Ramses Van den Eedes innerlijke Nick Cave hoeft het kot niet meer bijeen te krijsen

Hij is al jaren de wildebras vooraan bij het Gentse Hypochristmutreefuzz, nu is Ramses Van den Eede gemuteerd tot singer-songwriter, al dan niet over duiven en potjes yoghurt.

Hypochristmutreefuzz, dat is snelle mokerslagen en scheurende gitaren, een noiserockformatie die berucht is om haar baldadige liveshows. Ramses Van den Eede, zoon van acteur Peter Van den Eede, is behalve frontman van die groep ook nog drummer bij indierocktrio Teen Creeps. Maar op zijn solodebuut The Figure of Speech moeten distortion en ontstoken stembanden plaatsruimen voor piano en gevoelige, elegante liedjes over het wel en wee van de liefde (en in het geval van Pity for a Pigeon ook wel over een duif die met haar kop vastzit in een leeg potje yoghurt). Een al bij al klassieke singer-songwriterplaat dus, die naar eigen zeggen ‘een terugkeer naar de zachtheid’ moet verklanken.

Ramses Van den Eede: Toen ik met Hypochristmutreefuzz begon, schrokken nogal wat mensen uit mijn omgeving. ‘Wow, dat is hard!’, iets in die aard, omdat ze mij als een vrij zachtaardige jongen kenden. Nu is het omgekeerd: na zo veel jaren tekeergaan met punkrock, harde beats en hiphopinvloeden verrast het sommige mensen dat ik ook een zachte, gevoelige kant heb. (lacht) En die ligt eigenlijk veel dichter bij wie ik van nature ben. Daarbij komt dat corona ervoor gezorgd heeft dat alle leden van Hypo enigszins zijn beginnen te verstillen. Zo begon onze bassist Sander Verstraete fragiele pianomuziek te maken en heeft toetsenist Thijs Troch zich op rustgevende banjocomposities gesmeten. Alsof we collectief iets hadden van: ‘Amai, het is toch wel heftig geweest de voorbije tijd.’

Zowel jij als voormalig Shht-frontman James de Graef, die tegenwoordig door het leven gaat als Loverman, zijn beïnvloed door de jonge Nick Cave, het ongeleide projectiel dat hij ten tijde van The Birthday Party was. En allebei gaan jullie nu richting zachtmoedigheid en romantiek.

Van den Eede: Het is eigenlijk ook het traject van Nick Cave zelf, hè. Op mijn zestiende was The Birthday Party bijna een drug voor mij, een paar jaar luisterde ik bijna naar niks anders. Toen Cave dan pianoballades begon te maken, was hij me even kwijt. (lacht) Maar gaandeweg heb ik ook de softe kant van muziek leren te appreciëren. Met het ouder worden, denk ik, aanvaard je de gevoeligheden in ballads meer. Voor dit album was Andy Shauf een van mijn ijkpunten, en Harry Nilsson. Heel inspirerend, hoe die klefheid en zeemzoete clichés weet door te drijven tot hij opnieuw bij iets heel oprechts en authentieks uitkomt. Klef dúrven te zijn is eigenlijk ook rock-’n-roll.

Weet je al hoe je deze songs live gaat brengen? Rondhossen met brandende tl-lampen en het publiek belagen, zoals je bij Hypochristmutreefuzz doet, zie ik niet meteen gebeuren.

Van den Eede: We gaan voor kaarsen in plaats van tl-licht. En boeketten met rozen op het podium. Netjes in het gestreken pak de crooner uithangen all the way!

Op de promofoto’s bij de plaat poseer je, met volle baard, in niks meer dan een lange, witte rok.

Van den Eede: Mijn mannelijkheid en vrouwelijkheid in één beeld tonen, dat wilde ik al lang eens doen. Ik ben vooral opgevoed door mijn twee oudere zussen (Louise en Ans, allebei actief in het theater, nvdr.) en mijn moeder. Aan hen heb ik mijn emotionele en zachte kant te danken, iets waar ik blij om mag zijn. En in het middelbaar vond ik het ook al leuk om androgyn voor de dag te komen. Dan liep ik rond in de spannende, korte T-shirts van mijn zussen. Typische, maatschappelijk opgelegde mannelijkheid is nooit aan mij besteed geweest.

Verschillende songs op The Figure of Speech zijn ingegeven door je polyamoureuze relaties. ‘I guess I’m a philanthropist/ I got a lot of love to give’, zing je bijvoorbeeld.

Van den Eede: Ik ben niet monogaam, nee. Dat is zo sinds mijn laatste relatie, die in de laatste vier van de zes jaar een open relatie was. Er is dus veel liefde in mijn leven. Veel connecties, maar als keerzijde: ook veel afscheid en verdriet. Maar dat is oké. Geef mij maar de turbulentie in plaats van een saai, burgerlijk bestaan.

De titeltrack is begonnen als een Nederlandstalig gedicht, zoals je er wel meer schrijft. Nooit aan gedacht om die te bewerken tot liedjes in je moedertaal?

Van den Eede: Met dat Mechels-Brussels-Gents tussentaaltje dat ik spreek? Of in het half-Hollands, zoals sommige Vlaamse zangers doen? Nee, ik voel me in het Nederlands niet comfortabel genoeg om te zingen. Wél heb ik ooit al met het idee gespeeld om op te treden met songs van Ramses Shaffy, naar wie ik vernoemd ben. ‘Ramses doet Ramses’, misschien komt het er ooit wel van.

Je vader is bekend van onder meer Wat als?, Van vlees en bloed en recent als dat pedante, opgefokte mannetje op de trein in Iedereen beroemd. Welke rol van hem ligt het dichtst bij de Ramses die we horen op The Figure of Speech?

Van den Eede: Oei, meestal speelt mijn vader nogal geïrriteerde, norse personages, hè. Dus ga ik voor meester Moens uit Terug naar Oosterdonk. Omdat hij daar het dichtst bij hemzelf aanleunt. Hij kreeg toen veel reacties van mensen die zijn vader nog gekend hebben, omdat hij in die rol blijkbaar erg op hem leek. ‘Een gescheten Van den Eede’, werd meester Moens toen genoemd. Dat komt ongeveer overeen met de Ramses op deze plaat. (lacht)