Een vraag voor lange zomeravonden: wat moeten we aan met Jack Whites ‘Entering heaven alive’?
Titel - Entering heaven alive
Artiest - Jack White
Streamtips - A Tip from You to Me // Please God, Don’t Tell Anyone // Madman from Manhattan
Genre - Pop/rock
Label - Third Man
Zelfs wie de notoir grillige Jack White altijd genegen is geweest, zal diep moeten graaien naar sympathie voor zijn tweede worp van 2022.
Het tweeluik was beloofd en is bij deze compleet: naast het hyperkinetische Fear of the Dawn van april schikt zijne blauwharige nu Entering Heaven Alive, een bedaardere en rustiekere tegenhanger. Jack White is dit jaar voor de derde keer getrouwd en wel met Olivia Jean, een van de artiesten op zijn Third Man-label. Aanzoek, jawoord én ceremonie deden zich voor op het podium tijdens Whites homecoming concert in Detroit, pal op de dag waarop Fear of the Dawn verscheen. Romantisch of berekend, daar willen we vanaf.
Helaas veroorzaakt Entering Heaven Alive dezelfde twijfel. Het ene moment put White zich uit in weke karamellenverzen en navenante roze melodieën – tikt u maar even door naar het in kushandjes verzuipende Help Me Along. Maar dan oreert hij weer dat hij vanwege zijn rusteloosheid, of zijn notie dat liefde zelfzuchtig is, voor Cupido altijd een lastige klant zal zijn.
Muzikaal heerst er meer eenduidigheid. Althans, naar de normen van de stilistische 360°-experimenten van Fear of the Dawn en Boarding House Reach (2018). White haalt de oude bluespiano van de zolder die op zijn solodebuut Blunderbuss (2012) sporadisch sfeer en toon had gezet – fraai zijn A Tip from You to Me en Please God, Don’t Tell Anyone. Gitaarsnaren betokkelt hij veelal akoestisch en bescheiden, maar zo dirigeert hij de luisteraar ietwat jammerlijk naar zijn schizofrene gefilosofeer.
Na nog geen kwartier wordt het woelwater White dan toch te machtig. I’ve Got You Surrounded (with My Love) manifesteert zich als flinterdun gesneden fusion met brokken elektrische wahwah. Volgt: Queen of the Bees, flierefluitende cabaret omzwermd door marimbagetrommel, een knullig orgel en daze liefdesverklaringen: ‘I crave you like a glass needs wine’ hier, ‘I love you like my mother loves me’ daar.
Nog een aberratie is Madman from Manhattan: aangename ‘Bill Withers meets The Beatles’-vibe, maar inhoudelijk compleet nonsensicaal. Waarna de rocker-entrepreneur-conceptualist het diptiek besluit met de song waarmee die was begonnen: Taking Me Back, hier in een swingende maar niet wereldschokkende zigeunerversie.
Entering Heaven Alive is niet slécht. Maar wat we ermee aanmoeten? Een vraag voor lange zomeravonden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier