Voetbalsupporters in de chatroom, een aanvaring met de gigantische arm van Zwangere Guy en per ongeluk geblokkeerd zitten tussen de balkons van de Ancienne Belgique: de virtuele liveshow van de Brusselse volksheld was … raar.
‘You are in the queue, this can take a few seconds’. Ver van tevoren arriveren voor een concert op maandagavond en toch in de file aan de ingang moeten wachten, het hoort erbij. En het is lang – láng – geleden, dus we hebben tijd en geduld. En chips, en wijn. Want dit is geen gewoon concert, en geen gewone concertzaal. Dit is de virtuele liveshow van lokale volksheld Zwangere Guy in de virtueel nagebouwde Ancienne Belgique: de ‘Nouvelle Belgique’. Zwangere Di-Guy-taal, een wereldpremière.
En net zoals dat in het echt gaat met uitverkochte concerten, lijkt er geen schot in de zaak te komen. Na een halfuurtje ‘aanschuiven’ staat de teller met wachtenden voor mij nog steeds op 53. Enkel na een paar keer opnieuw uit- en inloggen, en pas als alle andere programma’s op mijn laptop gesloten zijn, geraak ik binnen op één van de servers van Poolpio, het Elsense virtualrealitybedrijf dat mee achter dit event zit.
Mijn virtuele reflexen zijn aan de roestige kant, en ik spendeer mijn eerste drie minuten in de Nouvelle Belgique door langs alle kanten tegen het uit pixels samengestelde merchandisekraampje te botsen.
Nu moet ik een avatar aanmaken, mijn virtuele zelf. Kiezen kan slechts uit één neutraal, geslacht- en seksloos lichaamstype. Binaire modelletjes zoals Herman Brusselmans, Jeff Hoeyberghs, of Mia Doornaert zijn geen optie, er is wel keuze uit naar wens aan te passen huidskleuren, haartooien, en een assortiment broeken, bovenkledij, hoofddeksels, enzovoort. Ik eindig als een androgyne, vaalgrijze, kale, en dus licht ziekelijke spaceboy met een purperen baggy, pet, en blauwe sneakers. En blote bast, we zijn tenslotte op een Zwangere Guy-show.
‘Enter the party’, klik! Nu, voor we verder gaan: ik ben totaal vreemd aan virtuele werelden, niet vertrouwd met de geneugten van Fortnite of Minecraft. De laatste keer dat ik in een digitale ‘open world’ vertoefde was zo’n twintig jaar geleden, tijdens een lange winter met Tony Hawk’s Pro Skater en Grand Theft Auto: Vice City op de Playstation. Mijn virtuele reflexen zijn dus aan de roestige kant, en ik spendeer mijn eerste drie minuten in de Nouvelle Belgique door langs alle kanten tegen het uit pixels samengestelde merchandisekraampje te botsen. Het duurt even voor ik de bewegingen met knoppen Z, Q, S, en D in de vingers heb.
De concertzaal dan, met zijn vertrouwde rode kleur en balkons, en gevuld met personages van verschillend pluimage. Eerste vaststelling: net zoals op een ‘echt’ concert staat er veel volk wachtend te lanterfanten vooraan het podium. Ik ben alleen gekomen, maar volgens de handleiding kan ik in interactie treden met de E-knop. Ik stap af op een avatar in een goudkleurige bodysuit, blauwe slippers, en een paarse ruimtehelm. E. E. E. Nog eens E. Er gebeurt niets, ik word straal genegeerd. Oké, dan maar de actieknoppen uitproberen.
Van 0 tot 9 kan je kiezen uit onder meer klappen, wuiven, dansen, juichen, en zelfs luchtgitaar spelen of het ‘YMCA’-dansje uitvoeren. Maar hoezeer ik ook op de verschillende knoppen tokkel, ik blijf gewoon doelloos rondjes draaien. En dat voor een poosje, want tweede vaststelling: net zoals op een ‘echt’ concert laat de artiest op zich wachten. Stretchoefeningen aan het doen in de digitale backstage? Zenuwen verbijten op de virtuele plee? En ja, hoor, typisch: net wanneer we zelf een (echte) plaspauze inlassen horen we in de woonkamer Gorik van Oudheusden de virtuele arena betreden. Beam me up, Guy!
Net zoals op een ‘echt’ concert laat de artiest op zich wachten. Stretchoefeningen aan het doen in de digitale backstage? Zenuwen verbijten op de virtuele plee?
‘Sorry voor het wachten, er waren wat serverproblemen’. Het is eens een ander excuus. ‘Ik weet nog goed hoe dat het in ’t begin zat’, bijt hij de spits af met 1 uit de 1000. Ik wriemel me naar voren, maar vind nergens een plaatsje met goed zicht op het podium. Er kan dan wel niet met bier gemorst worden, ook avatars kunnen botsen en in de weg lopen. Dan maar naar achter in de zaal, maar daar wordt het zicht belemmerd door een deel van het publiek dat zweeft – oh ja, had ik al gezegd dat je kon zweven in de Nouvelle Belgique?! Ik vlieg zelf omhoog, maar daar kom ik onhandig geblokkeerd te zitten tussen muur en balkon. CTRL. Alt. Space. Dubbelklik space! Ik daal opnieuw naar beneden.
Intussen heeft Guy het ingetogen Kenny ingezet, en zijn de muren van Nouvelle Belgique omgetoverd tot een realistisch zicht op de Grote Markt in Brussel, badend onder een blauwe sterrenhemel. ‘Wauw’, lees ik in de chatroom links op de pagina. En ook: ‘muilen, hoe moet dat hier?’. De meeste vragen en opmerkingen in de chat blijken over bier of muilen te gaan. En voetbal.
Focus op het podium, kerel! Daar staat Zwangere nu in vol, T-shirtloos ornaat. Er zijn nog zekerheden in het leven. Hij is nu ook reuzegroot geworden. Als ik een zwevend plekje gevonden heb om zijn levensechte avatar beter te bekijken – elders staat Zwangere Guy wel degelijk in een motioncapturepak over een podium te hossen – gaat zijn gigantische arm dwars door me heen. Op de achtergrond hoor je boven de muziek enthousiast gejoel en applaus. Werken die knoppen dan wel bij andere toeschouwers? Of is het een geluidsband, zoals u de voorbije maanden op televisie kon horen tijdens sommige voetbalmatchen?
Ik doe m’n best om me in te leven, maar het is … raar. Vanuit gelijk welk perspectief blijf ik naar een gepixelde BETA-versie van een personage uit Shrek kijken. De rapper probeert zich ondanks de vrij vlakke klank ook wel van zijn meest baldadige kant te tonen, maar leuzen als ‘smijt het in de commeeeents!’, of spontane interactie als ‘wacht effe guys, ik moet effe kalibreren’ maken de ervaring alleen maar absurder. Intussen wordt de chatbox gekaapt door supporterclans van Anderlecht. Ook die jongens zitten al een tijd werkloos thuis.
Ik doe m’n best om me in te leven, maar het is … raar. Intussen wordt de chatbox gekaapt door supporterclans van Anderlecht. Ook die jongens zitten al een tijd werkloos thuis.
Het concert beleeft zijn kookpunt met Guttergang. Normaal gezien zou de moshpit nu nog maar eens kolkend losbarsten. Maar meer dan wat onschuldig dwarrelen voor het podium samen met andere kleurrijke weirdo’s zit er niet in. Wanneer Guy over de bühne rolt verdwijnt zijn virtuele lichaam half in het podium. Effe kalibreren.
Er volgens shout-outs naar de hele Zwangere Guy-familie, de crew, en de fans, en dan knippen de zaallichten aan. Net echt. En dan wordt er net als in het echte leven een neutraal jazzfunkplaatje opgelegd. Terug in de realiteit, maar dan anders. In de chatbox deelt iemand zijn telefoonnummer, ‘voor wie goe gerief zoekt’. Ik hang nog even rond in steeds legere Nouvelle Belgique, en druip dan af naar de keuken. Er staat bier fris in de koelkast, maar ik houd het bij rode wijn.
Was het plezant? Smaakt het naar meer? Het was bovenal anderhalf uur ergens helemaal anders toeven, maar ook een beetje eenzaam en kil. ‘Vreemde tijden voeden nieuwe kansen’, zei AB-directeur Tom Bonte vooraf. ‘Kansen om dingen uit te proberen die de horizon aftasten. Kansen om, voortgestuwd door de crisis, een plek vrij te maken waar wél iets mogelijk is. Waar wél terug gedroomd kan worden’. En toch was Zwangere Di-Guy-taal eerst en vooral een uitstekende reclamespot voor het zo snel mogelijk heropenen van onze culturele tempels. In het echt, graag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
