Recensie Danny Brown (*): Rommelig

(17u15, Dance Hall) Rapper Danny Brown was naar Pukkelpop afgezakt om een stomend energiek punkconcert te geven voor de trapjeugd, zo leek het wel.

MIN

Als Kendrick Lamar de – ik zeg maar wat – Common is van de nieuwe generatie hiphoppers, dan is Danny Brown de Ol’ Dirty Bastard. Dezelfde voorliefde voor vreemde coiffeurs en alternatieve tandheelkunde, maar vooral: even volkomen geflipt. Doorgaans op een goede manier, maar in de Dance Hall toonde Brown ook de keerzijde. Hij was naar Pukkelpop afgezakt om een stomend energiek punkconcert te geven voor de trapjeugd, zo leek het wel.

Alleen: als Brown, eigenaar van een op zich al bizar nasale stem, begint te roepen, wordt hij niet alleen volkomen onverstaanbaar, maar klinkt hij ook als een soort Donald Duck op speed. Wat, gezien het snelle tempo van zijn flow, dan weer voor een schelle, nauwelijks aanhoorbare geluidsbrei zorgde.

Terwijl de dj die hij bij had non-stop rommelige, verknipte trap draaide, probeerde Brown, tong uit de mond, immer headbangend, energie in de Dance Hall te pompen. Tevergeefs: op wat hiphopmoshers en pillenzombies, aangetrokken door de bassen, na, liep het volk weg. Pijnlijk.

PLUS

Zijn kapsel blijft goed voor een glimlach op eenieders lippen. Uniek was ie wel.

HOOGTEPUNT

‘So this is my radio song/This is my radio song.’ Bij gebrek aan beter: Radio Song, de eerste keer dat ik iets verstond van wat hij rapte. Niettemin: Radio 2 zal het niet meteen in hoge rotatie zetten.

QUOTE

‘Thank you Pukkelpop.’ De tweede keer dat ik iets verstond.

Geert Zagers