlef Schrempf’, ‘Infinite Arms’, ‘Is There A Ghost’, ‘The Funeral’.
DIEPTEPUNTEN: geen, al vonden we ‘Islands On The Coast’, waarin The Levellers een overspelige relatie aangingen met Coldplay, toch behoorlijk op het randje.
BESTE (want enige) QUOTE van Ben Bridwell: “You’re awesome. Thanks for coming out to our rock show.”
Geen idee wat de Antwerpse organisatoren in hun eten hadden vermengd, maar de heren van Band of Horses waren duidelijk in rock-‘n-rollmodus. Ze wisten met hun energie geen blijf en blaakten van het speelplezier. Vooral zanger, gitarist en frontman Benjamin Bridwell had het op het podium geweldig naar zijn zin. Zijn groep klinkt dezer dagen niet alleen bijzonder hecht en strak, ze blijkt ook een permanente line-up te hebben gevonden.
Het onlangs verschenen ‘Mirage Rock’ is, na ‘Infinite Arms’, pas de tweede langspeler van Band of Horses die met hetzelfde personeel werd ingeblikt. Alleen jammer dat die plaat zo afgeborsteld klinkt en dat Bridwell en zijn maats zich in de songs iets te nadrukkelijk spiegelen aan propere seventies acts als America en Bread of aan de westcoastpop van The Eagles.
Blijkbaar zijn we niet de enigen die ‘Mirage Rock’ een misstap vinden, want van de twintig nummers die in Trix op de setlist stonden, kwamen er slechts vier uit de jongste cd. We hadden overigens niet de indruk dat het concert van Band of Horses volgens een vast scenario verliep: de groep speelde gewoon waar ze zin in had en greep opvallend vaak terug naar haar eerste platen. Zo werd ‘Cease to Begin’ uit 2007 vrijwel integraal gespeeld, iets waar de toeschouwers, naar hun geestdriftige reacties te oordelen, beslist niet rouwig om waren.
Huiveringwekkend
De avond was nochtans sober begonnen met het huiveringwekkend mooie ‘No One’s Gonna Love You’, een song waarin Bridwell enkel werd begeleid door Tyler Ramsey op gitaar. Een magisch moment dat de meeste bands als bis zouden opsparen, maar door Band of Horses dus als aperitief werd geserveerd. Halverwege ‘Ode to LRC’ stapte ook de rest van de groep het podium op en van de weeromstuit begon een orgeltje te spinnen en werd er uitgebreid met de spierballen gerold.
‘Cigarettes, Wedding Bands’, waarin niet minder dan drie gitaren in stelling werden gebracht, lonkte ongegeneerd naar Crazy Horse. Ook het stuwende ‘Knock Knock’ leunde op knappe, driestemmige samenzang en withete snaarverrichtingen.
Tijdens ‘Electric Music’ werd naar een hogere versnelling geschakeld en strooide de groep met stevig uit de kluiten gewassen southern rockriffs. De piano spuwde boogiewoogie, terwijl bassist Bil Reynolds in ‘Weed Party’ en het van bruuske tempowisselingen voorziene ‘The Great Salt Lake’ de elasticiteit van zijn instrument uittestte.
Iets minder enthousiast waren we over ‘Islands on the Coast’, waarin The Levellers het leken aan te leggen met Coldplay (niet óns idee van romantiek) en de Hourglass-cover ‘Ain’t No Good To Cry’, waarin ook toetsenman Ryan Monroe even zijn stembanden mocht uitrollen. Leuk, maar don’t quit your dayjob yet, Ryan.
Uitbundig
De nummers werden doorgaans naadloos aan elkaar gelast, wat het tempo van het optreden zeker ten goede kwam. ‘Laredo’ en ‘A Little Biblical’ pasten in het hokje ‘melodieuze rootspop’, maar er werd ook ruimte gelaten voor de ingehouden country van ‘Marry Song’, met Ramsey op lapsteel, en de vrij traditioneel aandoende kampvuurfolk van ‘Everything’s Gonna Be Undone’. Iets subtieler kwam Band of Horses uit de hoek tijdens ‘Detlef Schrempf’; het langzaam voorbij strompelende ‘For Anabelle’, dat door Tyler Ramsey van bezwerende Doors-licks werd voorzien, en het uitbundig rockende maar emotionele ‘Infinite Arms’.
De toegiften bleven beperkt tot een stuiterend ‘Is There A Ghost’, door het publiek massaal meegebruld, en ‘The Funeral’, dat ingetogen begon en vervolgens als een vuurbal uit elkaar spatte. Band of Horses gaf een voortreffelijk concert dat onze twijfels over ‘Mirage Rock’ meteen wegblies. Vreemd dus dat de groep, in vergelijking met haar andere Europese concerten, vier songs minder afvuurde.
‘Factory’ en de covers can Neil Youngs ‘Powderfinger’ en Townes Van Zandts ‘Don’t You Take It Too Bad’ werden daardoor in Trix onaangeroerd gelaten. Maar niet gekniesd: Band of Horses veroorzaakte een energie-ontlading van het soort waarmee je de helft van alle Antwerpse panden drie maanden van licht en warmte kon voorzien. Benieuwd of ze daar bij Electrabel van terug hebben.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: No One’s Gonna Love You / Ode to LRC / Cigarettes, Wedding Bands / Marry Song / Knock Knock / Laredo / Everything’s Gonna Be Undone / Electric Music / Islands On The Coast / ? / Detlef Schrempf / Ain’t No Good To Cry / A Little Biblical / Weed Party / The Great Salt Lake / The General Specific / For Annabelle / Infinite Arms // Is There A Ghost / The Funeral.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier