Brittany Howard, de frontvrouw van Alabama Shakes, betoont zich ook zonder de mail die er nooit meer gekomen is een indrukwekkend power house.
‘All right, check your e-mail, we should work together.’ Dat zei Prince enkele maanden voor zijn dood tegen Brittany Howard nadat ze in Paisley Park het podium met zijne purperen hoogheid had gedeeld. Een e-mail heeft Howard nooit ontvangen, maar de zegen van Prince was er.
De waarheid is: ze heeft Prince niet nodig, Brittany Howard ís de ‘new power generation’, een krachtcentrale die draait op rauwe soul, rock en funk en waarvan de fijnstofdeeltjes samenklitten tot een orkaan van een plaat, de tweede soloworp voor de vijfvoudige Grammy-winnares. Niet dat What Now constant aan twaalf beaufort voorbijraast. Maar ook in het oog van de storm snijdt de intensiteit je soms de adem af.
Meditatieschalen en piano leiden opener Earth Sign in, een passioneel gospelgebed dat halverwege met mokerslagen plaatsruimt voor Howards weidse muzikale volume. In I Don’t gaat ze bitterzoet Motowncrooner Smokey Robinson achterna. ‘You’re fucking up my energy/ I told the truth, so set me free’, klinkt het in de schurende titeltrack over een averechtse groove à la Trixie Whitley. ‘If you want someone to hate then blame it on me.’
En toch is het vooral zalven dat Howard doet. Ze schreef de plaat grotendeels tijdens de pandemie en legt de dualiteit van die episode in de weegschaal met Another Day. Het leven als een soultrein op het randje van ontsporen, maar we blijven optimistisch: ‘I am in love when they tell me to hide/ To fear my neighbour/ To close my mind/ I am having the time of my life.’
Kan iemand deze dame aan D’Angelo koppelen alsjeblieft? Die gedachte dringt zich op tijdens de slow jam Samson. En weten we zéker dat Prince zeven jaar geleden zijn intrek nam in het Walhalla? Want in Power to Undo zou je zweren dat de sexy motherfucker himself zich in de debatten mengt. Zo moeiteloos van bloedend hart naar extase schakelen, het is een zeldzaam kunstje.
Jaime (2019), Howards vorige soloplaat, was een uitstekende groeiplaat, en What Now is dat ook. Zelfs de vreemdste eend in deze bijt, Prove It to You, een soortement housedeun, houdt op de duur steek, zeker wanneer je bedenkt dat je haar als zwarte queer vrouw uit Alabama dergelijk folietje gúnt: een corrupte popsong (net als de andere tracks op het magnifieke What Now), getooid met strategische ruis en ezelsoren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
