Noem Tristan niet meer de Vlaamse Melanie De Biasio

Op haar langverwachte debuutalbum breekt Tristan met het verleden. De tumultueuze relaties en jazzreferenties zijn voortaan geschiedenis. ‘Als ik nu ingewikkelde notenkakkerij hoor, zucht ik eens diep.’

‘En toen was ik… in de war.’

Isolde Van den Bulcke blijft even stil, terwijl ze verstrooid door haar frappuccino roert. De zangeres die al enkele jaren als Tristan de raakvlakken tussen synthpop, jazz en ambient verkent, heeft ons net verteld over haar eerste ontmoeting met het lief met wie ze tegenwoordig in Antwerpen woont, en die tijdens ons gesprek druk in de weer is met melkschuim en stoom: Noah Melis, lid van het surrealistische electronicatrio Borokov Borokov en mede-eigenaar van Me & My Monkey, de koffiebar waar we onze voeten onder tafel schuiven.

Maar dit interview gaat niet over Melis. Of over haar vorige relaties. Al is dat laatste een beetje raar: de aanleiding voor ons gesprek is Wellif, het langverwachte debuutalbum waarop Van den Bulcke de naschokken van twee relaties van zich af schrijft. Maar daarover praten in de pers ligt toch moeilijk. ‘Ik had niet verwacht dat ik ooit een “relatieplaat” zou maken’, klinkt het. ‘Met liefdesliedjes en zo. Vroeger verstopte ik me in mijn teksten graag achter artistieke vaagheid en verschillende interpretaties, maar deze keer zijn ze dus voor het overgrote deel autobiografisch geworden.’

Ik ben lang een kameleon geweest. Ik paste me zo aan anderen aan dat ik uit het oog verloor wie ik was.

Haar relatie met drummer Lander Gyselinck (Stuff, Beraadgeslagen) was zeer publiek. Begin 2019 gaven ze samen zelfs een interview in Humo. De relatie met Maarten Devoldere van Balthazar die erop volgde was minder algemeen bekend, al schemerde er het een en ander door in de interviews die Balthazar vorig jaar gaf naar aanleiding van hun album Sand. We mogen het wel vermelden, maar verder wil Van den Bulcke geen bijzonderheden of details kwijt over haar amoureuze verleden met beide muzikanten. En toch schreef ze er onverbloemd een plaat over.

Tristan: Ik weet het, en daarmee maak ik het niet alleen jou maar ook mezelf knap lastig. Maar bekijk het zo: zij hebben er niet om gevraagd om onderwerp te zijn van die songs. En mochten ze geen ‘publieke’ figuren zijn, dan zou niemand een fuck geven over wat er precies gebeurd is. Toch? Daarbij: het is mijn verhaal, niet dat van hen. Het is mijn waarheid, mijn pijn, mijn perceptie van bepaalde momenten. Dat verwerkingsproces heb ik al in mijn songs gestoken. Om nu nog eens uitgebreid te gaan vertellen welk zinnetje al dan niet over welke persoon in welke context gaat, dat zou ik eerlijk gezegd van de pot gerukt vinden.

In het interview dat je drie jaar geleden samen met Lander gaf, zei je: ‘Ik heb er geen probleem mee om onze relatie vast te leggen in onze muziek, op Instagram of in videoclips’. Kijk je daar nu anders naar?

Tristan: Eigenlijk niet.

Uit vorige interviews leerden we dat je in Gent ooit hebt samengewoond met Devoldere en zijn toenmalige lief Sylvie Kreusch. Ben je niet bang om op deze manier de speculatie alleen maar te voeden?

Tristan: Speculatie is er in bepaalde kringen sowieso al, daar heb ik toch geen vat op. Ik wil gewoon érgens een lijn trekken, voor mezelf en uit respect voor anderen.

Het album kreeg in de perstekst de ondertitel ‘a story about love and growth’ mee.

Tristan: De plaat gaat over mijn groei als mens en als artiest – groei in de breedste zin van het woord. Ik ben zeer lang een soort kameleon geweest. Iemand die zich aanpaste aan het beeld dat ik dacht dat anderen van mij hadden. Dat ging zo ver dat ik uit het oog verloor wie ik was of wilde zijn. Elke opmerking over hoe ik eruitzag of over hoe ik met mijn muziek bezig was, kwam keihard binnen en maakte me enorm onzeker. En al helemaal wanneer je met iemand samen bent met een sterk karakter, die heel goed weet waar hij mee bezig is. Ik zette anderen op een pedestal en hield intussen de schijn hoog. Afwijzingsangst, zo weet ik nu.

‘I transformed from a blushing girl to someone sinister’, zing je in Hellballad.

Tristan: Dat is zo’n momentopname. Of neem nu ‘je bent zo matuur’, iets dat ik op een bepaald moment vaak te horen kreeg. Dan ging ik hard mijn best doen om daaraan te beantwoorden. Té hard. Terwijl ik een jonge, zoekende twintiger was, en zo’n opmerking me eigenlijk intimideerde. Dus dronk ik mezelf moed in en stelde ik me aan, wat alles alleen maar erger maakte. Wat ik zeg in Human Allergy, ‘talking loud when I’m drunk/ losing beauty, losing money’, is waar, hè!

In een interview uit 2018 zeg je: ‘Dat doe ik nu met Tristan: zoeken naar de eerlijkste vorm van mezelf.’

Tristan: Echt? Dat is heel confronterend. Omdat ik op dat moment waarschijnlijk helemaal niet trouw aan mezelf was. Ik had het gevoel dat ik me constant moest bewijzen. ‘Het moet interessant zijn, virtuoos. Ik ben niet zomaar een zangeresje, ik kan meer, ik ben cool en intellectueel genoeg’, zulke dingen. Maar als ik nu ingewikkelde notenkakkerij hoor, dan zucht ik eens heel diep. (lacht)

Is de Tristan van nu dan de eerlijkste versie van jezelf? Want daar komen tegenwoordig pruiken bij kijken. Op je Instagram ben je het ene moment de zwoele vamp, het andere counter je dat met onflatterende poses of filters.

Tristan: Die knipoog, dat is wie ik ben. Het is gewoon leuk om af en toe de vamp te spelen. Niemand vraagt me dat. Ik doe het niet om iets te bewijzen, ik doe het voor mezelf. Soms zelfs wanneer ik hier achter de toog koffies sta te serveren. (lacht) Allez, een beetje toch, want ik ben vooral een zeer luie vamp.

We moeten het over seks hebben. Want die is expliciet aanwezig op Wellif. In Muscle, bijvoorbeeld: ‘You took lessons in making love/ Now you can fuck me with a graduated heart’…

Tristan: Kom, dat is toch een keigoeie! (lacht)

Wacht, ik was nog niet klaar. In Wildmouth zing je: ‘I get myself wet so you can keep playing pretend/ It’s not self-love, it’s what I think I’m worth’.

Tristan: Voor alle duidelijkheid, Wildmouth gaat niet over iemand in het bijzonder. Het is een karikatuur van aspecten die ik onaantrekkelijk vind bij een man. Vroeger durfde ik nauwelijks te praten over seks. Ik ben op jonge leeftijd ontmaagd, en kwam daardoor heel snel in een patroon terecht waarin ik nooit voor mezelf opkwam op seksueel gebied. Ik besefte dat destijds niet, maar ik zat helemaal geblokkeerd op dat vlak. Ook fysiek, maar dankzij therapie heb ik die knoop in mijn lijf ontward. Tijdens het schrijfproces van deze plaat heb ik veel gehuild, maar ook een seksuele bevrijding gevoeld.

Je zingt nu zelfs over voortijdige ejaculatie. Grof.

Tristan: Ja, dat is blijkbaar het ergste wat je een man kan verwijten. Serieus, jongens? Fuck off. Het aandeel van de man in de orgasmekloof mag toch ook eens besproken worden? In r&b en hiphop gaat het altijd over de zotste en de geilste zijn, ik wilde eens het omgekeerde doen.

Het aandeel van de man in de orgasmekloof mag toch ook eens besproken worden?

In de clip bij Isuk zien we je dan weer als een soort halfnaakte elf, terwijl er een rivier van menstruatiebloed tussen je benen stroomt.

Tristan: Ik ben daar inderdaad halfnaakt, maar ik vind het een zeer sereen beeld. Eerder sensueel dan seksueel, totaal niet provocerend. Of wel? Omdat menstruatie taboe is? Van zulke dingen word ik heel triest of boos. Net zoals over het feit dat er 21 procent btw rust op menstruatieproducten, alsof een tampon een luxeproduct is. Isuk gaat over dat soort discriminatie, maar vooral over vrouwelijke kracht, over empowerment. Het is mijn meest geëngageerde song tot nu toe, en ik wil er in de toekomst nog meer schrijven.

Er zit ook een heel cheesy saxofoonsolo in op het eind.

Tristan:(trots) Goed, hè? Het is trouwens geen echte solo, het is een YouTube-fragment van saxofonist Michael Brecker dat ik helemaal heb verknipt in Ableton.

Heb je tegenwoordig nog het gevoel dat je moet bewijzen dat je ‘meer dan een zangeresje’ bent?

Tristan: Goh, het strebertje in mij is niet meer zo aanwezig. Of toch niet altijd. Maar ik kan me wel nog altijd ergeren wanneer ik me meng in een gesprek tussen mannelijke muzikanten – die niet per se weten dat ik zelf muziek maak – en niet serieus genomen word. En dan heb ik het over de jonge generatie, hè, niet over vijftigers of zestigers. Het is blijkbaar nog áltijd vreemd dat je als vrouw ook een grote nerd kan zijn met een absurde interesse in synthesizers en productie. (glimlacht)

Het donkere, industrieel beukende Hellballad was de eerste single uit Wellif. Een statement?

Tristan: Jazeker. Wat dan weer een vertekend beeld geeft, want het is toch vooral een rustige plaat geworden met veel ballads. Maar aangezien het emotioneel zo turbulent was, had ik dat zelf niet door. Maar de jazz is er wel bijna helemaal uit, toch?

Je klinkt niet meer als ‘de Vlaamse Melanie De Biasio’, zoals je drie jaar geleden in dit blad werd genoemd.

Tristan: Dankjewel, hoor, die vergelijking achtervolgt me nog steeds. Eind augustus speelde ik in Gent en de persoon die me aankondigde rakelde ze nog maar eens op. Ik wilde me bijna op voorhand excuseren bij de mensen die speciaal daarom gekomen waren. (lacht) Pas op, ik was destijds heel blij met die vergelijking. Ik studeerde toen zelf nog jazz en De Biasio was dé naam. Maar nu heb ik geen connectie meer met dat wereldje. Wat ik doe is te pop voor de niche, maar ook te niche voor de pop of voor TikTok.

En toch heb ik je op sociale media al zien dansen met je bandleden.

Tristan: Ralph, mijn vroegere bassist, speelt ook in de begeleidingsband van Christoff. Dé Christoff. Dat dansje heeft een van zijn danseressen ons aangeleerd na zijn show op de Gentse Feesten. Beste show ooit, echt waar. Ik ben anders beginnen te kijken naar muzikale ervaringen. Het moet me gewoon raken, in gelijk welke zin. En ik werd zó gelukkig van die show van Christoff. Zo lekker strak, met al die getelefoneerde theatertjes waarbij iedereen in het publiek uit de bol ging… Zalig. Ik denk dat ik in het algemeen minder kritisch ben dan vroeger. Vanuit mijn eigen onzekerheid kon dat wel eens het geval zijn. Nu probeer ik veel meer het goede te zien in de dingen. (lacht) Ja jong, het leven is nogal een leerschool.