De aanwezigheid van het Britse Portico Quartet op Cactus getuigde op zijn zachtst gezegd van een avontuurlijke programmering.
PLUS: Ietwat abstracte, instrumentale muziek van een groep waar slechts weinig festivalgangers mee vertrouwd zijn? En dat overdag, onder een loom makende middagzon? De aanwezigheid van het Britse Portico Quartet op Cactus getuigde op zijn zachtst gezegd van een avontuurlijke programmering.
Voor wie de drie platen van de Londenaars niet kent: stel je Aphex Twin voor met een live-instrumentatie of Radiohead ten tijde van ‘Kid A’ en zónder Thom Yorke. Portico Quartet drijft op een strakke, polyritmische groove, afkomstig van een drummer die zijn akoestische kit combineert met elektronische beats, een gedreven contrabassist en een hang-speler (een hang is een bijzonder percussietuig dat een aan gamelan verwante sound voortbrengt) die ook het klavier van een elektrische piano beroert. Tot slot was er ook nog een saxofonist wiens ijle, ambient-jazzklanken occasioneel deden denken aan Jon Hassell.
Samen maakten ze kleurrijke elektro-akoestische muziek die niet altijd even licht verteerbaar was, maar wel tot de verbeelding sprak.
MIN: De composities van het Portico Quartet zouden ’s avonds in een kleine club wellicht beter tot hun recht zijn gekomen dan overdag tijdens een openluchtfestival. Nu werden ze door heel wat toeschouwers als achtergrondmuziek beschouwd. Zonde.
HOOGTEPUNT: viel moeilijk te isoleren. Het concert verliep als één lange trip.
QUOTE: De leden van Portico Quartet lieten enkel hun instrumenten spreken.
Dirk Steenhaut
