Eigenlijk had Axelle Red vorige maand al voor een uitverkochte AB moeten aantreden, maar dat was buiten een venijnige laryngitis gerekend. Intussen bleek de Limburgse zangeres genezen en wel en gaf ze, tot opluchting van haar fans, in Brussel twee uur lang het beste van zichzelf.
DA GIG: Axelle Red in AB, Brussel op 22/1.
IN EEN ZIN: Begeleid door haar prima band gaf Axelle Red een even gevarieerde als overtuigende show waarin ze nieuw materiaal feilloos combineerde met oude hits.
HOOGTEPUNTEN: ‘A tâtons’, ‘Elle danse seul’, ‘Quelque part ailleurs’, ‘Si tu savais (Janelle)’, ‘Rester femme’, ‘Ce matin’, ‘Rouge ardent’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, naar aanleiding van ‘Si tu savais’: “Telkens wanneer ik niets meer van het leven begrijp, schrijf ik een song. En na de geboorte van mijn eerste kind wist ik het al helemaal niet meer. Maar liedjes brengen altijd raad.”
Axelle Red – Fabienne Demal voor de burgerlijke stand – is veel dingen tegelijk: zangeres, moeder van drie dochters, juriste, ambassadrice van Unicef, vrouwenrechtenactiviste, pleitbezorgster voor eerlijke handel en ontwikkelingshulp, stemcoach in The Voice, een zelfverklaarde ‘fashion victim’ en, bij onze zuiderburen, ook nog eens Chevalier dans l’Ordre des Arts en des Lettres. Een veelzijdige dame, zoveel is duidelijk. Maar wat ze ook doet, ze doet het telkens met passie en overgave.
Vorig jaar bracht de artieste, die in het Frans carrière maakte en al twee decennia op handen wordt gedragen in Frankrijk, Zwitserland en Québec, met ‘Rouge ardent’ haar achtste langspeler uit. De plaat werd in ruime mate geïnspireerd door de film ‘Into the Wild’ van Sean Penn en behoort tot de succesrijkste uit Axelle Reds discografie. In ons land werd ze, amper vijf maanden na de release, al met platina bekroond, terwijl de titeltrack door de luisteraars van Radio 1 werd uitgeroepen tot de beste song van 2013. Een opsteker, want de zangeres bracht de jongste jaren ook enkele cd’s uit die de kassa iets minder vlot aan het rinkelen kregen.
De blues
In haar muziek combineert Axelle Red hedendaags chanson met pop, funk en het soort rhythm & blues dat tijdens de sixties en seventies tegen een hoog tempo in Memphis werd geproduceerd bij labels als Stax en Hi Records. De chanteuse werkte zelfs samen met legendarische Southern soulpioniers als Isaac Hayes, Steve Cropper en Lester Snell en creëerde zo een eigen stijl waarop algauw het etiket ‘French soul’ werd gekleefd. Wat haar songs zo uniek maakt, is het feit dat Axelle Red er een frasering en timing op na houdt die nauwer aanleunen bij de angelsaksische traditie dan bij de francofone. En misschien heeft precies dàt er wel toe bijgedragen dat ze als Vlaamse in Frankrijk zo goed als alle prestigieuze prijzen in de wacht sleepte die in haar discipline te veroveren vielen.
De chanteuse bleek in de AB prima bij stem te zijn en liet er zich assisteren door een voortreffelijke band, inclusief een zwart dameskoortje. Op de setlist prijkte nogal wat materiaal uit het recente ‘Rouge ardent’, maar ten behoeve van de oudere fans werd ook regelmatig teruggegrepen op hits uit vroege langspelers als ‘Sans plus attendre’ en ‘A tâtons’. Met veerkrachtige uptemponummers, type ‘Amour profond’, ‘La claque’ en ‘C’est une ville’, waarin gitarist Fritz Sundermann bewees dat hij probleemloos bij Booker T & The MG’s zou kunnen onderduiken, werd meteen resoluut de soulkaart getrokken. Maar tijdens ‘Elle danse seule’, waarin een zacht zoemend orgeltje de aandacht trok, en het emotioneel gezongen ‘Rester Femme’ (half in het Spaans, half in het Frans) kwamen ook de blues behoedzaam om de hoek kijken.
Romantisch
Net wanneer de tristesse iets te sfeerbepalend dreigde te worden, zoals in het sobere, enkel met klavierbegeleiding gebrachte ‘Quelque part ailleurs’, gooide Axelle Red het over een andere boeg met een feestelijk, door de hele zaal meegezongen ‘Sensualité’. Ze speelde occasioneel akoestische gitaar, tikte in ‘Jure’ op een tamboerijn en vertelde haar inleidende verhaaltjes afwisselend in het Nederlands en het Frans. Daarbij liet ze onder meer optekenen dat ze vanavond “in een zeer romantische stemming” verkeerde. Tot de piekmomenten uit de tweede helft van het optreden behoorden onder meer het pakkende, aan haar dochter Janelle opgdragen ‘Si tu savais’ en het intimistische ‘Ce Matin’, dat het midden hield tussen bossanova en een ballad van The Beatles en waarin enkel Fritz Sundermann de snaren beroerde.
Er stonden ook nog twee covers op het menu: het van Gérard Manset geleende ‘Je te l’avais dit’ en het bij wijlen Michel Berger betrokken ‘Quelque mots d’amour’, dat Axelle Red helemaal in haar eentje aan de piano vertolkte. Naar het einde van de set toe werd, met ‘Le monde tourne mal’ en ‘Ma prière’, echter weer naar een hogere versnelling geschakeld en mocht er vrijelijk geswingd worden. Toch werden tijdens de bisronde nog enkele ’tegelplakkers’ uitgepakt, waaronder de soulballad ‘Parce que c’est toi’ en, als afsluiter, het prachtig hees gezongen ‘Rouge ardent’, dat Sundermann van fraaie slide-versieringen voorzag.
Om kort te gaan: een even gevarieerd als uitstekend concert van een zangeres die, op haar vijfenveertigste, nog lang niet aan het eind van haar latijn is. Wie haar ‘Jardin secret’ nog niet heeft bezocht, kan op 24 mei nog terecht in de Antwerpse Lotto Arena. Axellerez!
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Amour Profond / La claque / A tâtons / Sur la route sablée / Elle danse seule / C’est une ville / Quelque part ailleurs / Sensualité / Temps pour nous / Si tu savais (Janelle) / Rester femme / Je te l’avais dit / Ce coeur en or / Jure / Ce matin / Quelque mots d’amour / Le monde tourne mal / Ma prière / De mieux en mieux // Venez vers moi / Parce que c’est toi / Rouge ardent.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier