Het Amerikaanse Perfect Pussy klonk perfect ‘verkeerd’. Dat verschillende toeschouwers afdropen, kunt u als applaus beschouwen. Geen muziek voor zwakke gehoorgangen.
Plus: Door diehards die een totalitair beslag leggen op het begrip ‘punk’ wordt vaak lacherig gedaan over deze ‘hipsters’. Inderdaad, Perfect Pussy wijkt af van traditionele vormen. Dat wist u al toen zangeres Meredith Graves een beetje verlegen in een witte tutu het podium opkwam. Maar de punkballerina ontpopte zich tot speerpunt van een enorm gelaagd en op het eerste zicht smerig noiseoffensief. Dat bestond uit de drum van Garret Koloski, de basgitaar van Greg Ambler en de gitaar van Ray McAndrew, die op de geluidsmuur van toetsenist Shaun Sutkus en de kreten van Graves botsten. Die verschillende instrumenten leken constant met elkaar om meer ruimte te vechten, maar toch was er meer aan de hand dan een simpele chaosexplosie.
Onder alle kracht en snelheid van nummers als ‘IV’, ‘Advance upon the real’ en ‘Interference Fits’ gingen er namelijk twinkelende akkoorden en zonnige melodietjes schuil. Ook was Graves over het algemeen niet te verstaan, maar sneden haar schijnbaar eruit geflapte bekentenissen bij het wegvallen van de mannelijke geluidskrachten als machetes door een klankoerwoud. “Ha ha ha, I deserve to be hurt like that”, ook u dacht het toen u erbij stond. Perfect Pussy en hun nieuwe plaat ‘Say Yes to Love’ proberen u niet te choqueren met duisternis, maar staren provocerend hard in het erachter schuilgaande licht.
Min: Eigenlijk hoort dit onder ‘plus’, maar het weinige volk dat aanwezig was, kon het geen volle veertig minuten uithouden.
Hoogtepunt: de verlegen lachjes van Graves tussen de geluidsexplosies.
Sebastian Roth
