(23u20, Marquee) Een straffe die deze Pukkelpopeditie een mooiere stem op de wei spot dan die van Leslie Feist. Magnifiek concert waar de schoonheidsfoutjes enkel in het publiek te zoeken waren.
PLUSWanneer Leslie Feist zingt dan zwijgen de merels in stille bewondering voor deze Canadese nachtegaal. Soms fragiel, soms kordaat, altijd ontroerend; een straffe die deze Pukkelpopeditie een mooiere stem spot op de wei van Kiewit. Feist begeleide zichzelf driftig op gitaar, had een drummer, een percussionist en een meneer omsingeld door keyboards meegebracht, maar de beste bijrollen waren weggelegd voor de jongedames van Mountain Man – drie harmonieuze engelenstemmen, gepokt en gemazeld in naar dennenbos geurende folk.
A Commotion bracht meteen vuur in de set, gevolgd door een smachtend How Come You Never Go There, beiden uit haar laatste worp Metals. Oudere radiohits, zoals een uitgerafeld Mushaboom en het door Boyz Noise ooit tot clubhit gebombardeerde My Moon My Man, werden in een frivool nieuw kleedje gestoken. Toch waren het de recente songs die het meest naar de keel grepen, met op kop The Circle Maried The Line en The Bad In Each Other.
Afgesloten werd er met een rondje gospelsoul, het van Nina Simone geleende Sea Lion Woman. ‘A la prochaine, j’espère’, riep een tevreden Feist de Marquee toe aan het eind. J’espère aussi, Lesie.
MIN
‘Waar is dat feistje?’ stond er een pancarte te lezen, en het leek inderdaad alsof een derde van de tent verloren was gelopen op weg naar de Main Stage, de Boiler Room of de toog. Misschien stond Feist een beetje te laat op de avond geprogrammeerd, als frêle dame letterlijk gesandwiched tussen de gespierde beats van Netsky en Laurent Garnier.
Het YouTube-moment: Dit soort passages beleeft men idealiter met de ogen dicht, niet door het scherm van uw smartphone.
Jonas Boel
