Met zijn zevende album ‘Mahal’ onderpresteert Toro y Moi wederom op charmante wijze

2 / 5
© National
2 / 5

Titel - Mahal

Artiest - Toro y Moi

Genre - Psychpop/funk

Label - Dead Oceans

Een lp die hem definitief op de kaart zet, heeft Toro y Moi nog niet gemaakt. Toch koesterde je voor deze zevende poging weer terechte hoop.

Dat je multi-instrumentalist en producer Chaz Bear in de twaalf jaar na zijn debuut nog steeds niet bent afgevallen, komt omdat hij in die tijd altijd prima zijn weg wist te vinden tussen wazige synth- en samplepop, goedmoedige lofi-discofunk en psychedelisch opkrullende indierock.

Ook in zijn sociale commentaar of de verdrijving van persoonlijke narigheid helt Bear/Toro doorgaans meer over naar nuance dan naar gemeenplaats. Maar in tegenstelling tot The Weeknd – met wie Bear al samenwerkte – stootte hij niet door naar megasterniveau. Hij mist er de opdringerigheid voor, de wil om zelfs zijn meest dansbare nummers los te weken van de knusheid van een dampende kop thee.

© National

De gemoedelijke partyvibe die het nummer Freelance drie jaar geleden nog uitstraalde, is op het braaf pruttelende Mahal compleet afwezig. Bear realiseerde een lang gekoesterde wens door zijn deur te openen voor andere muzikanten zoals Ruban Nielson (Unknown Mortal Orchestra), Alan Palomo (het alias van chillwavebuddy Neon Indian) en de Mattson 2-broers Jonathan en Jared.

De introductie is alleszins potig: over de instrumentale breakbeatrocker The Medium smeert Nielson een kraaiende gitaarpartij uit. Maar dat stof gaat snel liggen, want daarna fladderen sax en fluit in vredige zondagmorgenstemming over Goes By So Fast. Al even loom in de zetel gedrapeerd ligt The Loop, waarin een spacey elektrische gitaar naar The Isley Brothers reikt maar zich daarbij niet al te moe maakt.

Dat onderpresteren heeft zeker zijn charme. Postman gaat te rade bij Ian Dury voor een portie droge, laconieke funk. Clarity knoopt een vlechtje met bossanova en funk en profiteert van de tweede stem van de Oostenrijks-Iraanse zangeres Sofie Royer.

Maar het lp-concept van een rondrijdende Filipijnse jeepney (Bears moeder is van die eilandengroep afkomstig) waarvan de radio opbeurende muziekjes verspreidt, werkt niet. Startende of draaiende motorgeluiden, brokjes muziek alsof iemand de frequentieband afzoekt: die geintjes maken een rommelige indruk. Om van gepruts zoals Last Year en Mississippi nog te zwijgen, of de ongelukkige keuze om het prima, door gretig drumwerk ingeleide Days in Love helemaal in de staart weg te stoppen.

Poging acht dan maar.

Streamtips: The Medium // Goes By So Fast // Clarity

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content