Patti Smith en de Belgen van Oscar And The Wolf, Novastar, Intergalactic Lovers en Girls in Hawaii namen het podium van de Lokerse Feesten in op dag vier. Met rock-‘n-roll en zwijmelende indie-r&b als grootste wapens.
‘Happy 40th anniversary. May you have 440 more!’, riep Patti Smith (***1/2) ons om iets na tienen toe op de Grote Kaai. Met de peetmoeder van de punk – die op haar 67ste dan wel grijze haren heeft gekregen, maar nog geen van haar punkpluimen is verloren – stond na Neil Young al de tweede levende legende in even veel dagen tijd op het podium van de Lokerse Feesten.
Punk op grootmoeders wijze
Patti Smith en haar band misten aanvankelijk evenwel een dosis scherpte. ‘Dancing Barefoot’, ‘Redondo Beach’ en ‘Fuji-San’ werden nogal mak vertolkt, door een zangeres die zich onkarakteristiek gedeisd hield en een groep die zich te vaak in de achtergrond verstopte.
Een stuk bezielder klonk ‘My Blakean Year’, een song die goed laat horen waar iemand als PJ Harvey haar mosterd vandaan heeft gehaald. “Mercy has a human heart, pitty a human face / Love a human form of defy, peace a human dress”, zong La Smith.
Het venijn zat in de staart. ‘Because The Night’ – geschreven door Bruce Springsteen, maar tot een classic rock-klassieker verheven door Smith – was nog een toegankelijke meezinger, maar ‘Horses’ was proza in punkvorm, en ‘Gloria’ en ‘Banga’ waren brokjes rafelende riff-‘n-roll.
Mick Jagger noemde Patti Smith ooit een poseur, maar ze is juist op haar best als ze grote boodschappen uitspuwt. ‘We don’t need bombs and missiles, this is our only weapon’, gromde ze, met haar elektrische gitaar in de lucht zwaaiend. ‘It’s the weapon of rock-‘n-roll!’ Het onvermijdelijke ‘Rock N Roll Nigger’ werd ingezet, terwijl Smith de snaren van haar gitaar af rukte. Het was punk op grootmoeders wijze. En dat is, zoals u weet, nog altijd de beste wijze.
Weekend op woensdag
Behalve Patti Smith stonden er woensdag uitsluitend Belgen op de affiche. Openingsact Girls in Hawaii (***) bijvoorbeeld, dat glasheldere popsongs (‘Not Dead’, ‘Misses’) kruiste met Radiohead-melancholie (‘Connections’) en dEUS-distortion, om af te ronden met een noiserock-uitspatting genaamd ‘Flavor’.
Aan enthousiasme geen gebrek bij Lara Chedraoui en haar Intergalactic Lovers (**1/2), die het publiek omstreeks half negen probeerden op te hitsen met ‘Northern Rd.’ en ‘Shewolf’, maar die naast oerdegelijke singles (zie ook ‘Islands’ en ‘Delay’) iets te weinig memorabele songs in huis hadden om dat een uur lang te doen lukken. “Ik wil meer beweging zien”, zei Chedraoui. “Het is tenslotte weekend, toch? Ah nee, het is woensdag. Bon, vanaf nu mag er gedanst worden op woensdag!”
Novastar (**1/2) kreeg de eer om na Patti Smith het podium in te palmen, en deed dat met een gezonde mix van oud en nieuw werk. Maar op ‘Light Up My Life’ na – door gelegenheidsbassist Pascal Deweze voorzien van beeldige backings – overtuigde het nieuwe werk maar moeizaam, vanwege meer sfeer dan songs. Zelfs toen Joost Zwegers – hyperkinetisch als altijd – op het einde teruggreep naar ‘Because’ en ‘Wrong’, bleef de echte apotheose uit.
Overdaad kan geen kwaad
Van alle Belgen overtuigde afsluiter Oscar And The Wolf (****) het meest. We schreven het al nadat ze The Barn op een ontiegelijk vroeg uur omgeploegd hadden op Rock Werchter: Max Colombie en de zijnen kunnen hoofdpodia aan. En kijk, een maand later werd het bewijs geleverd op de Grote Kaai in Lokeren.
De zwijmelende indie-r&b van Oscar And The Wolf werkte uitstekend bij maanlicht. “By the moonshine you glow in the dark, come dance with me”, klonk het toepasselijk in ‘Moonshine’, een pianoballade uit de beginjaren van de band, ingezet als enige antigif tegen de synthstorm.
Mooi, maar als deze jongens iets aangetoond hebben, dan is het wel dat het vroeger niet altijd beter was. Oscar And The Wolf sprong nooit echt uit de band met de Bon Iver-folk uit zijn vroege dagen. Dus werd het schip eerder dit jaar met ‘Entity’ radicaal van koers veranderd. De bestemming: een glamoureus paradijs met plastic palmbomen, waar het aanvaard is om glitterpakjes en hoog opgetrokken Adidassokken te dragen, waar Jennifer Lopez en Fatman Scoop geregeld door de speakers schallen en waar het alleen maar confetti regent.
Ja, Oscar And The Wolf flirtte in Lokeren met de overkill. Maar een béétje overdaad kon geen kwaad, want de muziek zelf zat boordevol subtiliteiten: spaarzaam gitaargetokkel in ‘Dream Car Ocean Drive’, dromerige vocalen in ‘Undress’ en ‘Princes’ en bescheiden beats in ‘Strange Entity’. Méér van die vreemde entiteitjes op de volgende plaat, en Max Colombie en band mogen hun plastieken palmboompjes op de grote buitenlandse podia gaan planten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier