Ansatz der Maschine + Loney Dear @ Handelsbeurs

Met het dubbelconcert van het Belgische Ansatz der Maschine en het Zweedse Loney Dear ging de Gentse Handelsbeurs de competitie aan met het plaatselijke Lichtfestival. En wie voor de klank koos, zal het zich achteraf zeker niet hebben beklaagd.

DA GIG: Ansatz der Maschine en Loney Dear in Handelsbeurs, Gent op 26/1

IN EEN ZIN: Ansatz verraste met uitgekiende arrangementen en een gespierde livesound, terwijl de druilerige maar mooie set van Loney Dear ons dit keer ietwat onvoldaan achterliet

HOOGTEPUNTEN: ‘February 11th’, ‘The Fatal Heat Slump’ (Ansatz). ‘Loney Blues’, ‘Calm Down’, ‘Everything Turns To You’ (Loney Dear)

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Emil Svanängen, ter aankondiging van ‘D Major’: “Mijn leraren op school noemden mij een slechte verteller. Dat komt omdat ik ieder verhaal in mijn hoofd als een film zag afrollen en het belangrijkste steevast ongezegd liet. Ik ga dus niet proberen uit te leggen waar het volgende liedje over gaat.”

De bands die donderdag het podium aan de Kouter mochten innemen, hadden allebei een nieuwe cd in de achterzak. ‘Music Hall’, de zesde van Loney Dear, ligt al sinds oktober bij de platenboer en doet tamelijk vertrouwd aan. ‘Heat’ van Ansatz der Maschine daarentegen komt vers van de pers en klinkt in meer dan één opzicht verrassend.

Wat vroeger een in hoofdzaak instrumentaal indietronicaproject van de Kortrijkzaan Mathijs Bertels was, is inmiddels uitgegroeid tot een achtkoppig gezelschap dat zich vastbijt in echte songs. Bertels hield zich, met zijn machines en altviool, dit keer dus op de achtergrond, zodat Renée Sys, de nieuwe chanteuse, ongehinderd de aandacht van het publiek kon opeisen. Haar warme, heldere stem paste trouwens perfect bij door filmpersonages en romanfiguren geïnspireerde nummers over passies en conflicten, zoals ‘The Last Fire’, ‘Le vent polaire’ of ‘Earth’.

Wat het meeste opviel aan Ansatz-nieuwe-stijl waren de schitterende arrangementen, waarin gitaren, keyboards, echte en gesamplede drums en vooral de blazers voor kleur en sfeer zorgden. De instrumentale partijen waren zo ingenieus verweven met gesamplede conversatieflarden en ‘gevonden’ geluiden, dat we meer dan eens aan Pink Floyds ‘Dark Side of the Moon’ moesten denken.

Dit was Duystermuziek van het zuiverste water: dromerig, maar doordat de electronica nu veel prominenter door het klankbeeld liep, live aanzienlijk steviger dan op de plaat. En ook al was het pas het tweede Ansatzconcert in de nieuwe line-up, de songs, waarin diverse genres naadloos in elkaar overgingen, stónden er. Hopelijk weet deze nieuwe incarnatie van de groep ook tot buitenlandse podia door te dringen, want dit materiaal schreeuwt om gehoord te worden.

De Zweedse doe-het-zelver Emil Svanängen, die al bijna tien jaar slaapkamerpop- en powerfolkplaten uitbrengt als Loney Dear, zit al lang niet meer om een luisterend oor verlegen. Sinds ‘Sologne’ is internationale erkenning zijn deel en zijn eerste optreden in Gent was, Pukkelpop niet meegerekend, meteen zijn drukst bezochte in onze contreien.

Op zijn jongste cd, ‘Hall Music’, ruilde Svanängen zijn lofi-esthetiek voor weelderige instrumentaties en was hij in de weer met vibrafoons, kerkorgels, strijkers en een trombone-ensemble. In de Handelsbeurs moest de zanger, die zelf een akoestische 12-string hanteerde, het echter stellen met een drummer, bassist en toetsenspeelster. Het was vooral de laatste die haar stempel op de sound drukte. Loney Dear putte voor de gelegenheid enkel uit zijn laatste drie cd’s en liet zijn vroegste werk ongemoeid.

Svanängen grossiert in druilerige liedjes waarin onzekerheid, afwijzing en relationele kommer en kwel meestal centraal staan. Titels als ‘My Heart’ en ‘Young Hearts’ geven ten overvloede aan waar het pijn doet. Het was geen toeval dat de zanger in Gent ‘Loney Blues’ als een sleutelnummer uit ‘Hall Music’ bestempelde, al was ‘Take It Back’ van een minstens even hoge dosis tristesse doordrongen.

De spilfiguur van Loney Dear heeft een dunne stem, waarmee hij niettemin hoog kan uithalen en in ‘D Major’ gaf hij aan wat hij met die falset zoal vermocht. Vaak ging ’s mans zangstijl binnen één song over van ingetogen naar jubelend, wat verklaart waarom zijn werk het ene moment intimistisch en het andere weids klonk.

Loney Dear is één van die zeldzame bands die tegelijk melancholisch en troostrijk uit de hoek kunnen komen. Zijn songs beginnen klein en worden almaar groter, zoals een sneeuwbal die van een helling rolt. Jammer dus dat de set zo kort was, want zelfs na vier toegiften bleef je als toeschouwer enigszins onvoldaan achter. Na het sobere ‘Harm/Slow’, waarin Emil Svanängens gitaarspel richting flamenco wees, dreef de groep het tempo op met ‘Everything Turns to You’ en kreeg ze het publiek alsnog aan het zingen met ‘Sinister in a State of Hope’.

Een aardig concert, daar niet van, maar beslist niet het beste dat we van Loney Dear al hadden meegemaakt, al zijn we er nog niet helemaal achter of dat nu aan de songkeuze dan wel aan het niet altijd even begeesterde samenspel lag. Een goede reden dus om volgende keer wéér te gaan kijken.

Dirk Steenhaut

LONEY DEAR SETLIST: Name / I Was Only Going Out / My Heart / Loney Blues / Young Hearts / Calm Down / D Major / Violent / Take It Back / I Dreamed About you // Harm/Slow / Saturday Waits / Everything Turns To You / Sinister in A State of Hope.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content