Angèle balanceerde in de Vooruit tussen sensualiteit en onschuld

In het popmilieu zijn twee singles soms al voldoende om een mooie toekomst toegedicht te krijgen. Angèle mag na haar eerst concert op Vlaamse bodem dus op beide oren slapen: ze stak de Vooruit losjes in haar zak.

Angèle -als Adele geen achternaam nodig heeft, dan zij evenmin- is pas 22 en heeft nog niet eens een langspeler uit, maar het Franse blad Les Inrockuptibles riep de zangeres uit Linkebeek enkele maanden geleden wél al uit tot ‘grote hoop voor 2018’. Ze toerde door Frankrijk met Ibeyi, stond in Vorst-Nationaal en de Parijse Olympia met Damso en wist in november vorig jaar al de Botanique uit te verkopen nog vóór er een nummer van haar op de radio werd gedraaid.

Dat succes had Angèle uitsluitend aan de sociale media te danken. Op Instagram, waar ze 214.000 volgers heeft, post ze regelmatig spontaan gemaakte filmpjes, die van humor en zelfspot getuigden. Ook op YouTube is ze populair: de video van haar single La loi de Murphy werd er, in enkele maanden tijd, al ruim zeven miljoen keer bekeken.Ook opvolger Je veux tes yeux zit alweer aan drie miljoen clicks .

De zangeres heeft dus geen platenmaatschappij nodig om een breed publiek te bereiken: dankzij haar volgers kan ze haar carrière plannen in alle onafhankelijkheid en op haar eigen tempo. Het is een luxepositie die velen haar benijden. Maar Angèle beschikt zeker ook over het nodige talent: ze heeft een mooie, wendbare stem die zich soms tegen jazz aanschurkt -live covert ze al eens iets van Julie London- en schrijft ontwapenende liedjes over alledaagse dingen die iedere millennial meemaakt.

Levenslust

Zeker is ook dat de chanteuse over goede artistieke genen beschikt. Ze is de dochter van Serge Van Laeken, ooit bekend als bassist van de funkwaveband Allez Allez en later gevierd als de singer-songwriter Marka, en van de in Franstalig België populaire actrice, comédienne en zangeres Laurence Bibot, die ook in Vlaamse films als Koko Flanel en Camping Cosmos te zien was. En o ja, ze is de jongere zus van Roméo Elvis, zonder twijfel de hotste hiphopper in dit land. Niettemin doet Angèle alles op eigen kracht: ze schrijft zelf haar nummers, volgt haar eigen visie en inspireert door haar charmante, speelse, ietwat naïeve uitstraling.

In de balzaal van de Gentse Vooruit, waar ze haar eerste concert gaf voor een niet-Franstalig publiek, was ze één en al levenslust en leek ze geboren om op het podium te staan. Angèle deed er afwisselend denken aan Lio, Lily Allen en de jonge Françoise Hardy: dezelfde dynamische flair, dezelfde kokette zwierigheid. De zangeres, die zelf piano speelde, kreeg nu ruggensteun van een bassist, synthspeler en een drummer die zijn eigen spel combineerde met geprogrammeerde beats. Dat leverde een luchtige elektropopsound op, waarin op een slimme manier echo’s uit hiphop en r&b waren verwerkt.

Het werd een beknopte set, waarmee Angèle alvast een beeld gaf van haar later dit jaar te verschijnen eerste langspeler. ‘On va ’s amuser ce soir’, beloofde de zangeres en daar was geen woord van gelogen. Ze zette de toon met een catchy popdeun die mogelijk Où es-tu heette (we hebben voorlopig het raden naar de juiste titels), gooide er met A quoi bon? meteen een portie verderlichte, zonbeschenen reggae achteraan en bewees met Jalousie dat ze, desgewenst, ook als chansonnière haar vrouwtje kon staan.

Angèle balanceerde in Gent voortdurend tussen sensualiteit en onschuld. Dat was bijvoorbeeld het geval in het met Arabische tonaliteiten versierde Je veux tes yeux, dat al vroeg op de avond werd vrijgegeven. De artieste danste armenzwaaiend langs de rand van het podium, alsof ze thuis voor de badkamerspiegel stond.

Kangoeroegewijs

Toen de groep zich even terugtrok in de coulissen, hoorden we Angèle op haar soberst, mijmerend aan het klavier. Eerst in de ballad Nombreux (ook deze titel is een gok), vervolgens in het van Dick Annegarn geleende Bruxelles, waarmee ze haar ambivalente gevoelens over de hoofdstad ventileerde.

Met het frivole Balance ton quoi bewees ze intussen dat haar radiohits geen toevalstreffers waren en dat ze nog méér liedjes in petto heeft waarmee ze binnenkort over de ethergolven zal surfen. Zo was Big Shit -‘Zo voel ik mij vaak wanneer ik andermans Instagram-account bekijk’– pittige elektrofunk met jazzy en loungy invloeden. Alleen jammer dat de synths hier blazers imiteerden, terwijl echte toeters zoveel warmer en organischer zouden hebben geklonken. In Crever d’amour lonkte Angèle dan weer naar house. Ze wilde dat het publiek samen met haar kangoeroegewijs op een neer zou springen, maar dat verzoek vond slechts weinig gehoor.

Na drie kwartier zat het er al op, al kregen de aanwezigen uiteraard nog het in ontwapenend franglais gezongen La loi de Murphy als extraatje. De fans mochten daarbij dienst doen als backingkoortje. Met La flemme trok Angèle een streep onder het optreden, in de wetenschap dat ze nu ook Vlaanderen in haar zak mag steken. Als popsterretje in the making scoorde ze alvast uitstekend bij een jong, vrouwelijk publiek. Dat ze nog over een groeimarge beschikt, is duidelijk. Maar mocht u er nog aan twijfelen: Angèle kan nog wel een poosje mee.