Arno mag dan al jaren min of meer dezelfde zijn, hij smaakt nog altijd. En dit is de beste Arno die we sinds lang gezien hebben.
Een vol park gisteren voor Arno in Antwerpen. Zelfs een deel van de Antwerpse scène was er. Zoals Stef Kamil Carlens, toch een beetje Arno’s oneigenlijke zoon.
Wat we – ondanks hun naam – niet echt kunnen zeggen van voorprogramma Litte Trouble Kids. Maar ze brachten met hun tweeën en een overstuurde gitaar wel de luidste Belgische rock die we deze zomer hoorden. Verrassend, op een bepaalde manier. Dat zijn de concerten van Le Plus Beau natuurlijk allang niet meer. De setlist die hij gisteren bracht, verschilde amper van die van zijn Brusselse tournee eind vorig jaar.
Maar daarover gaan we niet mokken: de plat-Arno mag dan al jaren min of meer dezelfde zijn, hij smaakt nog altijd. En dit is de beste Arno die we sinds lang gezien hebben. ‘Brussels’ was een straffe opener. Met zijn achtergrondzangeres in een hoofdrol, die later nog een hoofdrol vertolkte in het hertimmerde ‘Watch Out Boy’. Intussen schitterde Le Plus Beau vooral in de ballads: ‘Elle pense quand elle danse’ en ‘Quelqu’un a touché ma femme’ zijn klassiekers-in-spe. Maar vooral ‘Lola etc’ was een hoogtepunt: geen mens die daar iets durfde tussen fezelen.
Terwijl donkere onweerswolken boven het amfitheater samentroepten, onderhield Arno zijn publiek met verhalen over zijn eigen tijd als inwoner van de Antwerpse wijk Zurenborg en zijn Antwerpse tante (‘een echte bitch’). Tijd voor de traditionele Arno-finale: ‘Bathroom Singer’, ‘Oh la la la’, ‘Putain Putain’, ‘Les Filles Du Bord de Mer’.
En ‘Les Yeux de Ma Mère’ als ultieme slaapmuts. Om kort te gaan: den oude kan het nog altijd en hij deed het weer. Ondanks de wolken en wat gemiezer hield hij het park overigens zo goed als droog. Wat in zijn geval toch wel een prestatie is.
Stijn Tormans
