Pukkelpop Dag 3: De kers op de verjaardagstaart

In Kiewit neerstrijken is altijd een beetje thuis komen. Pukkelpop is 25, en we herinneren ons nog haar eerste regels. Jonas Boel komt mee de kaarsjes uitblazen. Laatst gezien: 2 Many DJ’s.

23u30: Met Queens Of The Stoneage serveerde Pukkelpop ons een fel gesmaakte hoofdschotel, 2manydjs zetten de kers op de verjaardagstaart.

Er zullen altijd zeurpieten bestaan die het niet kunnen verkroppen dat ‘maar’ een DJ-act, en geen ‘echte’ band, een festival affluit. Wij behoren niet tot de categorie criticasters – Stephen en David Dewaele doen natuurlijk veel meer dan alleen ‘maar’ wat plaatjes draaien. Zelf hebben we nooit begrepen waarom de fuifbeesten in de Boiler Room eensgezind met de kopjes richting DJ staan gedraaid. Maar niet bij de Dewaele broers. Wie wou danste zich de ziel uit het lijf, maar er veel ook heel wat te zien – zowel op als voor het podium.

Enkele hoogtepunten: Stephen die bij wijze van intro vanop een leeg podium de FM-band afspeurt met een transistorradio en zo de Stubru-presentatoren live de wei injaagt. De flink uit de kluiten gewassen discobar met speedbootproporties. De rode Powerranger in het publiek die boven iedereen uit toornde. De laser die aanfloepte tijdens Kids van MGMT. De pancarte met ‘2 Many Tietjes’ op gekribbeld. Bengaals vuur. Crowd surfers. Het arme crewlid die in zijn bloot gat de weide werd ingerold in een doorzichtige strandbal – om vervolgens het gezelschap te krijgen van twee extra passagiers uit het publiek. De lefgozer die links het podium op sprong en een dansje deed op de geluidsboxen. De geanimeerde visuals en de muziek: van Roxy Music naar Mr. Oizo naar Afrojack naar Guns’n’Roses naar Sparks naar Boys Noize naar Abba naar Pink Floyd naar Zombie Nation naar AC/DC (een luidkeels meegebruld You Shook Me (All Night Long)) naar Gossip naar The Clash naar Paul Youg (Love Is In The Air!) naar Chaka Khan naar Stardust naar Crookers naar Euryhtmics naar Daft Punk naar New Order naar Max Romeo naar The Prodigy… om te eindigen met in een gigantische wolk van witte confetti tijdens Love Will Tear Us Apart van Joy Division. Vet feestje.

De verrassingact die de hele dag voor wilde speculaties zorgde viel deels in het water door een vergeetachtige Luc Janssen. De presentator vergat in zijn afsluitingswoord de wei te vragen om de twee overmaatse verjaardagskaarsen uit te blazen, het afgesproken startschot voor een spetterend vuurwerk over de hele wei, bombastische muziek en een montage van alle 25 Pukkelpop-affiches tot nu toe. Wij waren er voor het eerst bij in 1994 en gingen toen uit de bol op ondermeer de Red Hot Chili Peppers, Underworld en de Rollins Band. Merci, Chokri, en nog vele jaren! 22u30: Twee jaar geleden stond Yeasayer al eens in de Club, de Brooklyn boys tourden toen onafgebroken de wereld rond met hun uitstekende debuut All Hour Cymbals’. Ergens vond het trio toch de tijd om opvolger Odd Blood in te blikken, een plaat die de veelzijdigheid van de groep nog eens extra in de verf zette.

Met twee extra rekruten in de rug hield Yeasayer een bloemlezing uit hun repertoire – aldus ging het van harmonieuze seventies rock doorspekt met psychedelische elektronica naar exotische synthpop en extatische mantra’s. Zanger Chris Keating slalomt als vanouds over het podium als een losgeslagen epilepticus, de samenzang gitarist Anand Wilder en bassist Ira Wolf Tuton klonk nog steeds glashelder. Van alle hipcats uit het fertiele muziekmekka Brooklyn zijn Yeasayer de grootste buitenbeentjes – qua populariteit zullen ze nooit tippen aan MGMT of Vampire Weekend, maar dit is de vierde keer dat we hen live aanschouwen en telkens hebben de geluidsgoochelaars ons verrast. Binnenkort zijn ze na Trix, Werchter en Pukkelpop voor de vierde keer in het land, afspraak op 28 oktober in de AB!

21u21: Neen, we hebben The National niet gezien – en neen, we vinden de nieuwe Arcade Fire niet geweldig. Sorry, maar als we willen rocken, dan willen we ook rrrrrrrocken!

Is er een andere groep die meer thuis hoort op deze jubileumeditie van Pukkelpop dan Queens Of The Stone Age? Ik dacht het niet…

Gisteren stond met John Garcia het strottenhoofd van het legendarische Kyuss op het podium, vanavond is het de beurt aan de voormalige gitarist Josh Homme. Hij haalde het meest toepasselijke openingsnummer van het hele driedaagse uit zijn goedgevulde koker: ‘Feel Good Hit Of The Summer’ – ‘you are my c-c-c-c-cocaine’ lazen we op een spandoek in het publiek, Homme kon er om lachen. Elvis leeft trouwens, we zijn het zeker. Hij zit verstopt in een 37-jarige brulboei uit California. Read my lips: Josh Homme is de coolste rocker op deze planeet.

De wei liep over van liefde zo omstreeks tien uur. De allereerste passage van Queens Of The Stone Age had bestemming Kiewit, en dat zijn de Queens niet vergeten. Homme deelde zijn fles vodka met het publiek, zette de security in de zeik (altijd scoren daarmee) en speelde vooral een retestrakke set. ‘Am I on LSD or are there lights in the trees?’ – neen, Josh, het was niet de acid deze keer. Het was onversneden rock’n’roll, and we liked it!

Queens Of The Stoneage, koningen van Kiewit! 20u46: De meest gestelde vragen in het VIP-dorp: ‘wie of wat is de surprise act?’, ‘is Gorillaz de surprise act?’ en ‘klopt het dat Gorillaz de surprise act is?’ – wij gokken op Grace Jones begeleidt door Daft Punk en Prince… 18u45: Met Caribou hadden we al één van onze huidige favorieten achter de kiezen, we hoopten dan ook een dubbelslag te slaan bij Gonjasufi. Kleddernat en met alle gewrichten luid piepend sleepten we ons moegestreden lijf nog éénmaal richting Chateau – om daar 20 minuten later na een koude douche weer naar buiten te hollen! Jammer genoeg niet letterlijk.

De rastaman uit de Mojave woestijn in California heeft met ‘A Killer And A Sufi’ een dijk van een spirituele hiphopplaat gemaakt die het midden houdt tussen Tom Waits anno ‘Rain Dogs’, Jimi Hendrix en The Wu-Tang Clan. Toen we temidden van het podium enkel een DJ-set zagen staan voelden we de bui al hangen: ‘West Coast, baby!’, ‘Make some noise!’ en andere, dergelijk hiphopclichés vlogen ons om de oren.

Even dachten we ons in de verkeerde tent te bevinden, maar neen – de bekend klinkende Oosters getinte samples, de stoffige drumloops en gekrakeelde gitaartjes kwamen wel degelijk uit de boxen gedruppeld. Doch, het mocht niet baten. De tweede ‘pukkelflop’ van 2010 stond reeds genoteerd.

Dan maar snel nog The Drums meegepikt – collega Geert vertelt er u meer over, maar toch deze twee bedenkingen: Jonathan Pierce is de beste frontman van deze lichting indiebandjes, en ‘Let’s Go Surfing’ is dé zomerhit van het jaar – en daarmee basta! 16u00: Eén van de namen die wij met een grote rode stip hadden aangeduid op deze affiche was die van Caribou. Al was het met lichte tegenzin dat we daarvoor voor de zoveelste keer in de snikhete Chateau moesten wezen. Nota aan Chokri: In de Chateau staan steevast een resem mooie namen geprogrammeerd, maar die gaan wel onder een te kleine circustent met helse temperaturen en een krakkemikkige sound zeil. Zonde.

Anyway – Caribou’s laatste album ‘Swim’ staat voorlopig nog met stip genoteerd bovenaan ons eindejaarslijstje genoteerd. Producer Dan Snaith verstaat als geen ander de kunst om psychedelische popinvloeden te verzoenen met warme elektronicaklanken. We waren dan ook weinig verrast toen bleek dat de man zich liet bijstaan door een eigenzinnige drummer, een bassist die ook vocaal uit de voeten kan en een vingervlugge gitarist/keyboardspeler. Vooral de passages waarin Snaith zijn Korgsynthesizer even liet staan en ook zelf achter de trommels plaats nam deden tent opveren. De single ‘Odessa’ zorgde aan het eind van een zinderende set voor een broeierige finale, en dat lag deze keer niet alleen de loden temperaturen.

Zaterdag 27/11 staat bij deze nog maar eens met stip genoteerd op onze kalender, dan treedt Caribou samen met het al evenzeer aan te raden Beach House aan in de AB. 15u16: Van de ene vaderlandse hoop naar de andere! Broken Glass Heroes begon als een gelegenheidsverbond tussen Pascal Deweze (Metal Molly, Sukilove) en muzikaal chameleon Tim Vanhamel. Samen schreven ze de erg poppy begintune van het verborgen camera-programma ‘Benidorm Bastards’ – dat viel bij de heren zo goed in de smaak dat er binnenkort van de weeromstuit een compleet album in de winkels ligt. Dat het kleinood daar in hetzelfde vak zal liggen als The Beatles, The Beach Boys en The Byrds is zeker en vast geen toeval.

Op Pukkelpop spelen ze hun eerste showcase voor een levend publiek. Die waren vooral gekomen om mee te knikken met de single Let’s Not Fall Apart, en waren meteen getuige van de rolverdeling tussen de twee frontmannen: Vanhamel zette een met verve een John Lennon neer, terwijl Deweze met overtuiging in de huid van Paul McCartney kroop. In de Club klonken de songs vrij slordig, maar als er zich binnenkort geen Yoko Ono aanbiedt komt het wel goed met deze fijne alliantie. 14u32: Het joenk kan zingen, zoveel is zeker over Selah Sue. Pas 21 is de Leuvense, maar ze staat met de assertiviteit van een geroutineerd performer op het Hasseltse hoofdpodium.

Anders dan vorige festivalpassages wordt de voormalige poulain van Milow bijgestaan door vier muzikanten, het geeft haar zwoele mix van pop, R&B en reggae extra cachet.

Eerlijk is eerlijk: we zien vooral een artieste die, ondanks haar indrukwekkende stembanden, nog op zoek is naar een eigen stem en geluid. Mooie Selah volgt nog iets te nauwgezet de voetsporen van grote voorbeelden als Erykah Badu en Lauren Hill. Al zal dat het jonge publiek een worst wezen…

Over worst gesproken! We lazen op de vele pancartes fijn proza als ‘Selah bijt in mijn cervelah’ of ‘Selah sue me’, maar de wisselbeker ‘beste pancarte’ gaat toch naar uitslover die onder luid applaus op de wei een vliegtuigje liet overvliegen met het spandoek ‘Dania marry me? If yes, kom inkom!’ aan z’n staart. Proficiat! 13u55: Qua openingstreffer schoot Toryo Y Moi schromelijk te kort, snel richting Club dan maar, waar voor het tweede jaar op rij het familiebedrijfje Kitty, Daisy & Lewis ten dans speelt!

Authentieke rock’n’roll, swing en honky tonk, ten berde gebracht door drie tieners met ma en pa.

Veel te jong om zich ook maar een jota van Django Reinhardt of Eddie Cochran te herinneren, maar wel om twee uur ’s middags al aan de Jack Daniels en Jägermeister – that’s the spirit!

Mogen we van de gelegenheid gebruiken maken om een balletje op te werpen richting Chokri? Volgende jaar een gezellig ingerichte rootstent op Pukkelpop! We denken daarbij ook nog aan namen als Heavy Trash, de herrezen Wanda Jackson en zelfs Richard Hawley. De jeugd van tegenwoordig is er duidelijk klaar voor, de Club zal met zijn capaciteit van 3000 koppen afgeladen vol en swingde vrolijk mee.

13u05: Pukkelpop heeft een traditie hoog te hogen van kort op de trendbal spelen. De nieuwste hypes en jongste scenes krijgen steevast een plek op de affiche – ‘chillwave’, oftewel ‘glo-fi’, is zo’n pasgeboren bastaard waar muziekbloggers het warm van krijgen. De website Pitchfork Media orakelde een half jaar geleden zelfs dat dit de ‘summer of chill-wave’ zou worden.

Toro Y Moi (u spreekt het laatste woord uit en français) is één van de vaandeldragers van het nieuwe geluid, net als Washed Out, maar die laatste werd wegens ziekte van de affiche geschrapt. Producer Chaz Bundick verweeft zweverige droompopmelodiën met veelgelaagde stemsamples en funky dubgeluidjes. Het resultaat klinkt als een hippe strandparty door de intercom van een gezonken onderzeeër. Vooral live lijken de songs te verdampen nog voor ze de kans krijgen om zich tegen ons trommelvlies te schurken. We keken vruchteloos uit naar ’s mans cover van Michael Jackson’s ‘Human Nature’, maar intussen perste zich onhoudbare geeuw naar buiten. Spat de hype hier al als een flinterdunne zeepbal uit elkaar? Vraag het ons volgende zomer nog eens. Goedemorgen trouwens!