Puberaal geblèr? 5 bands die de stereotypen over emo doorbreken

My Chemical Romance bracht een karikatuur van emo in de mainstream. © My Chemical Romance

Zichzelf krassende tieners die klagen over de ondraaglijke last van het leven omdat hun lief het na twee weken heeft uitgemaakt: dat is zo’n beetje wat de meesten denken bij het horen van het woord ‘emo’. Maar emo ontstond in de eighties als een gerespecteerde zijtak van punk en wordt in de VS al jaren geleden in ere hersteld. Alleen loopt Vlaanderen achter. Maak kennis met 5 bands die – de meeste – emostereotypen doorbreken.

Het tragische verhaal van emo start midden de jaren 1980. De ‘je m’en fou’-attitude van de punkscène begon velen te vervelen, waardoor jonge bands opkwamen die iets anders wilden doen met de lawaaierige esthetiek van punkmuziek. Zo introduceerde Hüsker Dü melodie in het anders agressief klinkende genre, terwijl Rites Of Spring het viscerale geweld van hardcore op zichzelf begon te richten. Rauwe energie, popmelodieën en intens persoonlijke teksten kwamen samen in wat later emo zou genoemd worden. Het genre piekte in de nineties met bands als Sunny Day Real Estate, Mineral, Promise Ring en American Football.

Maar na de eeuwwisseling begon het allemaal mis te lopen. Door bands als My Chemical Romance, Panic! At The Disco en Fall Out Boy kwam emo in de mainstream terecht. Omdat nuance niet goed verkoopt, werd emo gestereotypeerd tot dramatische blèrmuziek gespeeld door eyeliner dragende mannen. Commercialiteit zoog de authenticiteit uit het genre, waardoor ‘emo’ al snel een even hol begrip als ‘hipster’ of ‘millenial’ werd. Emo werd daarbij een voorspelbare act, waardoor het genre nog door weinigen serieus werd genomen.

Maar een dikke vijf jaar geleden begon de Amerikaanse pers terug erkenning te geven aan emo. Ze spotte zelfs een zogenaamde emo-revival, waarbij jonge bands terug nieuw leven blazen in het genre. Maar Vlaanderen pikte deze trend van vernieuwende bands nog steeds niet op, waardoor we heel wat boeiende releases hebben misgelopen.

Daarom: een introductie tot vijf koplopers van de emo-revival:

Joyce Manor: de losbollen

Wil je maar weinig moeite doen om te vatten hoe deze zogenoemde emo-revival klinkt? Luister dan gewoon naar de discografie van Joyce Manor, je doet namelijk nog geen vijftig minuten over hun drie albums. Daarbij verspilt het viertal uit Californië geen seconde: de band ramt de ene riff na de andere uit zijn gitaren, terwijl het perfect mogelijk is om elke zanglijn op het eerste gehoor mee te zingen. Zanger Barry Johnson spuwt lyrics over de minder mooie momenten van het leven: over zuipen, katers, migraines en verveling. Never Hungover Again heet hun derde worp. Geloof daar maar niets van.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Pinegrove: de countryband

Country en emo? Dat klinkt al even onwaarschijnlijk als een gerecht met Cheetos en broccoli. Maar beide combinaties blijken uitermate goed te werken. In februari verscheen het debuut van Pinegrove, een intieme plaat waarop de terughoudendheid die country typeert de emotionele impact van de emomuziek versterkt. Begeleid door banjo’s, slidegitaren en powerakkoorden, legt frontman Evan Stephens Hall zijn ziel bloot. Vooral in single Old Friends zorgt hij voor kippenvel: ‘I should call my parents when I think of them, I should tell my friends when I love them.’ Pinegrove is een van de weinige bands die met zo’n klef gedoe kan wegkomen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

The World Is A Beautiful Place And I Am No Longer Afraid To Die: emo à la Arcade Fire

The World Is A Beautiful Place And I Am No Longer Afraid To Die: de band steekt niet onder stoelen en banken waar ze voor staat. Met zijn onvoorspelbare en uitzinnige liveoptredens, ruime bezetting – de band bestaat uit minstens acht leden – en mix van verschillende genres zoals indie-, post- en math-rock, doet TWIABP met emo wat Arcade Fire zo’n tien jaar geleden met indierock heeft gedaan. De band klinkt heerlijk ongebreideld op haar debuut, waarop een uitgesponnen instrumentatie perfect samengaat met dwingende melodieën.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Hotelier: de nostalgici

Waar bovenstaande bands een unieke twist aan het genre geven, grijpt Hotelier zonder gêne terug naar emo’s hoogdagen. De gepijnigde zanglijnen, de hoekige riffs, de plotse ritmewijzigingen: het klinkt herkenbaar, maar dat wordt hen vergeven door de overtuiging die de band aan de dag legt. Hun jongste album Home, Like No Place Is There bundelt negen intense songs die dienen meegezongen te worden. Op 27/05 jongstleden verscheen Goodness, hun derde plaat waarop de band zo mogelijk nog meeslepender klinkt.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Brand New: de oude rotten

Er is altijd wel een uitzondering op de regel. Brand New is die van de emo-revival. Net in het jaar waarin My Chemical Romance met The Black Parade een slappe karikatuur van emo in de mainstream bracht, piekte Brand New. De New Yorkse band rond Jesse Lacey wierp toen zijn derde album: The Devil And God Are Raging Inside Me, een epische en transcendente plaat waarop vragen over geloof, eenzaamheid, leven en dood niet geschuwd worden. Daarop stond ook single Jesus, misschien wel het beste emo-nummer van de eeuw. ‘Jesus Christ, I’m not scared to die/ But I’m a little bit scared of what comes after,’ bekent Lacey. Het is donkere materie, maar door middel van subtiele en mooie melodieën laat de band steeds voldoende licht binnen.

Het laatste album van Brand New dateert van 2009, maar toch blijft de groep een van de kopstukken van het genre. Hun eerdere albums worden namelijk steeds vaker in de indie-canon opgenomen, en singles Mene en I Am A Nightmare zorgden in respectievelijk 2015 en 2016 voor kleine schokgolven door de emoscène.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Check deze Spotify-afspeellijst voor een greep uit het beste dat emo de laatste jaren te bieden had.

Joshua Migneau

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content