Arcade Fire @ Hallen van Schaarbeek: Megalomanie in miniatuurvorm

Reflecterende discobollen, wapperende slingers, extravagante kostuums, een confettikanon en een duizendtal verklede fans: weg is het archaïsche Arcade Fire, hier zijn The Reflektors.

Who the fuck is Arcade Fire?, vroegen horden (zogenaamde) muziekfanaten zich af toen het indierockgezelschap uit Montreal in 2011 met ‘The Suburbs’ de Grammy voor beste album binnenrijfde. Afgaande op de uitgekiende marketingstrategie die op het recente ‘Reflektor’ volgde, mag het duidelijk zijn: Arcade Fire is de nieuwe U2.

De U2 ten tijde van ‘Achtung Baby’, that is. Dat betekent: nieuw geluid, groter publiek. Op ‘Reflektor’ is er bijna geen spoor meer van het archaïsche Arcade Fire; zowel de muziek als alles eromheen is grootser. Daar zit ook voormalig LCD Soundsystem-kopman en producer James Murphy voor iets tussen – de Brian Eno van the reflective age. De Wet van (James) Murphy is bijna op alle nummers van toepassing: punky gitaren gaan voortdurend in gevecht met discobeats (en verliezen meestal de strijd).

Voor de eerste shows ter promotie van de nieuwe plaat herdoopte Arcade Fire zich tot The Reflektors. Ze hielden onder deze vlag al halt in onder meer Montreal, Brooklyn, Miami, Londen, Glasgow en Parijs. De tickets waren felbegeerd want gelimiteerd, de locaties uniek en soms zelfs heel kleinschalig. Megalomanie in miniatuurvorm.

Gisteren deed de negenkoppige bende ook de Hallen van Schaarbeek aan. Een doorsnee rockconcert moesten we allerminst verwachten: de fans werd aangeraden in maatpak of galakledij te komen – wij hesen ons in een kostuum van Maison Martin Margiela, met daaronder een hemd met ‘people-print’ van Ben Sherman. Uiteraard waren ook de maskertjes die bij bepaalde ‘Reflektor’-uitgaves verkocht worden niet verboden – wat zag dat er beeldig uit in combinatie met die intussen aardig volgroeide Movember-snor. De Hallen zelf werden voor de gelegenheid omgetoverd tot een kitscherige dance-club, compleet met discobollen, slingers en confetti. What the fuck, Arcade Fire?

Omstreeks kwart voor 9 trapten The Reflektors – zelf ook uitgedost in nogal extravagante pakjes en maskertjes – de festiviteiten op gang met ‘Normal Person’, niet de meest originele Arcade Fire-song ooit, maar met zijn makkelijk meezingbare refreintje wel één van de meest kleverige. Ons echt wakker schudden deed de band met ‘Wake Up’, een nummer uit de begindagen dat destijds al als een potentiële voetbalyhymne klonk, en dus ook in het reflectieve tijdperk aardig standhoudt. Uit de eerste Arcade Fire-plaat passeerde niet veel later ook ‘Haiti’, met een puike Régine Chassagne achter de microfoon. Hoewel zij zich doorgaans beperkte tot achtergrondstemmetjes, eiste ze ook de hoofdrol op in ‘Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)’, een electrorocker uit ‘The Suburbs’ die de lijnen heeft uigezet voor de huidige Arcade Fire-sound.

Die sound kon ons niet over de hele lijn overtuigen. Aan ‘Flashbulb Eyes’ kunnen wij, ook in de live-versie, niet wennen – het is overgeproducet en een beetje richtingloos. ‘Supersymmetry’, het enige rustpunt, was dan weer eerder slaapverwekkend dan beklijvend. Sommige songs uit ‘Reflektor’ worden ook te lang uitgesponnen en hebben iets weg van een berekende formule. De ‘How to write an indie rock song’-video van Buzzfeed is bijna volledig van toepassing op Arcade Fire: lange maar eenvoudige refreinen (‘Reflektor’), teksten over kindertijd en adolescentie (zie heel ‘The Suburbs’), tempowisselingen (‘Here Comes The Night Time’, ‘Joan of Arc’, ‘Wake Up’) en véél ‘ooh-ooh-oohs’ (‘Afterlife’).

Klonken wél verrassend en veelbelovend: de supersymmetrische muzikale dialoog tussen Win en Régine die ‘It’s Never Over (Oh Orpheus)’ heet en de mokerslag genaamd ‘Joan of Arc’, die met zijn scheurende gitaarintro en zijn groovy vervolg op geen enkel moment ging vervelen.

Hoe je een finale moet rijden weet Arcade Fire inmiddels ook wel. Met een krachtig ‘Afterlife’, de punky Ramones-cover ‘Today Your Love, Tomorrow The World’, de monsterhit in wording ‘Here Comes The Night Time’ en, als toegiften, een bezwerend ‘Reflektor’ en de pletwals ‘Neighboorhood #3 (Power Out)’ slaagde de band er alsnog in de voorgaande kritiek goeddeels uit te wissen. Ondanks een soms ietwat sputterende motor onderweg, triomfeerde Arcade Fire aan de meet, daar waar de prijzen worden uitgedeeld.

U kon er niet bij zijn gisteren? Geen nood, Arcade Fire gaat volgend jaar grote festivals, arena’s en misschien ooit ook wel voetbalstadions betreden. Zorg voor aangepaste kledij.

SETLIST: Normal Person / Wake Up / You Already Know / Haiti / Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) / Supersymmetry / Flashbulb Eyes / It’s Never Over (Oh Orpheus) / Afterlife (+ Porno a-cappella) / We Exist / Joan Of Arc / Today Your Love, Tomorrow The World / Here Comes The Night Time // Reflektor / Neighboorhood #3 (Power Out)