​De kleine en de bleke: op ‘Bad Cameo’ voeren James Blake en Lil Yachty soms een geforceerd duel

3 / 5
3 / 5

Titel - Bad Cameo

Artiest - Lil Yachty & James Blake

Streamtips - In Grey

Genre - Electronica/pop/hiphop

Label - Quality Control Music/Motown

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Hoe goed ze ook bevriend zijn, in de studio botste het soms een beetje ­tussen James Blake en Lil Yachty.

Travis Scott, Jay-Z, André 3000, RZA, Kendrick Lamar en Jay ­Electronica: het is maar een greep uit het lijstje rappers met wie James Blake de voorbije jaren al samenwerkte, op zijn ­eigen releases of op die van een andere artiest. Maar een integrale duoplaat samen met een rapper, dat ontbrak nog in de discografie van de ­Britse zanger en producer. Tot hij een bromance ontwikkelde met Miles McCollum alias Lil Yachty, de 26-jarige trap-MC uit Atlanta. Vorig jaar verraste die nog vriend en vijand met Let’s Start Here, waarin hij ver buiten zijn comfortzone op drift sloeg, richting psyche­delische rock à la Tame ­Impala en Pink Floyd.

Op Bad Cameo vindt het verrassende gelegenheidsduo – alle­bei niet vies van stilistische ­pirouettes – elkaar in gedeelde liefdes voor ­ambient texturen, liquide synths, ijzige ­elektronica, constant muterende melodieën en uit ­gemanipuleerde toonhoogtes ­gepuurde harmonieën. Hun vocale symbiose is meer dan geslaagd. Tijdens tracks als het met kwikzilveren arpeggio’s gestroomlijnde ­Save The Savior en het door stoffige percussie­ritmes uitgeleide Missing Man kun je zelfs moeilijk detecteren wie van de twee nu de kop of de staart voor zijn rekening neemt. Ook In Grey houdt de weegschaal mooi in evenwicht, met bleeps die langzaam ontluiken uit idyllische soundscapes, en gaandeweg overvloeien in logge breakbeats en zinderende bas­dreunen. Melancholie en ­euforie als yin en yang.


Maar elders sputtert de synergie en voelt de ­connectie tussen Lil ­Yachty en James Blake niet als die tussen een eeneiige maar eerder een twee-eiige ­tweeling. Met soms ­rommelig ­resultaat: in Twice loopt een four-to-the-floorcadans eerst dood op ­schreeuwerige ­samples en overlappende harmonieën, waarna een rappende Yachty het ­commando overneemt op een trapbeat. Transport Me is onderverdeeld in de post-dubstep waar Blake de laatste tijd opnieuw mee ­experimenteert, nerveuze acid house-kronkels, en vervolgens nog meer trap als uitsmijter. Op momenten als deze voelt Bad Cameo zoals zijn titel ironisch suggereert: een geforceerd duel tussen twee artiesten, met elk een voet in de spotlight. Soms is half geslaagd de som der delen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content