Het concert van Thom Yorke’s Atoms For Peace in de Lotto Arena was een wervelende show die in het teken stond van glitchy elektronica en polyritmische grooves.
DA GIG: Atoms For Peace in Lotto Arena, Antwerpen op 9/7.
IN EEN ZIN: Een even opwindend als zinnenprikelend concert, waarin we veel ingrediënten herkenden die ook Radiohead zo bijzonder maken, maar dat tegelijk aangaf dat Thom Yorke met succes het avontuur blijft opzoeken.
HOOGTEPUNTEN: ‘The Clock’, ‘Unless’, ‘Harrowdown Hill’, ‘The Present Tense’, ‘Black Swan’…
DIEPTEPUNTEN: geen
BESTE QUOTE: van het gemompel van Thom Yorke hebben we helaas niet veel begrepen. Maar uit zijn lichaamstaal bleek dat de man bijzonder in zijn schik was. Hij trakteerde Antwerpen alvast op het langste concert uit de huidige tournee.
Vorig jaar gaf Thom Yorke met Radiohead nog een verpletterend concert in het Sportpaleis. Zijn passage met Atoms For Peace in de Lotto Arena hoefde daar echter nauwelijks voor onder te doen. Het werd een wervelende show die in het teken stond van glitchy elektronica en polyritmische grooves.
Geen uitverkocht huis dit keer. Dat komt wellicht doordat de naam Atoms For Peace bij het grote publiek voorlopig nog niet de resonantie heeft van Thom Yorkes veel bekendere band. Maar het kan ook aan de timing hebben gelegen. Net na Rock Werchter zijn heel wat muziekliefhebbers wellicht iets te blut en te afgepeigerd om meteen weer naar een concertzaal te trekken. Jammer, want in Antwerpen waren we getuige van één van de spannendste optredens van de jongste maanden. Op zich hoefde dat niet te verbazen: Atoms For Peace is tenslotte een alternatieve supergroep waar we, behalve Yorke, ook Radiohead-producer Nigel Godrich (op gitaar en keyboards) en de van Red Hot Chili Peppers bekende bassist Flea in aantreffen. Drummer Joey Waronker kennen we van Beck en R.E.M., terwijl de Braziliaanse percussionist Mauro Refosco actief is bij Forro in the Dark en aan de zijde van David Byrne.
Het gezelschap werd oorspronkelijk bij elkaar gefloten met het oog op een handvol concerten ten tijde van ‘The Eraser’, Thom Yorkes eerste soloplaat. Het ontleende zijn naam overigens aan een track uit die cd, die op zijn beurt verwees naar een befaamde toespraak van de Amerikaanse president Dwight Eisenhower uit 1953. Intussen heeft Atoms For Peace echter een iets permanenter karakter gekregen: in februari kwam de band op de proppen met ‘Amok’, het resultaat van een drie dagen durende jam op enkele van Yorkes laptopschetsen. Referentiepunten waren de afgekloven maar gelaagde elektronische experimenten op ‘Kid A’ en ‘King of Limbs’, maar ook een gemeenschappelijke liefde voor de afrobeat van Fela Kuti.
Rusteloos
Dat laatste was in de Lotto Arena al merkbaar vanaf opener ‘Before Your Very Eyes…’: funky gitaartjes en minimalistische synthgeluiden, gecombineerd met een sterke ritmische component waarin analoge en digitale werelden als vanzelfsprekend samenvloeiden. Ook ‘Default’, ‘And It Rained All Night’, het door de soepele bas van Flea voortgestuwde ‘Reverse Running’ en het springerige, met orgel en marimba bijgekleurde ‘Dropped’ hadden een rusteloos karakter en schroeiden voortdurend gaten in een denkbeeldige dansvloer. Het net niet overkokende ‘Unless’, waarin Godrich een statige harmoniumsound tevoorschijn toverde, was schatplichtig aan drum’n’bass. Een ander hoogtepunt was ‘The Clock’, waarin Refosco te keer ging op een Berimbau (een eensnarig Braziliaans instrument dat er uitziet als een boog) en zo een jachtige groove creëerde die de trance binnen handbereik bracht.
Thom Yorke -breekbare falset, cryptische teksten- danste als een losgeslagen sjamaan over het podium en liet zijn slepende mantras regelmatig overwoekeren door de geagiteerde ritmen en borrelende synths van zijn gezellen. Af en toe verwisselde hij zijn gitaar voor een piano, zoals in het claustrofobische maar vrij conventioneel aandoende ‘Ingenue’. ‘Harrowdown Hill’ klonk dan weer als een klassieker die tussen het beste van Radiohead geenszins uit de toon viel. Naar de geestdriftige reacties te oordelen was overigens ook het publiek die mening toegedaan. Na een uur verdween de groep al in de coulissen, maar gelukkig zouden de bissen haast net zo lang duren als het eigenlijke concert.
Kamerjas
Hoewel de meeste songs in de set afkomstig waren uit de cd’s ‘The Eraser’ en ‘Amok’, bewaarde Atoms For Peace de grootste verrassingen tot op het eind. Zo bracht Thom Yorke, in zijn eentje met een akoestische gitaar, het ronduit schitterende ‘The Present Tense’, een song die al van 2009 dateert, maar tot dusver helaas onuitgebracht is gebleven. De vijftien jaar oude pianoballad ‘Rabbit in Your Headlights’ dateerde nog uit een samenwerking van Yorke met UNKLE en ‘Paperbag Writer’, over George Bush Jr, was een b-kantje van Radiohead uit de periode van ‘Hail to the Thief’.
Naast de zanger zoog ook Flea, gekleed in iets dat van ver op een kamerjas geleek, regelmatig de aandacht naar zich toe. De man waagde zich niet alleen aan allerlei gekke danspasjes, maar gooide, onder meer tijdens ‘Feeling Pulled Apart By Horses’, baslijnen uit van het type waar je en heuse onderzeeër mee op kon takelen. ‘Amok’ werd getypeerd door post-apocalyptische drones en dubstepinvloeden en met een flink uit de kluiten gewassen versie van ‘Black Swan’ mondde het concert uit in een zoveelste climax.
U hebt het al in de smiezen: Atoms For Peace speelde een even opwindende als zinnenprikelende set, versierd met knappe maar al bij al vrij sobere visuals, en voorzien van heel wat ingrediënten die ook Radiohead zo bijzonder maken. En zo bewees Thom Yorke maar weer eens dat hij als artiest over minstens evenveel toekomst als verleden beschikt. De concurrentie is alvast gewaarschuwd.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Before Your Very Eyes… / Default / The Clock / Ingenue / Reverse Running / Unless / And It Rained All Night / Harrowdown Hill / Dropped / Cymbal Rush // The Present Tense / Feeling Pulled Apart By Horses / Rabbit In Your Headlights / Paperbag Writer / Amok // Atoms For Peace / Black Swan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier