Anna Calvi @ AB

© DR

In februari speelde Anna Calvi nog in de kleine Rotonde van de Botanique. Enkele maanden later wist de Brits-Italiaanse zangeres en gitariste met gemak de grote zaal van de AB te vullen. Al was niet helemaal duidelijk of het luidruchtige publiek op haar muziek of op haar looks was afgekomen.

DA GIG: Anna Calvi in AB, Brussel op 3/10.

IN EEN ZIN: Anna Calvi heeft een stem als een klok én een unieke gitaarstijl, maar haar set werd bij momenten nog iets te vaak ontsierd door melodramatiek en bombast.

HOOGTEPUNTEN: ‘Desire’, ‘The Devil’, ‘Love Won’t Be leaving’, ‘No More Words’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: Anna Calvi was zo bedeesd dat ze tussen de nummers nauwelijks iets vertelde. Veel verder dan “Ik ben blij dat jullie met zovelen zijn opgedaagd” kwam ze dus niet.

“Perhaps the first great record of 2011”, blokletterde NME begin dit jaar, naar aanleiding van Anna Calvi’s langspeeldebuut. Voeg daarbij nog de superlatieven van Nick Cave en Brian Eno en er ontstaat vanzelf een buzz die de nieuwsgierigheid van de muziekliefhebber prikkelt. Het verklaart wellicht waarom de chanteuse op zo’n korte tijd, zonder al te veel airplay op de radio, toch vrij populair kon worden. Haar nu eens verleidelijke, dan weer spookachtige popsongs klinken toegankelijk, maar weinig alledaags.

Anna Calvi heeft een klassieke achtergrond, noemt Ravel en Debussy haar favoriete componisten en ontwikkelde haar zangstijl onder invloed van exuberante diva’s als Maria Callas en Edith Piaf. Tegelijk vertoont haar schaamteloos romantische muziek sporen van gothic rock (denk aan Siouxsie & The Banshees) en vroege sixtiespop (live covert ze het van Elvis Presley bekende ‘Surrender’), terwijl haar samenwerking met producer Rob Ellis spontaan associaties oproept met het werk van PJ Harvey. Calvi schrijft bovendien erg visueel en beschouwt haar songs als korte films, waarin kleuren en sferen belangrijke componenten zijn.

In Brussel presenteerde de in zwart en rood geklede, op stiletto’s balancerende Anna Calvi zich als een zuiderse femme fatale: het haar in een strenge wrong, maar met passies die soms hoog konden oplaaien. Ze begon het concert in haar eentje met het instrumentale ‘Rider to the Sea’, waarin ze meteen de gelegenheid kreeg haar unieke elektrische gitaarstijl te etaleren. Die is niet alleen schatplichtig aan Spaanse flamenco, maar ook aan de gipsyjazz van Django Reinhardt, de karakteristieke twangsound van Duane Eddy en de desolate filmsoundtracks van Ry Cooder, Ennio Morricone en Angelo Badalamenti.

Vanaf ‘No More Words’ kreeg de zangeres het gezelschap van drummer Daniel Maiden-Wood en percussioniste Mally Harpaz, die later ook regelmatig een harmonium zou bedienen. De setlist was sinds februari nauwelijks veranderd. Het enige verschil was dat het trio nu, vanaf ‘I’ll be Your Man’, een paar keer versterking kreeg van een tweede gitarist, wat Calvi de ruimte gaf uitgebreid te soleren, en dat met het door stevig slidespel voortgestuwde ‘Wolf Like Me’ een cover van TV on the Radio was toegevoegd.

Als zangeres maakte Anna Calvi de meeste indruk in verstilde nummers als ‘Morning Light’ en ‘Love Won’t Be Leaving’, waarin haar ingehouden voordracht soms grensde aan gefluister, in het getormenteerde ‘The Devil’ of in heldere, catchy popliedjes als ‘Desire’ (inclusief een citaat uit Roy Orbisons ‘Only the Lonely’) en ‘Suzanne and I’. Op die momenten klonk ze elegant en meeslepend. Helaas verstond de artieste nog niet altijd de kunst haar emoties evenwichtig te doseren, waardoor ze wel eens in overdreven theatraliteit verviel en er hoge bombastgolven kwamen aanrollen. Calvi’s voorliefde voor de melodramatiek van Italiaanse opera, kwam de zeggingskracht van haar werk niet altijd ten goede en deed haar songs over eenzaamheid en onbeantwoorde liefde soms vervaarlijk overhellen richting camp en kitsch. Haar lezing van ‘Jezebel’, bekend van Piaf, was dus geen onverdeeld succes.

Anderzijds gaf Anna Calvi tijdens de bissen blijk van voldoende eigenzinnigheid om ‘Joan of Arc’ tot een gitaarinstrumental te herleiden en van Leonard Cohens poëtische tekst enkel het ‘lalala’-refrein over te houden. Calvi’s talent is onmiskenbaar. Nu nog enkele schoonheidsfoutjes wegwerken en het komt helemaal goed.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Rider to the Sea / No More Words / Blackout / I’ll Be Your Man / First We Kiss / Surrender / Morning Light / Wolf Like Me / Suzanne and I / The Devil / Moulinette / Desire / Love Won’t Be Leaving // Joan of Arc / Jezebel.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content