Postpunksensatie Working Men’s Club: ‘Je kunt onmogelijk té cynisch doen over kapitalisme’
Manchester, Londen, Noel Gallagher, Apple, kapitalisme: postpunkband Working Men’s Club gaat hard tekeer, zowel op synths als tegen utter bullshit.
De oer-Britse hypemachine draaide meteen op volle toeren toen het jonge postpunkcombo Working Men’s Club begin 2019 debuteerde met de single Bad Blood. Maar de inkt op hun platencontract was nog niet droog of er vormden zich al creatieve breuklijnen tussen zanger Syd Minsky-Sargeant en de andere leden. De aan oude synths verslingerde Minsky-Sargeant nam het roer in handen en speelde met drie nieuwe rekruten hun titelloze debuutalbum in.
Het verhaal gaat dat het allemaal begon toen je zes jaar geleden ondersteboven was van de allereerste band die je ooit hebt zien optreden, Fat White Family.
Syd Minsky-Sargeant: Utter bullshit. Ten eerste was Fat White Family niet mijn eerste optreden. Ten tweede, zó goed vond ik ze niet. De groep zat toen nog volop in haar heroïnefase en teerde vooral op chaos en provocatie. Het was mijn moeder die me meegenomen heeft naar die show. Zij was de fan, niet ik. Anyway, intussen zijn Fat White Family-frontman Lias Saoudi en ik goede maatjes en hebben we samen getourd.
Als het niet Fat White Family was dat je van het muzikantenleven deed dromen, wie dan wel?
Minsky-Sargeant: Toen ik vier was, raakte ik verslingerd aan de best of van David Bowie die mijn pa altijd in de auto speelde. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn favoriet Under Pressure was, die hitsingle met Queen. (lacht) Een jaar later ben ik gitaar beginnen te spelen en teksten te schrijven.
Er is volgens mij een rechtstreeks verband tussen de almaar stijgende vastgoedprijzen en de recente teloorgang van magazines als NME en Q.
Syd Minsky-Sargeant
‘Een pen, een notitieboekje en niets omhanden hebben: dat zijn de drie vereisten om poëzie te maken’: weet je van wie die uitspraak is?
Minsky-Sargeant: Zegt me niks. Oscar Wilde of zo?
De notoire punkdichter John Cooper Clarke, naar wie je een song hebt genoemd.
Minsky-Sargeant: Vooral omdat hij naast een geweldig dichter ook een belangrijk boegbeeld voor Manchester en het noorden van Engeland is. Een overlever, een plantrekker, die er dan wel uitziet alsof hij elk moment de pijp uit kan gaan, maar evengoed de gelukkigste mens ter wereld is. Hij is ondertussen de zeventig gepasseerd en voor hij het bijltje erbij neerlegt, moest er toch iemand een song over hem geschreven hebben, vond ik. (lacht)
In White Rooms and People zing je: ‘Dawn, a new day, and old age, come for me.’ Kijk je als achttienjarige al uit naar je oude dag?
Minsky-Sargeant: Integendeel! Veel om naar uit te kijken is er niet, hè? Uit de eerste line-up van de band heb ik al enkele vrienden verloren aan de ruzies die begonnen vlak nadat we ons platencontract getekend hadden. En dat zal er in de toekomst niet beter op worden. Neem nu alle groepjes uit Manchester die zich in de gunst van de Londense platenbonzen proberen te spelen door te doen alsof ze een doorslagje van The Fall zijn. Is dat echt wat we nú nodig hebben? Iedereen zit vast op hetzelfde doodsaaie spoor, omdat we geleefd worden door megaondernemingen als Apple. Begin september verloren die in één dag 180 miljard dollar op de beurs en ze haalden gewoon eens de schouders op. Fucking pervers. Met zoveel rijkdom en macht in de handen van enkele bedrijven is sterfelijkheid een soort gimmick geworden. Dat zie je goed aan hoe onze regering met de coronacrisis omgaat. (foetert) Kapitalisme, je kunt er onmogelijk té cynisch over doen.
Draag je daarom op het podium vaak een T-shirt waarop in grote letters ‘socialism’ staat?
Minsky-Sargeant: Dat spreekt voor zich, niet? (raakt op dreef) De platenfirma’s komen Londen niet meer uit, maar de enige groepjes die nog in Londen ontstaan, zijn die van kids uit de upper middle class die alleen maar songs schrijven over de mondaine shit in hun rijkeluisleven. Want behalve die pretentious posing cunts kan niemand het zich nog permitteren om in Londen te wonen . Zelfs onze ooit zo geroemde muziekjournalistiek gaat eraan kapot. Er is volgens mij een rechtstreeks verband tussen de almaar stijgende vastgoedprijzen en de recente teloorgang van magazines als NME en Q. Wie zich niet wil verlagen tot pure clickbait belandt gewoon in de goot.
Jullie waren bijna in het voorprogramma van Noel Gallagher beland, in de grootste zaal van Manchester.
Minsky-Sargeant: Op zijn persoonlijke verzoek, inderdaad. Die shows zijn niet doorgegaan wegens je-weet-wel-wat. Misschien maar goed ook. Gallagher stemt tegenwoordig op de fucking Conservatieven, en al die opgeblazen mannen in de muziekindustrie met hun neus vol cocaïne, dat is mijn wereldje niet. Ik maak geen muziek om me omhoog te slijmen richting gigantische commerciële roem.
Liever een gigantische commerciële afgang?
Minsky-Sargeant: Ik heb niks te verliezen. Ik woon nog altijd bij mijn ouders en heb geen nagel om aan mijn gat te krabben. Een flop zou me niks uitmaken. Er ligt thuis al een volgende plaat klaar en die is sowieso beter dan deze.
Working Men’s Club
Uit op 2/10 bij Heavenly Recordings.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Working Men’s Club
Opgericht in 2017 door zanger Syd Minsky-Sargeant (vooraan op de foto) aan het muziekcollege in Manchester.
Genoemd naar een voormalige arbeiderscoöperatie in West-Yorkshire.
Debuteert begin 2019 met de single Bad Blood.
Tekent bij Heavenly Recordings, het label waarop King Gizzard & The Lizard Wizard, Baxter Dury en Mattiel zitten.
Voor fans van LCD Soundsystem, Fat White Family, New Order en Cabaret Voltaire.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier