De Schots-Italiaanse posterboy Paolo Nutini, die de Marquee mocht afsluiten op de eerste Pukkelpopdag, had last van grootheidswaanzin.
Vorst Nationaals en O2 Arena’s: dat zijn het soort zalen dat Paolo Nutini voortaan vult. Dat hij op Pukkelpop een headlinerslot toebedeeld kreeg – in de Marquee weliswaar -, mocht dus niet verbazen. Dat de tent niet afgeladen vol zat voor deze Schotse posterboy met Toscaans bloed misschien wel.
Badend in bombast
‘Scream hallelujah!’, maande de Schot meteen aan in de openingstrack, die door een negenkoppige band – inclusief blazers en backingvocalisten – werd opgefunkt. Of liever: opgefokt, want de soulrock van Nutini had een uur lang last van grootheidswaanzin.
Het Springsteeniaanse Jenny Don’t Be Hasty (met op het einde een veel te snel afgerateld fragmentje New Shoes), de Kings of Leon-achtige softrocksongCherry Blossom: het klonk ons allemaal wat te pompeus. Zelfs de ballads die Nutini in de tweede sethelft bovenhaalde (No Other Way, Iron Sky, Candy) baadden in bombast.
Charlie Chaplin
Oké, de hysterische vrouwen in het publiek aanbaden Paolo Nutini nog steeds even hartstochtelijk – ‘Paolo, you’re as sweet as candy in the iron sky’, luidde het op een pancarte. En oké, Nutini toonde ook nu weer over een indrukwekkende longinhoud en een stel door de bijtende liefde geraspte stembanden te beschikken.
Maar deliveren als headliner? Daar slaagde Nutini niet in. Geen Charlie Chaplin – hij werd op het scherm geprojecteerd toen diens befaamde Great Dictator-speech geciteerd werd tijdens Iron Sky – die daar nog iets aan kon veranderen. Hallelujah nog aan toe.
Het beeldverslag van de set van Paolo Nutini vind je hier
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier