Met een beetje goede wil zou je Anna Calvi kunnen omschrijven als een Polly Jean Harvey met een zuiders temperament. Ze heeft een stem als een klok, maar voelt gelukkig niet de behoefte dat op elk moment in ieder nummer te demonstreren. En na het optreden van Vincent McMorrow was dat een absolute verademing.
Ze is klein van stuk, maar in Anna Calvi huist een grote artieste. We zouden haar zelfs naar voren durven te schuiven als een Maria Calas voor de 21ste eeuw. Calvi kent namelijk haar klassieken. Maar voor u naar de Munt belt: de zangeres maakt gewoon warmbloedige popmuziek waar heel veel passie en intensiteit van uitgaat.
Daarnaast huist in Anna Calvi een expressieve gitariste. Occasioneel verwijst ze met haar spel naar grote voorgangers uit de late fifties en de vroege sixties, zoals Duane Eddy en Hank B. Marvin van The Shadows, maar haar stijl incorporeert net zo goed Andalusische flamenco, de desolate woestijnsound van Ry Cooder en de filmmuziek van Ennio Morricone.
Calvi, die zich liet begeleiden door een toetsenman, een drummer en een harmoniumspeelster, begon haar set met het van Suicide geleende ‘Ghost Rider’ en putte hoofdzakelijk uit haar eerste en beste cd uit 2011. Vooral ‘Suzanne & I’, het gedreven ‘Blackout’ en het zinderende ‘I’ll Be Your Man’ vielen bij het Cactuspubliek in goede aarde. Maar ook ‘Desire’, met een citaatje uit Roy Orbisons ‘Only the Lonely’, het troostende ‘Love Won’t Be Leaving’ en het in dramatiek gedrenkte, instrumentale ‘Rider to the Sea’ gaven aan dat Anna Calvi verdomd goed weet waar ze mee bezig is.
En ook al waren we zelf iets minder onder de indruk van haar tweede cd ‘One Breath’, de songs die ze er live van uitliet, zoals ‘Cry’ en het op een galopperend ritme geplante ‘Eliza’, vielen tussen de rest beslist niet uit de toon. ‘Carry Me Over’, dat aanvankelijk dreef op een circulair vibrafoonmotiefje, maar waar de zangeres genadeloos met een feedbackgitaar doorheen sneed, behoorde zelfs tot de hoogtepunten uit de set. Het was overigens een ware lust voor het oog la Calvi op haar instrument te keer te zien gaan.
De zangeres nam afscheid met ‘Jezebel’, een nummer uit 1951 dat bekend raakte in versies van onder anderen Frankie Laine en Edith Piaf, waarmee ze aangaf dat haar muzikale bagage nog een eind verder gaat dan de prille dagen van de rock’n’roll. Ze hield de slotnoot trouwens zo lang aan dat we intussen, louter bij wijze van spreken uiteraard, twee keer rond het Minnewaterpark hadden kunnen rennen vóór ze naar adem moest happen. In Brugge werd door mensen die naar dat soort dingen metingen verrichten, een drastische toename van het aantal Calvinisten vastgesteld. Onze lidkaart brandt alvast gaatjes in onze achterzak.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier