Patrick Watson @ AB: Een uit de kluiten gewassen circusorkest

© epa

Met zijn hoge, soepele tenorstem, die afwisselend naar wijlen Jeff Buckley en Antony Hegarty verwijst, is Patrick Watson een graag geziene gast op de Belgische podia. Ook in de AB werd de Canadees weer warm ontvangen. Het werd een prachtig kamerpopconcert vol muzikale hoogstandjes.

DA GIG: Patrick Watson in AB, Brussel op 26/10.
IN EEN ZIN: Het ene moment creëerde de groep een geluidsmuur die tegen zware aardbevingen bestand leek, het andere koos ze voor zoveel intimisme dat het leek alsof ze in een lift stond te spelen.
HOOGTEPUNTEN: ‘Man Like You’, ‘Into Giants’, ‘Luscious Life’, ‘Adventures in Your Own Backyard’..
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “Brussel is een te gekke stad. De avonden die we hier doorbrengen zijn altijd hoogst memorabel.”

In zijn eigen land is de 33-jarige Watson al enkele jaren een ster. Dat is niet zo vanzelfsprekend, want zijn muziek, met invloeden uit klassiek en cabaret, is ingenieus gearrangeerd, bevat avantgardistische ingrediënten en dobbert dus niet meteen op de mainstream. Patrick Watson mag dan wel als uithangbord dienst doen, eigenlijk verwijst zijn naam naar een vijfkoppige band die uitsluitend uit topmuzikanten bestaat. Samen geven ze de songs steevast een originele en verrassende muzikale invulling, zodat je als luisteraar voortdurend geprikkeld blijft.

De goedlachse, immer sympathieke Watson blijkt vooral bij een Franstalig publiek in de smaak te vallen. Wellicht was het daarom dat hij tussen de songs door een niet altijd even makkelijk verstaanbaar Québécois hanteerde. De man is tenslotte afkomstig uit Montréal en kan zich bij communautaire spanningen dus wel het een en ander voorstellen. Het concert speelde zich af in een intimistische maar schaars belichte setting, met lampjes die brandende kaarsen suggereerden en twee rijen ronde, doorzichtige projectieschermen. Mooi voor wie vlakbij het podium stond, maar een beetje sneu voor zij die zich achterin de zaal of op één van de balkons bevonden.

Film zonder beelden
De groep putte vooral uit haar eerder dit jaar verschenen, vierde cd ‘Adventures in Your Own Backyard’, al kwamen ook platen als ‘Close to Paradise’ en ‘Wooden Arms’ mondjesmaat aan bod. Patrick Watson begon de set behoedzaam en ingetogen aan de piano met ‘Lighthouse’, dat uitmondde in een crescendo, veroorzaakt door de viool van Melanie Belair en een pittige mariachitrompet. Het kolkende ‘Blackwind’ klonk al even meeslepend, waarna het tempo werd opgedreven met het theatrale ‘Step Out For A While’. ‘Quiet Crowd’, een sober gecroonde ballad met naar Erik Satie lonkend toetsenwerk, baadde in een haast klassieke grandeur, terwijl je met het instrumentale ‘The Things You Do’ een film zonder beelden kreeg voorgeschoteld.

De muzikanten speelden op een subtiele manier met licht en schaduw en ook al was de teneur niet zelden melancholisch, depri werd het nooit. De nummers werden door Robbie Kuster van bijzonder inventief drumwerk voorzien en tijdens ‘Words in the Fire’ of het wervelende ‘Luscious Life’ trok het gezelschap een geluidsmuur op die zelfs tegen aardbevingen bestand leek. Tegelijk creëerde Patrick Watson het nodige reliëf in de set door enkele fraaie rustpunten in te bouwen. Zo liet hij zich in ‘Man Like You’ enkel begeleiden door Simon Angell of akoestische gitaar en Kuster op zingende zaag. De heren stonden hier op één vierkante meter dicht bij elkaar, alsof ze in een lift musiceerden. Een soortgelijk kunstje, maar dan met zijn vijven, demonstreerden ze in het speelse, folky ‘Into Giants’. Een even simpele als briljante ingreep. ‘Big Bird In A Small Cage’ bracht Watson in zijn eentje aan het klavier. Toen hij, naar het einde toe, het publiek tot meezingen uitnodigde, gaf hij slechts één regieaanwijzing: “Make it crazy.”

Giechelbuien
De Canadezen verstonden de kunst elementen te combineren die, althans op papier, niet samen hoorden, maar op het podium toch een verbluffende chemische reactie uitlokten. Het opvallendst gebeurde dat tijdens ‘Adventures In Your Own Backyard’, een song met twee snelheden, waarin de groep deed denken aan een uit de kluiten gewassen circusorkest: een rammelende beat, een statische trompet en een krassende , dissonante gitaar die derailleerde als in de beste Captain Beefheart-traditie.

Tijdens de bissen konden we ons, afgaand op het niveau van zijn grapjes en de ongecontroleerde giechelbuien halverwege ‘Where The Wild Things Are’, niet van de indruk ontdoen dat de zanger iets te diep in het glas had gekeken. Dat kon de pret echter niet drukken, zeker toen de helft van de groep de zaal indook om daar, onversterkt en samen met het publiek, ‘Man Under the Sea’ te zingen. We hadden Patrick Watson eerder al iets soortgelijks zien doen, maar de truc bleek nog steeds te werken. Al bij al een fijne avond met een getalenteerde band die bewees dat je ook succes kunt hebben zonder per se de gemakkelijkste weg te kiezen.

Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Lighthouse / Blackwind / Step Out For A While / Quiet Crowd / Man Like You / Into Giants / The Things You Do / Tracy’s Waters / Big Bird In A Small Cage / Words In The Fire / Luscious Life / Adventures In Your Own Backyard / Noisy Sunday // Je te laisserai des mots / Where The Wild Things Are // Man Under The Sea.


Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content