Black Midi’s ‘Hellfire’: een uniek amalgaam van uiteenlopende stijlen en technische hoogstandjes

Beweren dat Black Midi de belangrijkste Britse gitaarband van de voorbije jaren is, is misschien behoorlijk dicht langs de binnenkant van de bocht scheuren. Maar wie anders?

Dit staat in elk geval vast: in 2019 ramde het trio Black Midi met debuut Schlagenheim een deur open naar verrassende ritmes en melodieën, complexe structuren en onstuimige energie, een opening waar groepen als Squid, Dry Cleaning en Black Country, New Road vervolgens gretig doorheen sprongen. En Black Midi wordt steeds beter, evolueert eigenzinnig verder als een uniek amalgaam van uiteenlopende stijlen en technische hoogstandjes, zo bewijst Hellfire, hun derde worp in vier jaar tijd.

Als voorganger Cavalcade (2021) een drama was, dan is Hellfire een epische actiefilm, zo liet frontman Geordie Greep optekenen over dit tweede lockdownalbum van de band, bij elkaar geschreven in isolatie. Niet dat je dat laatste eraan hoort. Ludieke intro, feeëriek intermezzo en dan katapulteert Sugar/Tzu je naar het erfgoed van Frank Zappa. Riffs aan een gevaarlijke rotvaart, filmische grandeur, blazers die je uit het niets in de nek vallen, Greep die twijfelt tussen croonen en donderpreken, en dat allemaal net binnen de vier minuten. Eat Men Eat klettert eerst als manische flamenco, houdt even halt in pastorale folkrock en strandt uiteindelijk in de georkestreerde kakofonie waar de groep een patent op heeft (wat een drummer, trouwens, die Morgan Simpson).

Humor, dat hebben ze ook. Volgens sommigen horen groepen als Primus en Mr. Bungle met hun cross-oversound thuis in het vagevuur van de muziekgeschiedenis. Black Midi’s ode aan de funkmetal heet Welcome to Hell. Gekheid op een drietand, satanisch dollen met de bakens van de rock: het moet van Evil Superstars geleden zijn dat een band er zo bedreven in was. En een Elliott Smith-achtige deun met lapsteel en montere saxofoon, toepasselijk Still getiteld, hebben deze heren óók in de vingers. Zowel in Dangerous Liaisons – ‘some people are as useless as limbs on a fish’s eyes’ – als in The Defence – ‘a brothel is a business, no different than a bank’ – sluipt dan weer een streepje barok en vileine cabaret genre Scott Walker. En zo vervelen we ons alweer geen seconde met deze bende freaks. Ooit schrijven ze een opera. Of muziek bij een docu over William Blake. ‘You never know what is enough unless you know what is more than enough’, pende die ooit. Zit Black Midi als gegoten.