Rauwe gitaarenergie met dat tikkeltje extra zwaaide het voorbije jaar de plak in Engeland.
De ‘post’ in postpunk is eigenlijk een plus. Punk was simpel, rauw en primitief. Maar in die amateuristische energie – een reactie op de steeds meer intellectualistische rockers die de sixties hadden overleefd – schuilde ook een zwakte. Punk werd een formule. Verschillende bands adopteerden eind jaren zeventig de doe-het-zelfethiek en de raw power van punk, maar verlieten het pad van de drie-en-een-halfakkoorden en garagerocksimplismen. Het resultaat was postpunk. Punk plus dub en reggae, zoals The Slits en Public Image Ltd. Punk plus synths, zoals Wire of Suicide. Punk plus Afrikaanse percussie, zoals Liquid Liquid en 23 Skidoo.
In 2021 zagen we de postpunk andermaal nieuwe gedaantes aannemen. Zo was er de punk plus spoken word van Dry Cleaning op hun debuutalbum New Long Leg. De surrealistische, laconiek gedebiteerde teksten van zangeres Florence Shaw werden volop geprezen, net als hun talent voor hypnotiserende hooks. Black Midi, die het voorbije jaar hun tweede album Cavalcade uitbracht, en het met Bright Green Field debuterende Squid kunnen we dan weer catalogiseren onder punk plus eclectische progrock. Het stuitert, het schuurt, het valt uit elkaar en klit weer samen en het verveelt geen seconde. Opvallend: beide bands delen met Dan Carey dezelfde producer. De man die eerder releases van M.I.A., Kae Tempest en Bat For Lashes in goede banen leidde, hanteert op zijn label Speedy Wunderground enkele regels die perfect in het punkethos passen. ‘Alle opnames gebeuren op één dag’, bijvoorbeeld. Of ‘overdubs worden beperkt tot een minimum’. En onze favoriet: ‘ Speedy Wunderground records will not be slow‘. Geen wonder dat hij de aangewezen knoppenman is voor jonge, onstuimige gitaargroepjes. Want ook Black Country, New Road en Goat Girl, nog twee Britse bands die gretig het terrein van de postpunk verkennen, gingen met Carey in zee voor hun in 2021 verschenen albums. En dan waren er nog Idles en Shame, intussen haast veteranen in het genre, die de voorbije twaalf maanden eveneens de punkspirit springlevend hielden in het land van Boris en Brexit.
Hoe moeten we deze trend noemen? Postpostpunk? De new wave van de postpunk? Pluspunk? De postpunkbuzz gaat in ieder geval nog niet meteen liggen. Houd de vier kerels uit Leeds van Yard Act maar in de gaten. ‘ The overload of discontent / The constant burden of making sense / It won’t relent, it won’t repent‘, zingen ze tijdens hun in september verschenen, op een pingpongbaslijn geënte single The Overload. In januari verschijnt hun debuut al. Laat die plusjes maar komen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier